Ton Lutz

Acteur, regisseur, artistiek leider, docent en inspirator, Ton Lutz heeft diverse aspecten van theatermaken doorlopen. De maestro van het Leidseplein kan worden gezien als de toneelvader des vaderland. Onder zijn hoede leren diverse acteurs het toneelvak waaronder Annet Nieuwenhuijzen. Karakteristiek is hierbij zijn grote betrokkenheid en interesse in het leven van de acteurs. Als acteur verafschuwt hij method acting. Hij is een groot voorstander van tonend acteren waarbij de acteur uitdrukkelijk afstand houdt van zijn personage. Hieruit vloeit ook zijn lijspreuk: "Toneelspelen is nadenken".

Ton is afkomstig uit een artiestennest. Hij groeit op in een omgeving waarin muziekmaken en acteren de boventoon voeren. In 1935 sluit Ton de Mulo met succes af. Een vervolg op het gymnasium zit er helaas niet in; er is geen geld hiervoor in huize Lutz. Ton gaat vervolgens aan de slag bij de Nieuwe Delftse Courant. Bij de krant is hij verantwoordelijk voor de toneelrecensies.

Tijdens de oorlog probeert Ton zich aan te melden bij toneelgroepen. Deze zitten niet te wachten op een opngeschoolde acteur. Ton besluit daarop lessen te volgen aan de Amsterdamse Toneelschool. Vanwege het weigeren lid te worden van de Persgilde van de Kultuurkamer houden zijn werkzaamheden bij de Delftse Courant op in 1941. De opleiding aan de toneelschool wordt een paar jaar later ook afgebroken: Lutz moet onderduiken. Helaas wordt hij door de Duitsers gevonden en zit tot het einde van de oorlog in een gevangenis in Groningen.

Na de oorlog begint Ton als acteur bij Residentie Toneel. Hierna volgen diverse toneelgroepen. Ton doet veel ervaring op bij de Russische regisseur Pjotr Sjarov die na de Tweede Wereldoorlog een tijd in Nederland werkt. In de jaren 50 maakt Ton de overstap naar leidinggevende functies. Zo wordt hij samen met Hans Croiset artistiekleider bij het Publiekstheater.

Broesrs , Luc en Pieter acteurs. oom van acteur Joris Lutz.