Microfoontrechter

De eerste microfoons zijn niet erg gevoelig en zouden tegenwoordig niet meer voldoen. Om geluid van voldoende sterkte op te vangen worden kartonnen of metalen trechters gebruikt. Aan het smalle einde van de trechter zit de microfoon bevestigd. Dit is een koolmicrofoon. Wanneer men praat in het brede deel van de trechter zal het geluid zich concentreren naarmate het dieper de trechter in gaat. Zo wordt het geluid sterker en kan de microfoon zijn werk doen.

Omgekeerd werkt het met hetzelfde principe. Een zwak geluid wordt in het smalle deel van de trechter ten gehore gebracht. De conus geleidt het geluid naar buiten en concentreert het in een bepaalde richting. De eerste grammofoons maken gebruik van een trechter om de trillingen van de naald via een klein membraam onder in de trechter weer te geven en te versterken. Bekend is de foto van de grammofoon van Edison met het hondje, beeldmerk van “His Master’s Voice”. Er wordt druk geëxperimenteerd met de vorm van de conus om de effectiviteit zo groot mogelijk te maken. Het spreekt vanzelf dat van HIFI nog lang geen sprake is.

Een variatie op het ontwerp is de zelf te maken telefoonversterker. Twee kartonnen bekertjes worden voorzien van een gat in de zijkant. Een stuk opgerold papier wordt in elke beker gestoken. Midden in de rol is een gleuf gesneden of geknipt en in die gleuf zet men de telefoon, het luidsprekertje in de buis. Het geluid van de telefoon wordt via de buis naar de bekertjes geleid die het versterkt weergeven. Voor kinderen een leuk knutselproject met een verrassend resultaat.