Dajo: verschil tussen versies

Uit B&G Wiki
Regel 21: Regel 21:
Regie [[Hanro Smitsman]]
Regie [[Hanro Smitsman]]


Scenario [[Anjet Daanje]]
Scenario [[Anjet Daanje]] [[Hanro Smitsman]]
   
   
Producer [[Mark Bary]]  
Producent [[Mark Bary]]  


Camera [[Joost Rietdijk]]
Camera [[Joost Rietdijk]]
Eindredactie NPs [[Marina Blok]]
Productieleider [[Iris Hogendijk]]


=== Achtergrondinformatie ===
=== Achtergrondinformatie ===

Versie van 23 sep 2010 09:36

Periode2003
Beschikbaar in archiefBeeld en Geluid
GenreKorte film
Decennia2000-2009
Lengte08'34
Mediumfilm festival



Beschrijving

Ten tijde van grote rampen en terreur wordt er in Dajo aandacht besteed aan moeilijke thuissituaties. De hoofdpersoon, de tien jarige Rutger, ziet de vriendjes van zijn moeder komen en gaan. Van alle vriendjes krijgt hij cadeaus, als het uit gaat begraaft hij deze in een speciale plek in het bos. Dan krijgt hij een hond, Dajo, ook deze wordt begraven nadat het uit gaat met de bijbehorende man.

Makers

Regie Hanro Smitsman

Scenario Anjet Daanje Hanro Smitsman

Producent Mark Bary

Camera Joost Rietdijk

Eindredactie NPs Marina Blok

Productieleider Iris Hogendijk

Achtergrondinformatie

Dajo, een film uit de serie 'Kort!' werd vertoond tijdens het International Film Festival Rotterdam 2004. Het was het eerste echte werk van de regisseur Hanro Smitsman na de filmacademie. Deze was verbaasd over de prijzen die hij ontving; Dajo won de Grand Prix op het Festival du Court Métrage in Brussel in 2004, en de prijs voor Best Short Film op het Maremetraggio Festival in 2005.

De film is gebaseerd op een stuk uit het boek 'Suikerbeest' van Anjet Daanje, het script geschreven door Daanje en Smitsman. 'Dajo' focust op de invloed op Rutger van het komen en gaan van de vriendjes van Rutger's moeder. De film toont de onvrede van Rutger zeer duidelijk, draait er niet omheen en probeert dit niet te verbloemen. Rutger is meedogenloos met betrekking tot de cadeaus van de mannen. Zelfs de hond, een levend wezen, vermoordt en begraaft hij. Dit geeft aan hoe serieus het probleem is, en Smitsman verbloemd niks. Dit is typerend voor zijn werk, hij draait nergens omheen en durft ernstige problemen aan te halen en te verwerken.