Beeldbuis

Jarenlang komt het televisieprogramma tot ons via de beeldbuis. Het zwaarste onderdeel van het televisietoestel is een grote luchtdichte glazen fles die op zijn kant ligt. In de fles heerst een vacuum. De bolle bodem is naar de kijker gericht de hals is het smalle gedeelte waar aansluitingen zijn bevestigd.

In die hals bevindt zich het elektronenkanon. Daar wordt onder een hoge spanning een straal elektronen uitgestoten die naar de voorkant van de beeldbuis gaat. De buitenzijde van de buis is bedekt met een geleidende laag waar hoge elektrische spanning op staat. Hierdoor worden de elektronen met hoge snelheid aangetrokken. Raakt men deze laag aan wanneer de televisie aan staat of kort geleden is uitgezet dan krijgt men een onaangename elektrische schok te verwerken.

Aan de binnenzijde van de buis is een laag materiaal aangebracht dat oplicht als die getroffen wordt door een elektron. Door een elektronische schakeling kan de intensiteit van de elektronenstraal worden veranderd zodat de lichtpunten meer of minder helder oplichten. Om de hals van de beeldbuis zijn spoelen aangebracht die de richting van de straal kunnen veranderen. Deze invloed wordt aangestuurd door het door de antenne ontvangen signaal. De schakeling beweegt de straal 625 keer per seconde van links naar rechts en van boven naar beneden. Zo ontstaan er per seconde 625 beeldlijnen die allemaal onder elkaar liggen. Onder invloed van het opgenomen beeld verandert de straal elektronen en produceert zo een afbeelding op het scherm van dat wat door de camera is "gezien". Deze beeldbuis is langzamerhand een steeds zeldzamer onderdeel geworden met de komst van het LED scherm en het plasmascherm.