Theo Uden Masman: verschil tussen versies
Geen bewerkingssamenvatting |
Geen bewerkingssamenvatting |
||
| Regel 6: | Regel 6: | ||
| overlijden_datum = 27 januari 1965 | | overlijden_datum = 27 januari 1965 | ||
| overlijden_plaats = Den Haag | | overlijden_plaats = Den Haag | ||
| functies = [[musicus]] | | functies = [[:Category:Musicus | musicus]] | ||
| bekend_van = ''[[De (Original) Ramblers]]'' | | bekend_van = ''[[De (Original) Ramblers]]'' | ||
| periode_actief = 1924-1964 | | periode_actief = 1924-1964 | ||
| Regel 21: | Regel 21: | ||
De naam verandert in [[De (Original) Ramblers]]. Vanaf 1933 speelt het orkest zeer geregeld voor de VARA, zowel in de studio als in zalen in het land in het kader van propagandatournees. Het toert door Europa en begeleidt beroemde solisten als Coleman Hawkins, Benny Carter, Greta Keller en de Boswell Sisters. De Ramblers verzorgen ongeveer 2000 radioconcerten en maakt 500 plaatopnamen. Sinds de komst van Jack Bulterman als arrangeur (in 1935) komt er ook een stevig accent te liggen op Nederlands repertoire. In de oorlogsjaren blijft het orkest spelen voor de Duitsers gecontroleerde radio. Dat leidt na de bevrijding tot de nodige agitatie. Pas op 5 mei 1946 mag Uden Masman zijn orkest weer leiden. Tegen het eind van de jaren 50 taant de populariteit van het orkest. In 1964 klinkt de bekende afscheidsmelodie Farewell Blues voor het laatst door de ether. | De naam verandert in [[De (Original) Ramblers]]. Vanaf 1933 speelt het orkest zeer geregeld voor de VARA, zowel in de studio als in zalen in het land in het kader van propagandatournees. Het toert door Europa en begeleidt beroemde solisten als Coleman Hawkins, Benny Carter, Greta Keller en de Boswell Sisters. De Ramblers verzorgen ongeveer 2000 radioconcerten en maakt 500 plaatopnamen. Sinds de komst van Jack Bulterman als arrangeur (in 1935) komt er ook een stevig accent te liggen op Nederlands repertoire. In de oorlogsjaren blijft het orkest spelen voor de Duitsers gecontroleerde radio. Dat leidt na de bevrijding tot de nodige agitatie. Pas op 5 mei 1946 mag Uden Masman zijn orkest weer leiden. Tegen het eind van de jaren 50 taant de populariteit van het orkest. In 1964 klinkt de bekende afscheidsmelodie Farewell Blues voor het laatst door de ether. | ||
[[Category:personen|Uden Masman, Theo]] | [[Category:personen|Uden Masman, Theo]] [[Category:Musicus |Uden Masman, Theo]] | ||
Versie van 10 mrt 2008 13:25
| Naam | Dirk Theodoor Uden Masman |
| Geboren | Cheribon (Nederlands-Indië), 15 maart 1901 |
| Gestorven | Den Haag, 27 januari 1965 |
| Functies | musicus |
| Bekend van | De (Original) Ramblers |
| Periode actief | 1924-1964 |
| Werkt samen met | Jack bulterman |
| Trivia | Uden Masman kondigde de optredens altijd af met de kreet "...maarrr wij komen terug." |
Theo Uden Masman in de media Oeuvre van Theo Uden Masman | |
Theo Uden Masman volgt de handelsschool en conservatorium piano. Hij wordt vervolgens muziekcriticus van het Haagse dagblad Het Vaderland. Hij speelt piano in de amateur-jazzband The Original Jazz Syncopators, waarmee hij zijn radiodebuut maakt in de PCCG-studio van Ir. Idzerda in Den Haag. In 1924 wordt hij, nog steeds amateur, lid van de Queen’s Melodists. In 1926 geeft hij zijn baan als platenimporteur en –verkoper van Brunswick op om beroepspianist van de Resonnance Seven te worden. In 1927 wordt hij de leider en blijft dat 37 jaar.
De naam verandert in De (Original) Ramblers. Vanaf 1933 speelt het orkest zeer geregeld voor de VARA, zowel in de studio als in zalen in het land in het kader van propagandatournees. Het toert door Europa en begeleidt beroemde solisten als Coleman Hawkins, Benny Carter, Greta Keller en de Boswell Sisters. De Ramblers verzorgen ongeveer 2000 radioconcerten en maakt 500 plaatopnamen. Sinds de komst van Jack Bulterman als arrangeur (in 1935) komt er ook een stevig accent te liggen op Nederlands repertoire. In de oorlogsjaren blijft het orkest spelen voor de Duitsers gecontroleerde radio. Dat leidt na de bevrijding tot de nodige agitatie. Pas op 5 mei 1946 mag Uden Masman zijn orkest weer leiden. Tegen het eind van de jaren 50 taant de populariteit van het orkest. In 1964 klinkt de bekende afscheidsmelodie Farewell Blues voor het laatst door de ether.
