Trivia:Bloody mondays & strawberry pies: verschil tussen versies
Uit B&G Wiki
Geen bewerkingssamenvatting |
Geen bewerkingssamenvatting |
||
Regel 1: | Regel 1: | ||
* Het feit dat niemand minder dan [[John Malkovich]] fungeert als verteller in de documentaire is opmerkelijk te noemen. [[Coco Schrijder]] vertelt hoe het zover heeft kunnen komen: "Het idee voor die voice-over kwam dus op zo'n verloren niets-moment. Ineens wist ik: oh ja, ik moet de stemmen uit ''American psycho'' van Bret Easton Ellis en Dostojevski's ''Aantekeningen uit het ondergrondse'' samenvoegen. Dat zijn dezelfde boeken, maar dan honderd jaar later. En meteen wist ik ook dat het Malkovich moest zijn. Zijn stem heeft zo veel laagjes, daar kun je gewoon in kruipen. Hij viel me voor het eerst op in | * Het feit dat niemand minder dan [[John Malkovich]] fungeert als verteller in de documentaire is opmerkelijk te noemen. [[Coco Schrijder]] vertelt hoe het zover heeft kunnen komen: "Het idee voor die voice-over kwam dus op zo'n verloren niets-moment. Ineens wist ik: oh ja, ik moet de stemmen uit ''American psycho'' van Bret Easton Ellis en Dostojevski's ''Aantekeningen uit het ondergrondse'' samenvoegen. Dat zijn dezelfde boeken, maar dan honderd jaar later. En meteen wist ik ook dat het Malkovich moest zijn. Zijn stem heeft zo veel laagjes, daar kun je gewoon in kruipen. Hij viel me voor het eerst op in ''In the line of fire''. De eerste vijftien, twintig minuten van die film is hij niet in beeld, je hoort hem alleen door de telefoon. Toch speelt hij iedereen van het doek, inclusief Clint Eastwood die een aanwezigheid heeft van heb-ik-jou-daar. Ik wilde alleen maar weten wie er in die telefoon zat - dat zuigende, onheilspellende, slepende geluid. Ik had gelezen dat hij borduurt op de set, dus heb ik een brief aan hem geborduurd. Aangezien ik zelf niet kan borduren, hebben we een oma gevonden in een bejaardenhuis. Die is voor vijftig euro en een bos bloemen aan de slag gegaan, maar na twee maanden had ze alleen nog maar: 'Dear Mr. Malkovich'. Met allemaal koffievlekken er op, en wat klompjes en een molen en een koetje er bij. Daarmee gingen we die Malkovich niet overhalen. Maar ondertussen hadden we via via zijn e-mailadres weten te achterhalen - ik geloof heel erg in de theorie dat je in een klein aantal stappen bij iedereen in de wereld uit kunt komen. Dus heb ik hem een mail gestuurd en erbij gezet dat ik de geborduurde versie voor hem had. Die had ik inmiddels ergens anders machinaal laten maken. Dezelfde dag nog kreeg ik een mail terug: 'I found your proposal hilariously intriguing. Tea, Ms. Schrijber?'" (Bron: deFilmkrant, januari 2009, nr 306) |
Huidige versie van 11 jan 2010 om 13:16
- Het feit dat niemand minder dan John Malkovich fungeert als verteller in de documentaire is opmerkelijk te noemen. Coco Schrijder vertelt hoe het zover heeft kunnen komen: "Het idee voor die voice-over kwam dus op zo'n verloren niets-moment. Ineens wist ik: oh ja, ik moet de stemmen uit American psycho van Bret Easton Ellis en Dostojevski's Aantekeningen uit het ondergrondse samenvoegen. Dat zijn dezelfde boeken, maar dan honderd jaar later. En meteen wist ik ook dat het Malkovich moest zijn. Zijn stem heeft zo veel laagjes, daar kun je gewoon in kruipen. Hij viel me voor het eerst op in In the line of fire. De eerste vijftien, twintig minuten van die film is hij niet in beeld, je hoort hem alleen door de telefoon. Toch speelt hij iedereen van het doek, inclusief Clint Eastwood die een aanwezigheid heeft van heb-ik-jou-daar. Ik wilde alleen maar weten wie er in die telefoon zat - dat zuigende, onheilspellende, slepende geluid. Ik had gelezen dat hij borduurt op de set, dus heb ik een brief aan hem geborduurd. Aangezien ik zelf niet kan borduren, hebben we een oma gevonden in een bejaardenhuis. Die is voor vijftig euro en een bos bloemen aan de slag gegaan, maar na twee maanden had ze alleen nog maar: 'Dear Mr. Malkovich'. Met allemaal koffievlekken er op, en wat klompjes en een molen en een koetje er bij. Daarmee gingen we die Malkovich niet overhalen. Maar ondertussen hadden we via via zijn e-mailadres weten te achterhalen - ik geloof heel erg in de theorie dat je in een klein aantal stappen bij iedereen in de wereld uit kunt komen. Dus heb ik hem een mail gestuurd en erbij gezet dat ik de geborduurde versie voor hem had. Die had ik inmiddels ergens anders machinaal laten maken. Dezelfde dag nog kreeg ik een mail terug: 'I found your proposal hilariously intriguing. Tea, Ms. Schrijber?'" (Bron: deFilmkrant, januari 2009, nr 306)