Zoomlens

De zoomlens kan bezien worden als een instelbare verrekijker die op een film- of fotocamera is gemonteerd. In tegenstelling tot een vaste telelens kan de vergroting van de zoomlens worden ingesteld. Hij stelt de filmer/fotograaf in staat beelden die veraf staan traploos dichterbij te halen zodat ze groter in beeld komen. Dit proces heet inzoomen. Andersom, het beeld kleiner maken is uitzoomen. De zoomlens bestaat uit een stelsel van lenzen die zo zijn geslepen dat het licht dat erdoor gaat op een bepaalde manier wordt afgebogen. Een zoomlens voor kleine vergroting is niet erg lang. Er bestaan ook zoomlenzen van meer dan een halve meter lang. Met een draaibare ring kan de instelling van de zoomlens worden veranderd zodat beelden die dichterbij worden gehaald scherp worden opgenomen. Persfotografen die van veraf foto’s willen maken, paparazzi bijvoorbeeld, gebruiken dit soort superlenzen. De regel is dat hoe sterker de vergroting moet zijn, hoe langer de afstand tussen de eerste, de grote lens, en de laatste, de kleine lens dient te zijn. Dit heeft te maken met de natuurkundige regels die gelden voor de vergrotingsfactor van een lenzenstelsel.

Een ander apparaat waarmee we ver kunnen kijken is de prisma verrekijker. De prismakijker, die algemeen bekend is, zou eigenlijk veel langer moeten zijn dan ze worden gemaakt. De afstand tussen de lenzen lijkt kort maar doordat het licht via een omweg, via twee prisma’s naar de lens bij het oog wordt geleid kan de kijker korter worden, terwijl het licht toch een langere weg moet afleggen. Deze compacte bouw zorgt ervoor dat de kijker goed stil kan worden gehouden.

In televisiecamera’s en de consumenten videocamera’s zit de zoomfunctie ingebouwd. Door op een knop te drukken verandert de instelling van de zoomfunctie van dichtbij naar veraf.