Frans Bromet
| Naam | Frans Bromet |
| Geboren | Amsterdam, 29 augustus 1944 |
| Functies | cameraman, documentairemaker, programmamaker |
| Bekend van | Buren, Marco Polo, Villa Achterwerk, De verbouwing, De nalatenschap, Wereldomroep |
| Periode actief | 1964-heden |
| Werkt samen met | Ton van der Horst |
| Media |  |
| Externe info | Officiële site Retrospectief IDFA Videoblog |
Frans Bromet in de media Oeuvre Frans Bromet | |
Frans Bromet hanteert een geheel eigen manier van filmen. Hij werkt lange tijd als cameraman voor speelfilmproducties en maakt tegelijkertijd zelf documentaires. Zijn documentaires zijn uit duizenden herkenbaar. Hetzelfde geldt voor zijn enigszins lijzig stemgeluid en opmerkingen. In het programma Buren wordt hij hiermee bekend. Bromet is een zeer betrokken filmer; houdt van naturel en is geen voorstander van het maken van geheime afspraken met degene die hij portretteert of gadeslaat.
Bromet groeit op in Amsterdam-West (Bos en Lommer). Na de middelbare school volgt hij de Nederlandse Filmacademie (1962 – 1964). Bromet behoort tot de zogenaamde ‘1-2-3- groep’, samen met onder andere Jan de Bont, René Daalder, Kees Meyer en Rem Koolhaas (de latere architect). Bromet maakt zijn eerste speelfilm samen met Pim de la Parra. Hij werkt als cameraman mee aan zo’n vijfendertig films, zoals Gebroken spiegels, Ciske de rat, Op hoop van zegen en de Boezemvriend.
In de beginperiode van zijn carrière zoekt Bromet voor de documentaires de onderwerpen dichtbij huis, zo maakt hij De Noord 20-29 (1972) over een straat in zijn nieuwe woonplaats Ilpendam en over zijn ouders filmt hij in Drielandenpunt (1974).
In 1972 richt hij zijn eigen bedrijf op, Frans Bromet b.v. op. Tot 1982 werkt Bromet als cameraman met film. Na het programma BGTV stapt hij over op video. Hij ziet als een van de weinige cameramensen de voordelen van video. Hij hoeft geen dagen meer te wachten op ontwikkeld materiaal uit het laboratorium en kan nu direct het resultaat van zijn werk zien. Bovendien werkt Bromet voor televisie (klein huiskamerformaat) en niet voor speelfilm (bioscoopformaat). In zijn filmperiode is Bromet voor de montage aangewezen op een editor, veelal iemand van NOS Faciltair Bedrijf. Na zijn overstap op video verzorgt Bromet de off-line montage zelf op een zolder van een van de VPRO-villa’s in Hilversum.
Door de succesvolle serie Buren (sinds 1991), is Bromet in staat om zijn eenmansbedrijf uit te breiden. In het werk van Bromet staat de mens centraal. Voor zijn onderwerpen hoeft Bromet niet ver te reizen; hij vindt deze in zijn directe omgeving. Als privépersoon is Bromet een bescheiden mens. Met de camera in de hand verandert er echter iets bij hem. Het voortdurend turen door de lens schept namelijk een afstand met het onderwerp. Hij is als cameraman zich tijdens het draaien niet altijd bewust van hetgeen er precies om hem heen gebeurt. Vandaar dat hij goed begrijpt dat sommige collega-cameralieden hun eigen executie filmen, zonder dat ze het echt in de gaten hebben. Bromet beschouwt zijn Ampex - of Betacam camera als een verlengstuk van zichzelf. Hij werkt nooit met een statief, gebruikt altijd zijn schouder. Hierdoor beschouwt hij de camera als een soort ledemaat. Bromet heeft nauwelijks een emotionele band met zijn camera.
Zijn aanpak is zo herkenbaar dat het ook gepersifleerd wordt, bijvoorbeeld in aflevering 6 van de serie Jiskefet in juni 2004, gewijd aan het Nederlands Elftal. Een oudere man (Herman Koch) beweert dat op de plek van zijn huis voor de oorlog een voetbalstadion stond.
Vanaf 1996 gaat Bromet samenwerken met zijn dochters en begint hij het bedrijf Bromet en Dochters. Het bedrijf produceert documentaires en bedrijfsfilms. De betrokken reportage is het genre dat past in de filosofie van het bedrijf. Voor verschillende omroepen maakt Bromet programma’s, zoals de series De verbouwing, De nalatenschap, Alles te koop en Late liefde.
Bromet is als eigenzinnige maker regelmatig in conflict geweest met omroepen en fondsen. Dat brengt hem in 2006 op het idee om een Festival van de afgewezen film. te organiseren. In 2007 vindt de eerste editie van dit festival plaats.
In 2008 verschijnt Frans Bromet zelf als onderwerp van een documentaire op het witte doek. De premiere van David de Jongh's De grens van Frans Bromet vindt plaats op het IDFA, als onderdeel van een lijvig retrospectief dat het festival wijdt aan de maker die de kijker in nieuwe dramatische werelden heeft geleid door één zin: 'Uw buurman vindt anders van niet'.
