"Cheer up", sprak hij wanhopig. Over Cherry Duyns
"Cheer up", sprak hij wanhopig. Over Cherry Duyns, zijn verbeelding van de werkelijkheid en de relatie tussen de journalistiek van de Haagse Post en de 'VPRO-documentaire'
Auteur: Marrigje de Jong
Opleiding: Doctoraal Taal- en Cultuurstudies, Universiteit Utrecht
Jaar: 2006
Onderwerp: Cherry Duyns
Volledige tekst
Samenvatting:
Ten eerste zijn, om het culturele klimaat aan te geven waarin Cherry Duyns zijn stukken voor de Haagse Post heeft geschreven en daarna zijn films bij de VPRO is gaan maken, de ontwikkelingen binnen de beeldende kunst, de literatuur, de journalistiek in de jaren zestig behandeld. Het individu werd in deze jaren steeds belangrijker. Daarnaast was de Nederlandse maatschappij langzaam veranderd in een consumptiemaatschappij en was de ontzuiling begonnen. Er werd zowel in de beeldende kunst, als in de literatuur, als in de journalistiek een nieuw soort realisme nagestreefd, waarin alles tot in detail beschreven moest worden en het `dagelijkse` en het `gewone` of zelfs het `saaie` alle aandacht moest krijgen. Dit moest boven alles op een objectieve manier gebeuren. Dit nieuwe realisme werd ook binnen de filmwereld nagestreefd. Naast dit nieuwe realisme zijn de ontwikkeling van de Nederlandse documentaire na de Tweede wereldoorlog en de ontstaansgeschiedenis van de omroepvereniging VPRO behandeld. Zo wordt een beeld geschetst van de situatie waarin Duyns terecht kwam toen hij bij de VPRO televisieprogramma`s ging produceren. Na de crisis binnen de omroep in 1968 werden er begin 1969 nieuwe doelstellingen geformuleerd, waarbinnen de films van Duyns aansluiting vonden. De levensloop van Cherry Duyns en zijn ideeën over journalistiek en de documentaire komen eveneens aan bod. Zijn jeugd in Duitsland, zijn theatershow Herenleed, zijn link met literatuur en zijn vriendschap met Armando worden hierbij besproken. In het analytisch gedeelte is zijn stijl in z'n artikelen, zoals zie verschenen zijn in de Haagse Post, vergeleken met zijn filmstijl. Er is daarbij zowel gelet op formele als inhoudelijke aspecten. Opvallend zijn de overeenkomsten (in beide) met de Nieuwe Journalistiek. De stijlkenmerken van de `VPRO- documentaire` blijken nogal wat overeenkomsten te vertonen met de kenmerken van de nieuwe journalistiek. In beide stonden het individu en `gewone mensen` centraal, en details kregen veel aandacht. Dit alles om een realistisch beeld te geven van een persoon of een situatie. De vier middelen van `New Journalism` om `directheid`, `meeslependheid` en `emotionele betrokkenheid` te bereiken: het vertellen in taferelen, met realistische dialogen, in het perspectief van één bepaald persoon, met details die symbolisch zijn voor de situatie, zijn in beiden zichtbaar.
