Bob Rooyens

Uit B&G Wiki
Versie door Bvspall (overleg | bijdragen) op 22 sep 2008 om 15:06

Bob Rooyens behoort tot de 2e generatie Nederlandse televisieregisseurs na pioniers als Erik de Vries, Willy van Hemert en Gijs Stappershoef. Met zijn artistieke talent introduceert Bob net als collega’s Jef de Groot en Rob Touber vernieuwende elementen in zijn vak. Dit proces is vaak het gevolg van experimenteren met het medium televisie. In overleg met technici en cameralieden ‘ontdekt’ en speelt Bob met de vele mogelijkheden. Ondanks een aanzienlijk tv-oeuvre in Nederland, krijgt Bob niet de eer die hem toekomt. De waardering voor zijn talent wordt in Duitsland veel meer onderkend. Bij onze oosterburen staat Bob bekend als de Salvator Dali onder de tv-regisseurs. Maar niet iedereen is Bob vergeten. In 2002 kiest Mies Bouwman, te gast in het VPRO-programma Zomergasten, onder andere het oeuvre van Bob uit. In een toelichting zegt ze tegen presentator Adriaan van Dis, dat het "toch eeuwig zonde is dat dergelijke artistieke programma's heden ten dage niet meer geproduceerd worden."

Bob is vanaf jonge leeftijd al creatief bezig. Als mondharmonicaspeler is hij de componist/schrijver/leider van The Loyal Trio. Verder speelt hij zowel piano en gitaar. In 1958 vertrekt hij naar Parijs met de intentie om aan de Franse Filmacademie te studeren. Tijdens zijn stageperiode bij de Canadese animation-regisseur Jean Letarte leert hij de aspecten van het filmvak. Bob is in deze periode echter niet alleen bezig met regisseren. In Frankrijk is hij ondermeer te zien als zanger in een tv-show met Lucienne Boyer.

Teruggekeerd in Nederland werkt Bob na zijn militaire diensttijd een tijdje voor de radio onder het pseudoniem Serge van Wijngaarden. Jef de Groot confronteerd Bob met vernieuwende televisie. De Groot, regisseur bij de AVRO, zou Bobs grote voorbeeld worden.

Het eerste serieprogramma dat hij als jongste regisseur voor de AVRO verzorgt, is Club Domino in 1962. In deze muziekprogramma's staan Franse sterren centraal. Zo maakt Bob onder andere opnamen met Patachou, Jacques Brel, Juliette Gréco. Bij het nummer "Les Bourgeois" is een provocerende foto te zien en bij "Le Perdu" steekt Brel zijn hoofd in een strop. Niet iedereen van de AVRO-leiding is enthousiast over de wijze waarop Bob de artiesten in beeld brengt. Televisiedirecteur Siebe van der Zee overweegt na het programma met Brel Bob zelfs te ontslaan. Vanwege de lovende reacties in de pers komt het overigens niet zover. TV-criticus Nico Scheepmaker over de uitzending: "Maar daar was ook een regie – Bob Rooyens – zo perfect, zo rijk aan vondsten dat geen nuance verloren ging. Cameravondsten als het spel met het touw in “Le Pendu”, de perfecte warming-up, de charmante explicatie van Denise Maes…"

Furore maakt hij met Moef Ga Ga, een van de eerste Nederlandse popprogramma's op televisie. In een interview in het tijdschrift Wereldkroniek vindt Bob zijn formule beter dan die van het ook op de Nederlandse buis verschijnende Amerikaanse Shindig. Bob gebruikt elke aflevering namelijk steeds een ander decor en dynamiek. De tekst van de herkenningsmelodie is overigens van zijn hand; de muziek van Ruud Bos.

Zijn creatieve werk blijft niet onopgemerkt. Eind jaren zestig werkt Bob ook in Duitsland. Voor de ZDF maakt hij een serie jongerenprogramma’s en de WDR benadert hem om een aantal programma's te maken. Bob blijft echter ook actief in Nederland. In de loop der jaren regisseert hij in opdracht van de Publieke Omroep een groot aantal muziekprogramma's. Een absoluut hoogstandje qua regie is de op 11 februari 1969 uitgezonden muziekspecial rond Liesbeth List dat in slechts twee studiodagen is geschoten. De Liesbeth-List-Show vormt de inzending voor Montreux. Hier haalt de AVRO-productie de persprijs.

Overgenomen van "https://wiki.beeldengeluid.nl/index.php?title=Bob_Rooyens&oldid=11137"