Cherry Duyns: verschil tussen versies

Uit B&G Wiki
Regel 64: Regel 64:
De Zilveren Nipkowschijf voor ''Levensberichten'' (1987).
De Zilveren Nipkowschijf voor ''Levensberichten'' (1987).


Een Gouden Kalf voor ''De wording''.
Een Gouden Kalf voor ''De wording'' (1988).


De J. van den Bos Literatuurprijs voor ''Dante’s trompet'' (1994).
De J. van den Bos Literatuurprijs voor ''Dante’s trompet'' (1994).

Versie van 15 aug 2022 12:28

HOMO UNIVERSALIS

Jeugd

Cherry Duyns wordt in 1944 geboren, zijn vader is net als diens vader goochelaar en jongleur-antipodist. Zijn moeder is Duitse, na de bevrijding vindt het gezin onderdak bij de grootmoeder in Haarlem. Als de ouders uiteen gaan, woont Duyns 2 jaar bij zijn moeder in Duitsland. Zijn vader haalt hem terug naar Nederland waar hij opgroeit bij zijn grootmoeder. In 1962 begint hij als leerling journalist bij het weekblad de "Haagse Post" in Amsterdam. Daar leert hij de dichter/schilder Armando - chef van de kunstredactie - kennen. Hun verstandhouding wordt een vriendschap die meer dan een halve eeuw zou blijven. Bij de Haagse Post begint Duyns op te vallen met zijn bijdragen, zoals die over jonge politicus Hans Wiegel. Na bijna 14 jaar vertrekt hij bij de Haagse Post om over te stappen naar de televisie

AVRO

Duyns begint (samen met Armando) in 1969 zijn televisieloopbaan bij de AVRO als ideeënleverancier voor het verborgen cameraprogramma Poets. Cees Buddingh presenteert, maar Duyns komt steeds meer in beeld. Verkleed als agent, Chinees of slagersknecht kan Duyns zijn improvisatietalent botvieren. Hij doet dit programma twee seizoenen. In november 1971 brengt de AVRO de eerste aflevering van Herenleed op het schem. De regie is in handen van Hank Onrust en Ton Lensink speelt de hoofdrol. De AVRO vraagt Duyns vervolgens een groot showprogramma te presenteren. Hij weigert en de keus valt uiteindelijk op Pim Jacobs.

Ten tijde van de Haagse Post werkte Duyns al voor de televisie. Samen met Armando levert hij ideeën voor het verborgen cameraprogramma Poets met de dichter Cees Buddingh als presentator. Duyns komt steeds zelf meer in beeld en toont zijn improvisatietalent, verkleed als agent, slagersknecht, legerofficier. Hij doet dit programma twee seizoenen, maar ondanks het enorme succes stapt hij eruit. Ook voor de presentatie van een groot showprogramma bedankt hij. Met Sonja Barend werkt hij aan het amusementsprogramma Sterallures. Hij levert bijdragen aan het kunstmagazine De Ivoren Toren. Vervolgens krijgt Duyns van de AVRO de kans om samen met Armando Herenleed te maken, onder regie van Hank Onrust. De hoofdrollen zijn voor Ton Lensink en Eric van Ingen.

VPRO

Twee jaar later maakt Duyns de overstap naar de VPRO. Hij is bij diverse programma’s bertrokken, zoals Berichten uit de samenleving en Het Gat van Nederland. Bij Het Gat van Nederland komt hij in aanraking met regisseur Pieter Verhoeff. Van hem kijkt hij de eerste kneepjes van het vak af. Samen met Verhoeff maakt hij vervolgens De Artiesten Reünieclub. In 1975 komt de VPRO-TV met een een humoristisch programma, geschreven en gespeeld door Duyns en Armando met medewerking van Johnny van Doorn, over ‘weemoed, wanhoop en verlangen’. Het idee voor Herenleed is al veel eerder op de redactie van de Haagse Post ontstaan. Doordat het een succes wordt gaan Armando en Duyns met voorstellingen onder dezelfde titel langs de Nederlandse theaters. Als redacteur en documentairemaker is hij vanaf de jaren ’70 verantwoordelijk voor vele programma’s. Zo maakt Duyns een aantal documentaire series, zoals Droomland, Strijd en Machiavelli. Thema’s in zijn werk zijn vooral kunst, muziek en literatuur. Daarnaast komt zijn Duitse achtergrond regelmatig terug in zijn werk. Zo maakt hij in 1982 samen met Armondo De gedaantewisseling, een reportage over Berlijn in de jaren '30 en '50. In 1981 is Duyns redacteur van het literaire discussieprogramma De schrijvers onder leiding van Harry Mulisch. Duyns verricht ook redactiewerk voor Nederland nu, Hier is…Adriaan van Dis en Literatuur. Ook verzorgt hij het commentaar bij sommige VPRO-producties, zoals Tristan Keuris portret. Duyns is ook twee seizoenen lang de eindredacteur van Reiziger in muziek. Met hem werkt Duyns later in de jaren '90 nogmaals samen, dan verzorgen ze de duopresentatie van het radioprogramma De koffer. In 1986 wordt Levensberichten, een door Duyns geregisseerd drieluik uitgezonden. Voor de berichtgeving over de oncologische afdeling van het Academisch Ziekenhuis van de VU ontvangt Duyns een jaar later de Zilveren Nipkovschijf. De dood van een tante van zijn echtgenote vormt de aanleiding om deze serie te maken. Twee jaar later is Cherry betrokken bij wederom een veel bekroonde productie. Ditmaal is het de opdrachtfilm De wording die hij regisseert in opdracht van de Rijksvoorlichtingsdienst. De productie wordt door toenmalig premier Ruud Lubbers aangeboden aan koningin Beatrix ter gelegenheid van haar vijftigste verjaardag. Na jaren voor de VPRO te hebben gewerkt stopt Duyns in 1992 met zijn taak als eindredacteur bij de omroep. Hij voelt er weinig voor om als manager verder te werken bij de VPRO; het is in zijn ogen ten eerste ondankbaar werk en bovendien maakt hij liever programma's. Een paar jaar later maakt hij een portret van de overleden VPRO-televisiedirecteur Roelof Kiers, onder de titelDe maker. Ook in deze periode maakt hij wellicht zijn 'Magnum Opus', een serie documentaires over de groten uit de hedendaagse klassieke muziek onder de titel 'toonmeesters', met als cameraman onder andere Frans Bromet.

Een leven na de VPRO

In 2000 zendt de TROS een documentaire van Duyns uit over de neergang van het Russisch Staatscircus. Met De droom van een beer behaalt Duyns een jaar later de eerste prijs op een internationaal filmfestival in München.

Ten slotte

Een veelzijdige man, hij is onderzoeksjournalist, schrijver, journalist, regisseur, cineast, documentairemaker, performer, opgegroeid in een varietémileu. Deze vakman met zijn donker stemgeluid en fors postuur, maakt op het eerste gezicht een schuchtere indruk. Dit is slechts schijn. Hij is bedachtzaam en formuleert zijn woorden met zorg. Cherry Duyns is voorts een romanticus en heeft gevoel voor dramatiek. Tevens heeft hij een hang naar melancholie, wat merkbaar is in de muziekselectie van zijn documentaires. Duyns gebruikt lange tijd film als beelddrager, omdat hij film mooier vindt dan video. Het tragere tempo en de wijze van monteren bevalt hem beter. Hij werkt bij voorkeur met een vast team, Menno Euwe voor het geluid, Jochgem van Dijk of Marc Felperlaan achter de camera en Jan Langeveld voor de montage.



Prijzen en onderscheidingen

De Zilveren Nipkowschijf voor Levensberichten (1987).

Een Gouden Kalf voor De wording (1988).

De J. van den Bos Literatuurprijs voor Dante’s trompet (1994).

De Prix Europa voor De droom van een beer (2001).