Dame la Mano
| Periode | 2003 |
| Beschikbaar in archief | Beeld en Geluid |
| Genre | Documentaire |
| Decennia | 2000-2009 |
| Medium | Film |
Beschrijving
Dame la Mano is een documentaire van Heddy Honigmann. De film volgt enkele Cubaanse immigranten die leven in een latino wijk in New York. Belangrijke thema's zijn passie en muziek, en dan met name de rumba. Duidelijk wordt in de documentaire wat deze dans betekent voor de Cubaanse bannelingen. Ondertussen is er te zien hoe hard ze werken om te overleven in de Amerikaanse maatschappij. De muziek en de dans houdt hen hierbij staande.
Bindende factor van de personen die gevolgd worden is dat ze allen op zondagavond samenkomen in het danscafe La Esquina Habanera. De documentaire sluit af met een optreden in deze club.
Makers
Regie Heddy Honigmann, Ester Gould
Research Heddy Honigmann, Karim Noack, Ester Gould
Camera Gregor Meerman, Sandro Ligtenberg
Montage Mario Steenbergen
Geluid Piotr van Dijk, Hugo Dijkstal, Rik Meijer
Muziek Raíces Habaneras, Karim Noack, Lisandro y su Tratado
Productie Pieter van Huystee, John Appel, Hetty Krapels, Flavio Fontes, Tânia Cypriano
Eindredactie VPRO Wim Schepens
Achtergrondinformatie
Dame la Mano (geef mij je hand) gaat in november 2003 in Nederland in première tijdens het IDFA-Festival, waar de film wordt geselecteerd voor de Joris Ivens Competitie. Een maand eerder al is de internationale première in het Museum of Modern Art New York. Een typerende locatie voor de buitenlandse erkenning die Honingmann geniet.
Tijdens het Nederlands Film Festival in 2004 krijgt de film een Gouden Kalf voor beste geluid (Piotr van Dijk). Verdere onderscheidingen zijn: 'Beste Documentaire' op het Thessaloniki Film Festival, 'Best Documentary' tijdens het Channel Islands Filmfestival in 2004 en 'Best Musical Film' op het Tiburon International Filmfestival in 2005.
Naast de onderscheidingen wordt de film over het algemeen ook erg goed ontvangen in de pers. Jan Tromp, recensent bij de Volkskrant plaatst Dame La Mano zelfs in zijn top drie van het mooiste dat hij in 2003 op televisie heeft gezien. Ronald Ockhuysen van Cinema.nl spreekt daarentegen van Honingmann's minste. De documentaire ontbeert volgens hem de noodzakelijkheid en magische eigenschap die wel te vinden is in haar vorige films.
Volgens Ockhuysen onderstreept Dame La Mano daarnaast de stelling dat Nederlandse documentairemakers hun onderwerpen bij voorkeur over de grenzen zoeken. Die trend is rond 2003 goed zichtbaar een leidde tot enige discussie. Op het IDFA draaien dat jaar meerdere Nederlandse producties die zich in het buitenland afspelen, onder andere in Jenin, Siena, Georgie en Guatamala. Kees Ryninks, hoofd documentaire van het Filmfonds, zegt hierover: Met die reislust zou het wel wat minder kunnen. Soms voel ik me net een duur reisbureau. In het geval van Honigmann is haar onderwerp echter meer toevalligheid dan een moedwillige beslissing om in het buitenland te filmen. In een televisie interview tijdens het IDFA vertelt ze hoe ze via de vrouw van een kennis geïntroduceerd wordt met La Esquina Habanera. Ik wist niet wat ik zag. Voor het eerst in mijn leven zag ik mensen dansen op de rumba en de rumba spelen. De vrouw die Honigmann inwijdt tot de rumba heeft zelf een belangrijke plek in de film. Ze danst hierin de flamingo vertelt over haar ziekte, kanker, en hoe ze hiermee omgaat.
In hetzelfde interview vertelt Honigmann over de structuur van de film.Het was in het vliegtuig op de terugweg dat ik de structuur van de film zag, het zou mooi zijn om alle personages in de film te ontmoeten en te horen over hun Cuba en heimwee."(...) dan is het niet alleen een film over dans. Het is een film over die mensen, die aan het dansen zijn. De openheid van haar personages die ook in Dame La Mano opvalt dankt Honigmann naar eigen zeggen aan deze oprechte interesse in de mensen die ze interviewt.
