Hans Heijnen: verschil tussen versies

Uit B&G Wiki
Geen bewerkingssamenvatting
Geen bewerkingssamenvatting
Regel 21: Regel 21:
Met ''[[Rex Gildo, de val van een schlagerkoning]]'' en ''[[Johnny Hoes, och was ik maar]]'' brengt Hans Heijnen een voor velen onbekend stuk muziekgeschiedenis aan het voetlicht voor een groot publiek. Met het portretteren van deze grootmeesters van het levenslied ligt het gevaar voor kitsch op de loer, maar onder het vizier van Heijnen resulteert dit in twee innemende tragi-komische films.       
Met ''[[Rex Gildo, de val van een schlagerkoning]]'' en ''[[Johnny Hoes, och was ik maar]]'' brengt Hans Heijnen een voor velen onbekend stuk muziekgeschiedenis aan het voetlicht voor een groot publiek. Met het portretteren van deze grootmeesters van het levenslied ligt het gevaar voor kitsch op de loer, maar onder het vizier van Heijnen resulteert dit in twee innemende tragi-komische films.       


Hans Heijnen studeerde politicologie in Nijmegen van 1978-1981. Van 1981-1985 is hij student aan de Nederlandse Film en Televisie Academie in Amsterdam. Als eindexamenfilm maakt hij ''De Vlieg'', een korte horrorfilm over een man die geterroriseerd wordt door dit onschuldig ogende insect. In de jaren na zijn afstuderen werkte hij bij First Floor, het productiebedrijf van Dick Maas en Laurens Geels. Drie jaar lang schrijft hij scenario’s die in de prullenbak verdwenen: films van meer prestige gingen voor. Vlak voor zijn geplande vertrek krijgt Heijnen de opdracht om een ''making of'' van Amsterdamned te maken. Hierna mag hij voor de NOS een korte documentaire maken over twee Amerikaanse basketballers in Urk. De film die hierop volgt: ''[[Lekker weertje, meneer Pradhan]]'' is zijn eerste succes. Wanneer de film [[Het geheim van Ossenisse]] bij het Nederlands Film Festival draait en deze lovende reacties ontvangt, maakt Heijnen de definitieve stap naar de documentairefilm. Vier jaar later op hetzelfde festival, gaat Heijnen’s film [[Viva Boer Gerrit]] in première, tijdens een retrospectief dat aan hem gewijd is. Het is, bij uitzondering,  een fictiefilm, gebaseerd op het waargebeurde verhaal van een boer die financieel en uiteindelijk ook psychisch ten onder gaat aan zijn op late leeftijd verworven vriendin.  
Hans Heijnen studeerde politicologie in Nijmegen van 1978-1981. Van 1981-1985 is hij student aan de Nederlandse Film en Televisie Academie in Amsterdam. Als eindexamenfilm maakt hij ''De Vlieg'', een korte horrorfilm over een man die geterroriseerd wordt door dit onschuldig ogende insect. In de jaren na zijn afstuderen werkte hij bij First Floor, het productiebedrijf van Dick Maas en Laurens Geels. Drie jaar lang schrijft hij scenario’s die in de prullenbak verdwenen: films van meer prestige gingen voor. Vlak voor zijn geplande vertrek krijgt Heijnen de opdracht om een ''making of'' van Amsterdamned te maken. Hierna mag hij voor de NOS een korte documentaire maken over twee Amerikaanse basketballers in Urk. De film die hierop volgt: ''[[Lekker weertje, meneer Pradhan]]'' is zijn eerste succes. Wanneer de film ''[[Het geheim van Ossenisse]]'' bij het Nederlands Film Festival draait en deze lovende reacties ontvangt, maakt Heijnen de definitieve stap naar de documentairefilm. Vier jaar later op hetzelfde festival, gaat Heijnen’s film ''[[Viva Boer Gerrit]]'' in première, tijdens een retrospectief dat aan hem gewijd is. Het is, bij uitzondering,  een fictiefilm, gebaseerd op het waargebeurde verhaal van een boer die financieel en uiteindelijk ook psychisch ten onder gaat aan zijn op late leeftijd verworven vriendin.  


Bekendheid krijgt Hans Heijnen vooral met zijn documentaires [[Heilige Rosa]], over de beleving van het katholieke geloof in Sittard, het portret van drie Ierse vrijgezelle oudere mannen op zoek naar een vrouw op de huwelijksmarkt in het dorpje Lisdoornvarna in [[Lisdoornvarna, Lourdes of Love]] en [[Bokken en Geiten]], een sfeerverslag van de onderlinge strijd van twee harmonieorkesten in het Zeeuwse dorpje Thorn.
Bekendheid krijgt Hans Heijnen vooral met zijn documentaires ''[[Heilige Rosa]]'', over de beleving van het katholieke geloof in Sittard, het portret van drie Ierse vrijgezelle oudere mannen op zoek naar een vrouw op de huwelijksmarkt in het dorpje Lisdoornvarna in ''[[Lisdoornvarna, Lourdes of Love]]'' en ''[[Bokken en Geiten]]'', een sfeerverslag van de onderlinge strijd van twee harmonieorkesten in het Zeeuwse dorpje Thorn.


Zijn meest recente documentaires zijn [[Groetjes uit Libanon]], waarin veteranen hun herinneringen ophalen van hun uitzending naar Libanon voor een VN vredesmissie in de periode tussen 1979 en 1985 en [[Hartenwens]] waarin Heijnen aan de hand van portretten van pleegkinderen verslag doet van een succesvolle methode om potentiele adoptieouders te benaderen voor pleegkinderen in New Mexico.
Zijn meest recente documentaires zijn ''[[Groetjes uit Libanon]]'', waarin veteranen hun herinneringen ophalen van hun uitzending naar Libanon voor een VN vredesmissie in de periode tussen 1979 en 1985 en ''[[Hartenwens]]'' waarin Heijnen aan de hand van portretten van pleegkinderen verslag doet van een succesvolle methode om potentiele adoptieouders te benaderen voor pleegkinderen in New Mexico.





Versie van 15 jul 2009 10:58

Hoewel Hans Heijnen als student op de filmacademie mikte op een carriere als horror-filmmaker, is hij sinds 1989 actief als documentairemaker. Hij heeft de regie gedaan voor zo’n 35 documentaireproducties en was werkzaam voor de VPRO en NPS en recentelijk ook voor de Limburgse locale omroep L1.

Heijnen maakte documentaires in Australië, Amerika, Ierland en Nederland. Hoewel hij met zijn onderwerpen het internationale ruim verkent, ligt het grondthema van zijn films bij de kleine menselijke geschiedenissen. Het streekleven geniet daarbij zijn voorkeur. De in het katholieke Limburgse dorp Bunde opgegroeide filmmaker vindt in de dorpen en streken die hij opzoekt in zijn films telkens opnieuw de wereld in een notendop. Zelf zegt hij hierover in een interview met het AD: "Hoe wij met elkaar omgaan zie je duidelijker op het platteland dan in de stad. Daar zijn die minimechanismen toch waziger dan in de minimaatschappij die een dorp is." Hans Heijnen is geinteresseerd in de sociaal culturele opvattingen en leefpatronen van mensen in een kleine gemeenschap. Zelf een solist, gaat zijn hart hierbinnen uit naar mensen die juist geen concessies doen. En hoe kleiner de gemeenschap, hoe meer lef iemand nodig heeft om sociale verwachtingen te negeren.

Met Rex Gildo, de val van een schlagerkoning en Johnny Hoes, och was ik maar brengt Hans Heijnen een voor velen onbekend stuk muziekgeschiedenis aan het voetlicht voor een groot publiek. Met het portretteren van deze grootmeesters van het levenslied ligt het gevaar voor kitsch op de loer, maar onder het vizier van Heijnen resulteert dit in twee innemende tragi-komische films.

Hans Heijnen studeerde politicologie in Nijmegen van 1978-1981. Van 1981-1985 is hij student aan de Nederlandse Film en Televisie Academie in Amsterdam. Als eindexamenfilm maakt hij De Vlieg, een korte horrorfilm over een man die geterroriseerd wordt door dit onschuldig ogende insect. In de jaren na zijn afstuderen werkte hij bij First Floor, het productiebedrijf van Dick Maas en Laurens Geels. Drie jaar lang schrijft hij scenario’s die in de prullenbak verdwenen: films van meer prestige gingen voor. Vlak voor zijn geplande vertrek krijgt Heijnen de opdracht om een making of van Amsterdamned te maken. Hierna mag hij voor de NOS een korte documentaire maken over twee Amerikaanse basketballers in Urk. De film die hierop volgt: Lekker weertje, meneer Pradhan is zijn eerste succes. Wanneer de film Het geheim van Ossenisse bij het Nederlands Film Festival draait en deze lovende reacties ontvangt, maakt Heijnen de definitieve stap naar de documentairefilm. Vier jaar later op hetzelfde festival, gaat Heijnen’s film Viva Boer Gerrit in première, tijdens een retrospectief dat aan hem gewijd is. Het is, bij uitzondering, een fictiefilm, gebaseerd op het waargebeurde verhaal van een boer die financieel en uiteindelijk ook psychisch ten onder gaat aan zijn op late leeftijd verworven vriendin.

Bekendheid krijgt Hans Heijnen vooral met zijn documentaires Heilige Rosa, over de beleving van het katholieke geloof in Sittard, het portret van drie Ierse vrijgezelle oudere mannen op zoek naar een vrouw op de huwelijksmarkt in het dorpje Lisdoornvarna in Lisdoornvarna, Lourdes of Love en Bokken en Geiten, een sfeerverslag van de onderlinge strijd van twee harmonieorkesten in het Zeeuwse dorpje Thorn.

Zijn meest recente documentaires zijn Groetjes uit Libanon, waarin veteranen hun herinneringen ophalen van hun uitzending naar Libanon voor een VN vredesmissie in de periode tussen 1979 en 1985 en Hartenwens waarin Heijnen aan de hand van portretten van pleegkinderen verslag doet van een succesvolle methode om potentiele adoptieouders te benaderen voor pleegkinderen in New Mexico.


Prijzen en onderscheidingen

De waterwolf van Itteren, Strike Out, Uncle Frank

Gouden Kalf Speciale Juryprijs, Nederlands Film Festival (1996).