Het ondergronds orkest

Uit B&G Wiki
Periode29-08-1999
Beschikbaar in archiefBeeld en Geluid
GenreDocumentaire
Decennia1990-1999
Lengte110'
Mediumtelevisie
Externe infoHeddy Honigmann

OndergrondsOrkest.jpg


Beschrijving

Het Ondergronds Orkest is een documentaire van Heddy Honigmann over straatmuzikanten die in ballingschap op straat en in de metrohallen van Parijs door middel van de muziek proberen te overleven. Het is een documentaire over de levens van deze musici, de verhalen die ze te vertellen hebben, de dingen die ze hebben meegemaakt en die ze meemaken. Maar de documentaire raakt ook vele andere thema's aan zoals armoede, racisme, Frankrijk's binnenlands beleid omtrent politieke vluchtelingen, dakloosheid, werkloosheid en segregatie tussen klasse en culturen. In dat opzicht heeft de documentaire ook een kritische ondertoon die echter nergens expliciet wordt uitgedragen. Het Ondergronds Orkest bevindt zich in wat Mario Guacarán (een Venezolaanse harpist) de "Nationale Muziekacademie van Parijs" noemt, de metrohallen zijn volgens hem "de ingewanden van de academie".


Achtergrondinformatie


Romantische musici
De verschillende muzikanten die Honigmann spreekt komen vanuit de hele wereld. Enkele landen die voorbij komen zijn: Vietnam, China, Roemenië, Iran, Venezuela, Bosnië en Herzegovina, Oeganda, Algerije en Argentinië. Mario Guacarán, één van de muzikanten, spreekt dan ook over neo-nomaden, mensen die noodgedwongen uit hun moederland moesten vertrekken en die de wereld al spelende rondreizen. Zo zien we ook een Roemeense familie die voor een aantal maanden naar Frankrijk komen om muziek op straat en in de metro te maken, zodat ze daar in Roemenië van kunnen leven.
      De musici verwezenlijken de romantische ideaal beelden die we van kunstenaars hebben; de gekwelde povere ziel met een onvoorstelbaar verleden, wiens enige werkelijke bezit zijn (muzikaal) talent is. Uitspraken als "Ik wil sterven in de muziek." en een Guineaanse muzikante die zegt; "Ik weet zeker dat wij met onze muziek alle tegenstellingen overbruggen." versterken de vorming van dit romantische beeld. Met als "hoogte punt" Miguel Angel Estrella, een Argentijn die in eigen land twee en een half jaar heeft vastgezeten en daarin continu gemarteld is, met een liefdevolle glimlacht stelt dat: "No se puede tocar la piano, si no le tiene la corazon generoso, abierto para explicar cosas."; "Je kan geen piano spelen als je niet naar het leven lacht."

Stijl van Honigmann
De stijl van Honigmann wordt goed omschreven voor Raymond van den Boogaard in het NRC Handelsblad van 26 september 2008:

"Zoals in de meeste films van Honigmann - zelf uit Lima afkomstig en zeker sinds Metaal en melancholie (1993) een van Nederlands belangrijkste documentairemakers - wordt de gruwel niet regelrecht als gruwel gepresenteerd. De empathie van Honigmann met haar personages - liefde bijna - spat van het scherm, waardoor de film iets luchtigs en vrolijks krijgt en de boodschap extra hard aankomt. "
Boogard, R. van den. "Bedelen voldoet niet meer; De haat-liefdeverhouding van Heddy Honigmann tot haar geboortestad Lima" NRC Handelsblad 26 sept. 2008: 6-7.



Makers

Regie: Heddy Honingmann [1]

Producent: Pieter van Huystee

Research & Scenario: Heddy Honingmann, Nosh van der Lely

Camera: Eric Giuchard

Geluid: Piotr van Dijk

Montage: Mario Steenbergen

Geluidsmontage/mixage: Hugo Dijkstal

Mixage/Assistentie: Wim Post

Productieleiding: Manuela Hartsuyker

Uitvoerend producent: Hetty Krapels

Bureau-productie: Sylvia Baan, Suus Ruis, Carine Eijsbouts (VPRO)

Distributie: Cinemien

Zendgemachtigde: VPRO

Deze film kwam tot stand met steun van het Nederlands Fonds voor de Film, het Coproduktiefonds Binnenlandse Omroepen en het Stimuleringsfonds Nederlandse Culturele Omroepproducties.