Pieter Verhoeff: verschil tussen versies
Geen bewerkingssamenvatting |
Geen bewerkingssamenvatting |
||
| Regel 7: | Regel 7: | ||
| overlijden_plaats = | | overlijden_plaats = | ||
| functies = [[:category:regisseur|regisseur]] | | functies = [[:category:regisseur|regisseur]] | ||
| bekend_van = ''[[Rudy Schokker huilt niet meer]], [[De dream]], [[ | | bekend_van = ''[[Rudy Schokker huilt niet meer]], [[De dream]], [[Jiskefet]], [[Nynke]]'' | ||
| periode_actief = 1966-heden | | periode_actief = 1966-heden | ||
| werkt_samen_met = [[Gerben Hellinga]], [[Cees Bijlstra]] | | werkt_samen_met = [[Gerben Hellinga]], [[Cees Bijlstra]] | ||
Versie van 9 okt 2017 14:32
| Naam | Pieter Verhoeff |
| Geboren | Lemmer, 4 februari 1938 |
| Functies | regisseur |
| Bekend van | Rudy Schokker huilt niet meer, De dream, Jiskefet, Nynke |
| Periode actief | 1966-heden |
| Werkt samen met | Gerben Hellinga, Cees Bijlstra |
| Trivia | Trivia |
Pieter Verhoeff in de media Oeuvre van Pieter Verhoeff | |
Pieter Verhoeff groeit op in een Protestants gezin in Friesland. Na de middelbare school werkt hij op een kantoor. Op uitnodiging van de plaatselijke dominee schrijft hij voor het kerkblaadje en krijgt een goede band met de dominee. Door hem komt hij na militaire dienst op De Horst in Driebergen, waar Verhoeff een opleiding volgt tot sociaal cultureel werker. Na zijn opleiding werkt hij in een kerkelijk jeugdcentrum in Amsterdam West. In 1964 meldt Verhoeff zich aan bij de Filmacademie en wordt tot zijn verbazing aangenomen. Zijn medestudenten zijn onder andere latere tekstschrijver Lennart Nijgh, regisseurs Anton Haakman, Ine Schenkan en Jan Bosdriesz.
Na zijn studie lukt het niet om een film te maken en komt Verhoeff terecht bij de IKON. Hij maakt verschillende items voor Kenmerk. Van Wim Koole van de IKON krijgt Verhoeff de ruimte om maandelijks een filmportret van een half uur te maken. In totaal maakt hij in twee jaar 25 portretten voor de omroep. Verhoeff werkt vervolgens bij de VPRO en maakt een fake jaaroverzicht van 1969. Daarna wordt hij door Hans Keller en Jan Blokker gevraagd mee te werken aan De twintiger en dertiger jaren. Met items voor Het Gat van Nederland, Culemborg bijvoorbeeld en de fake documentaire Rudy Schokker huilt niet meer wordt de naam van Verhoeff definitief gevestigd.
De passie van Verhoeff ligt echter in het vertellen van verhalen. Het teken van het beest is zijn debuut als speelfilmregisseur. Zijn films gaan vaak over mensen die een droom najagen, maar meestal dat doel niet bereiken. Dat geldt voor de mensen in Van geluk gesproken en voor Nynke van Hichtum in Nynke. ‘Ik wil met mijn films communiceren. Ik probeer mijn toeschouwers plat te krijgen. De magie die ik voelde toen ik voelde toen ik als jongen in het Nutshuis van Lemmer een film zag, dat losraken van jezelf en van je omgeving, wil ik met mijn eigen films ook bereiken.’ zegt hij in het boek ‘Een volstrekt onverklaarbaar wonder’ in 2004.
