Saskia de Vries
| Naam | Saskia de Vries |
| Geboren | Amsterdam, 27 oktober 1963 |
| Functies | presentator, redacteur, omroeper |
| Bekend van | Hollandse nieuwe |
| Periode actief | 1985-1989 |
| Werkt samen met | Manus van der Kamp, Astrid Serkei |
| Gallery | Gallery |
Saskia de Vries in de media Oeuvre van Saskia de Vries | |
Saskia de Vries is geboren in Amsterdam, de stad waar haar ouders elkaar enkele jaren eerder hebben ontmoet. Haar Nederlands-Indische moeder en Surinaamse vader hebben een zeer vermengde internationale achtergrond (onder andere Nederlands, Chinees, Indonesisch, Zwitsers, Ghanees en Schots). Als ze acht is verhuist de familie naar Purmerend. Amsterdam blijft echter trekken, dus keert ze na het behalen van haar vwo diploma daar weer terug.
In 1985 studeert ze antropologie aan de Universiteit van Amsterdam. Via via hoort ze dat de educatieve omroep Feduco jongeren zoekt afkomstig van de tweede generatie, om aan een nieuw TV programma te werken in de serie Medelanders Nederlanders. Ze wordt uitgenodigd voor een interview met Henk Baard. Vervolgens werkt ze drie jaar lang in de redactie van Hollandse nieuwe. De Vries is verantwoordelijk voor items, landelijke research, interviews, het zoeken van geschikte locaties, personen, het schrijven van commentaarteksten en pre-montage. Ze wordt ook een van de presentatoren van het programma. Regisseur Manus van der Kamp is in die tijd haar mentor bij de televisie. Ze denkt met veel plezier terug aan die tijd en aan de professionele trainingen die ze heeft gevolgd op Santbergen, onder andere in één-camera regie en presentatie.
In 1987 wordt ze na een screentest omroeper bij Feduco. Met de presentatie van Hollandse nieuwe en haar omroepbeurten is ze enkele malen per week op TV. Voor studeren heeft ze steeds minder tijd. Als omroeper maar vooral als redactielid en presentator van Hollandse nieuwe krijgt ze vrij veel publiciteit, onder andere in de landelijke tijdschriften, en ook veel fanmail. Daar geniet ze wel van. Ze hoopt voor andere allochtone jongeren een voorbeeldfunctie te hebben kunnen vervullen.
In 1989 wordt Feduco opgeheven. Daarmee komt na vier jaar intensief in de media te hebben gewerkt een einde aan haar televisiecarrière. Qua timing komt het goed uit, omdat ze bezig is met haar afstudeeronderzoek en scriptie over de etnische identiteit van Koreaans en Grieks geadopteerde kinderen in Nederland. Inspiratie voor dit onderwerp heeft ze opgedaan tijdens het maken van een van de vele items voor Hollandse nieuwe. Haar opgedane vaardigheden om zeer uiteenlopende mensen op hun gemak te kunnen stellen en te interviewen komen haar goed van pas. Ze haalt een 8 voor haar scriptie. Ze vindt het een welkome afwisseling om dieper op een onderwerp in te kunnen gaan en langer research te kunnen doen dan voor televisie mogelijk is. De producent van Hollandse nieuwe, IDTV, heeft in haar ogen het werk teveel beschouwd als een wegwerpproduct dat na de uitzending in de prullenbak thuishoort. Deze gedachtegang vindt ze ontmoedigend.
Terugkijkend op haar jaren bij de TV heeft ze de meest speciale herinneringen aan de vele bijzondere plekken die ze als redactielid heeft bezocht en aan de vele interessante persoonlijkheden in binnen- en buitenland die ze als redactielid is tegengekomen en heeft geïnterviewd. Hoogtepunt is waarschijnlijk haar bezoek aan Elmina Castle, het fort aan de kust van Ghana waar haar voorouders en slaven zijn opgesloten voordat zij naar de Antillen en Suriname zijn verscheept. Het is een plek waar ze in de donkere kerker letterlijk rillingen en kippenvel heeft gekregen. Even later staat ze weer buiten in de zon, waar een groep Ghanese kinderen vrolijk danst en muziek maakt. Dat contrast heeft ze geprobeerd weer te geven in de documentaire. Een bijzondere ervaring tijdens dat bezoek is haar interview met een Ghanese professor die haar heeft verteld dat als men nog steeds de naam van een slavenvoorouder weet, men de afkomst kan nagaan, omdat de geschiedenis is blijven voortbestaan in de vele ‘talking drum liederen’. Een ander soort hoogtepunt is haar interview met Ruud Gullit dat live tijdens een groot sport evenement in de Bijlmer plaatsvindt voor een uitgebreid publiek.
Na haar afstuderen vindt ze werk als onderzoeker en projectcoördinator. Ze specialiseert zich verder in het interculturele werk- en beleidsveld, onder andere bij de Rijksuniversiteit Utrecht, SSA, NVJ en Nivon. Na de geboorte van haar dochter wordt ze al spoedig alleenstaand ouder. Ze besluit een nieuwe start te maken in Australië en op die manier nog meer van de wereld te zien. Ze wordt toegelaten als “skilled migrant”. Sinds 2000 woont ze in het subtropische Queensland in Australië, in een wijk aan zee, wat heel goed bevalt. Natuurlijk mist ze soms vrienden en familie in Nederland en de rijke cultuur en historie van de kosmopolitische Europese steden. Dan is het tijd om weer in het vliegtuig te stappen naar Nederland.
In Australië heeft ze zich eerst gespecialiseerd als professionele tolk en vertaler. Ze werkt als freelancer met name in ziekenhuizen met Nederlandse ouderen in Australië en voor de politie, rechtbanken en Centrelink, de Australische arbeidsvoorziening. Na een tijdje komt ze zelfs in het landelijke panel van examinatoren voor professionele Nederlandse tolken en vertalers terecht. Dit combineert ze met Nederlandse privé-lessen aan Engelstaligen. Daarnaast heeft ze een Master of Social Work gedaan op Griffith University en daar gewerkt als onderzoeksassistent.
Ze werkt bij MultiLink, een multiculturele organisatie, als Coordinator/Manager Settlement Support (een soort inburgeringsondersteuning) en Teamleader Complex Cases (voor vluchtelingen en migranten die intensieve begeleiding nodig hebben). Daarnaast doet ze freelance werk bij Queensland Transcultural Mental Health. Haar nieuwsgierigheid en interesse in mensen van verschillende culturen, diversiteit en multiculturalisme is altijd blijven bestaan. Ook staan sociale rechtvaardigheid en mensenrechten bij haar hoog in het vaandel. Ze vindt dat journalisten en de media een grote rol kunnen spelen bij het teweegbrengen van sociale veranderingen en het beïnvloeden van beeldvorming. Ze hebben daardoor een grote maatschappelijke verantwoordelijkheid in wat ze wel en niet benadrukken, publiceren en uitzenden. Daar zijn ze zich volgens haar vaak onvoldoende van bewust. Ooit hoopt ze nog eens haar eigen documentaires te kunnen maken.
