Supersatellietradio

Supersatellietradio In 1940 komt een werknemer van het Britse General Post Office met het idee om de maan te gebruiken voor radiocommunicatie over grote afstanden. Met geschikte apparatuur zoals hoogfrequente radiozenders en gevoelige ontvangers zou het mogelijk moeten zijn de maan te gebruiken als een soort reflecterend lichaam dat signalen vanaf de aarde terugkaatst zodat ze kunnen worden beluisterd in een ander deel van de wereld. Na de Tweede Wereldoorlog wordt dit idee verder ontwikkeld en in 1946 wordt succesvol geëxperimenteerd. Deze techniek wordt in eerste instantie vooral gebruikt voor de militaire communicatie vanuit Amerika met overzeese marinebases zoals Pearl Harbour.

De maan is dus een passieve communicatiesatelliet geworden. Wanneer in de jaren 60 van de twintigste eeuw de eerste communicatiesatellieten naar hun banen om de aarde worden geschoten maakt men geen gebruik meer van deze zogenaamde “moonbouncing”techniek.

Radiozendamateurs maken er tegenwoordig nog wel gebruik van en kunnen zo gesprekken voeren die anders niet mogelijk zijn. Hier wordt gewerkt in de 2 meter band, en de 70 en 23 centimeterbanden. Het moge duidelijk zijn dat hier zeer goede antennes een voorwaarde voor succes zijn. Wanneer dan de verbinding met amateurs in Verweggistan slaagt is dat bijna een euforische beleving.