Zeno Deurvorst
| Naam | Zeno Deurvorst |
| Geboren | Ulft, 6 oktober 1895 |
| Gestorven | Doetinchem, 25 november 1944 |
| Functies | Amateurfilmer |
| Bekend van | |
| Periode actief | 1926-1944 |
| Werkt samen met | Bob Weaver |
| Trivia | Zeno Deurvorst was naast amateurfilmer ook amateurfotograaf |
Zeno Deurvorst in de media Oeuvre van Zeno Deurvorst | |
Zeno Deurvorst werd geboren in Ulft, De Achterhoek. Zijn ouders waren fervente verzamelaars van de kunst uit hun dagen, waarbij de werken van Jan Toorop een belangrijke plaats innamen. Ook tekeningen van Willy Sluiter en Anton Heijenbrock zaten in hun collectie.
Dit al in zijn jeugd omringd zijn door schilderijen moet Zeno hebben geïnspireerd zijn saaie staatkundeboek onder schooltijd in de kantlijnen te vullen met kleine raak getypeerde schetsjes.
In 1926 trouwde hij met Liedje van der Hardt Aberson, eveneens afkomstig uit de Achterhoek. Hij werd hoofd van de emailleerafdeling van Van Berkel's Patent en het jonge stel woonde de eerste twee jaar van hun huwelijk in Brussel, daarna tot 1941 in Voorburg. Voor de door hem in 1929 gestichte emailleerpoederfabriek Ferro Enameling Company of Holland, reisde hij veel in Europa, maar ook tweemaal per jaar per boot naar het hoofdkantoor in Cleveland. De CEO daar, Bob Weaver waarmee hij menige reis maakte, bracht hem de liefde voor het filmen bij. Vanaf die tijd was hij altijd met zowel een film- als een fotoapparaat onderweg. Films en foto's overlappen elkaar veel in zijn werk. Constante factor in zijn hele oeuvre zijn vrouw en kinderen, vooral toen de laatsten nog klein waren. Kindergezichtjes fascineerden hem, hij drukte er bladzijden vol van af. Zeno was 100% kleurenblind, een voordeel in zijn werk als emailleur, daar in die tijd de grote stukken alleen wit geëmailleerd werden en nuanceverschillen in het eindproduct van groot belang waren. Voor een zwart/wit fotograaf was deze handicap alleen maar een voordeel.
Fotograferen was een van zijn hobby's. Hij had vele andere. Nadat hij al op zijn 29e directeur van Ferro Rotterdam was geworden, ontbrak het hem ook niet meer aan geld. Motoren, auto's, zeilen, reizen -privé en zakelijk- zijn dan ook zijn naast zijn gezin belangrijke onderwerpen. Nadat het gezin vanwege de dreigende oorlog naar een klein afgelegen boerderijtje in Azewijn in de Achterhoek was verhuisd, werd het runnen van dit bedrijfje zijn lust en zijn leven. Hij deed daar in foto's en films verslag van.
Aanvankelijk drukte Zeno zijn allermooiste afdrukken af op karton. Toen hij met de daarop volgende exemplaren een eerste ringband had gevuld, stapte hij over op groot formaat fotoalbums. Hij kocht er meteen maar zes van. Het zesde exemplaar bleef ten gevolge van zijn ontijdige dood leeg. In de fotoalbums kregen alleen de foto's die aan zijn hoge criteria voldeden een plaatsje. De minder geslaagde exemplaren vonden hun weg naar de prullenmand waar zij door de kinderen voor eigen gebruik uit werden gevist. Tijdens winteravonden werden de foto's in overleg met Liedje van passende, vaak sarcastisch-kritische teksten voorzien. Bij een aantal foto's vermeldde hij ook de technische gegevens. In zijn laatste album uit 1944 zijn de gevolgen van het spoelen met het ijzerhoudende water op het platteland in de Achterhoek, waar hij toen woonde, na ruim zeventig jaren zichtbaar geworden.
Zeno stierf op zijn 49e. Dankzij de mogelijkheid boter te ruilen tegen 1 litertje benzine reed hij zelfs in november 1944 nog op zijn motor rond. Dat is hem fataal geworden. Hij, de winnaar van internationale motorraces, maakte een verkeersfout en werd aangereden. Hij overleed twee dagen later. Liedje was in verwachting van hun vijfde kind. Voor haar was deze slag te groot, zij verkocht de film- en fototoestellen, op de Rolleiflex na, en keek nooit meer naar zijn films noch naar zijn foto's om. Pas nadat zij tachtig was geworden werd zij bereid gevonden de stomme films eenmaal te duiden. Zijn fotoalbums zijn ondergebracht bij het Nationale Filmmuseum in Rotterdam. Zijn films zijn overgedragen aan het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid.
