Herman van der Horst: verschil tussen versies

Uit B&G Wiki
Geen bewerkingssamenvatting
Geen bewerkingssamenvatting
 
(20 tussenliggende versies door 5 gebruikers niet weergegeven)
Regel 1: Regel 1:
{{ Infobox Persoon
{{ Infobox Persoon
| illustratie = hermanvanderhorst.jpg
| illustratie = hermanvanderhorst.jpg
| naam      = Herman van der Horst
| naam      = Herman Hendrikus van der Horst
| geboorte_datum  = 30 december 1910  
| geboorte_datum  = 30 december 1910  
| geboorte_plaats = Alblasserdam
| geboorte_plaats = Alblasserdam
Regel 7: Regel 7:
| overlijden_plaats = Haarlem
| overlijden_plaats = Haarlem
| functies = [[:category:cameraman|Cameraman]], [[:category:documentairemaker|Documentairemaker]]
| functies = [[:category:cameraman|Cameraman]], [[:category:documentairemaker|Documentairemaker]]
| bekend_van  = ''[[’t Schot is te Boord]], [[Houen zo!]], [[Prijs de zee]], [[Faja Lobbi]]''
| bekend_van  = ''[['t schot is te boord]], [[Houen zo!]], [[Prijs de zee]], [[Faja lobbi]]''
| periode_actief  = 1942 - 1976
| periode_actief  = 1942 - 1976
| werkt_samen_met = [[Nol Binsbergen]], [[Greet van der Horst-Admiraal]]
| werkt_samen_met =   [[Greet van der Horst-Admiraal]], [[Nol Binsbergen]], [[Paul Schuitema]], [[Allan Penning]]
| trivia = wint Staatsprijs voor Filmkunst 1955 met ''[[Vieren maar]]''; wint Staatsprijs voor Filmkunst 1959 voor ''[[Prijs de zee]]''
| trivia =
| onderschrift = Herman van der Horst
| onderschrift = Herman van der Horst
| externe_info =  
| externe_info =  
| media = <imagemap>
Image:Audio.png|
rect 0 4 26 25 [http://www.beeldengeluidwiki.nl/index.php/Audio:_Herman_van_der_Horst Audio fragmenten]
desc none
</imagemap>
<imagemap>
Image:Beeld.png|
rect 0 4 26 25 [http://www.beeldengeluidwiki.nl/index.php/Video:_Herman_van_der_Horst Video fragmenten]
desc none
</imagemap>
| catalogus = [[Herman van der Horst in de media]]
| catalogus = [[Herman van der Horst in de media]]
| programmaoverzicht = [[Oeuvre van Herman van der Horst]]
| programmaoverzicht = [[Oeuvre van Herman van der Horst]]
}}
}}


Herman van der Horst was een perfectionist die het liefst in zijn eentje werkte, met alleen zijn vrouw Greet in de buurt. Net zo als hij dagen kon wachten totdat de wind met het juiste ritme een veld vol gerst in beweging bracht, zo kon hij ook nachtenlang sleutelen aan beeld- en geluidsmontage, voordat hij eindelijk tevreden was. Legendarisch waren ook zijn bezoeken aan de projectiecabines van bioscopen waar zijn films draaiden; altijd met het verzoek aan de operateur om de volumeknop nog verder open te draaien. Zijn filmstijl paste prima bij de wederopbouwtijd maar werd in de jaren zestig achterhaald door de maatschappelijke veranderingen.
'''Herman van der Horst is een perfectionist die het liefst in zijn eentje werkt, met alleen zijn vrouw Gré in de buurt. Net zo als hij dagen kan wachten totdat de wind met het juiste ritme een veld vol gerst in beweging brengt, zo kan hij ook nachtenlang sleutelen aan beeld- en geluidsmontage, voordat hij eindelijk tevreden is. Zijn filmstijl past prima bij de wederopbouwtijd maar wordt in de jaren zestig achterhaald door de maatschappelijke veranderingen.''''''


In het gereformeerde milieu waar Herman van der Horst in opgroeide, was bioscoopbezoek taboe. Naar eigen zeggen was hij dan ook de twintig al ruim gepasseerd voordat hij zijn eerste film zag: de Hollywood productie ''Trader Horn'' (1931), een kruising tussen een natuurfilm en een avonturendrama, die op locatie in de binnenlanden van Afrika was opgenomen. Van jongsaf was Van der Horst geïnteresseerd in de natuur. Zo tekende hij graag vogels. In de tweede helft van de jaren twintig verhuisde het gezin van Kinderdijk naar Beverwijk, waar zijn vader een baan bij de Hoogovens kreeg. Nadat hij de Handelsschool had afgerond, enige tijd op de loonadministratie van de Hoogovens had gewerkt en zijn dienstplicht had vervuld, ging Van der Horst de kost verdienen als boekhouder. Hij verzorgde de administratie voor verschillende ondernemers, o.a. voor slagerij Admiraal, waar hij zijn toekomstige vrouw Gré leerde kennen.


Naast zijn werk als boekhouder startte hij een atelier in Velsen voor het opzetten van vogels. In navolging van bekende ‘vogelaars’ als [[Ad. Burdet]], [[Jan P. Strijbos]] en [[Nol Binsbergen]] ontdekte ook Van der Horst de voordelen van de fotocamera. Hij werd een regelmatig bezoeker van Texel dat toen ‘vogeleiland’ bij uitstek was. In 1941 werd hij benoemd tot directeur van Texels Museum (nu: EcoMare), als opvolger van de oprichter, de oud-onderwijzer [[Hendrik Jan Kraai]], die onverwacht was overleden. Van der Horst liet 25 diorama’s ontwerpen van ‘de voornaamste karakteristieke Texelsche landschapsvormen’. Verder wilde hij een collectie van foto’s en films aanleggen. Samen met Nol Binsbergen, van wie hij veel had opgestoken op het gebied van de vogelfotografie, begon Van der Horst aan het maken van de film ''[[Texel, Parel der Waddeneilanden]]'',  die werd gefinancierd door Texels Eigen Stoomboot Onderneming (TESO). Daarnaast werkte Van der Horst in zijn eentje aan een film over de metamorfose van rups tot vlinder. Net als ''Texel, Parel der Waddeneilanden'' werd ''[[Metamorphose]]'' pas na de bevrijding in roulatie gebracht, toen Van der Horst het Texels Museum al weer had verlaten.
== Beginjaren ==


Voor het ontwikkelen en afwerken van deze films maakte Herman van der Horst gebruik van de faciliteiten van Multifilm in Haarlem. Hij voelde zich helemaal thuis bij dit bedrijf. Voor ''Metamorphose'' mocht hij gebruik maken van micro-opnamen die waren opgenomen door [[J.C. Mol]], de oprichter van [[Multifilm]], die de oorlogsjaren in Nederlands-Indië doorbracht. Mols plaatsvervanger [[Eduard Verschueren]] maakte deel van het kunstenaarsverzet. In juni 1945 was Verschueren een van de initiatiefnemers tot de oprichting van de [[Nederlandsche Werkgemeenschap voor Filmproductie]] (NWF) met als doel om de ideeën over een nieuw filmbestel in de praktijk te brengen. Het pand van Multifilm werd de thuisbasis voor de NWF. De meeste leden van de werkgemeenschap hadden al vóór de oorlog hun sporen op filmgebied hadden verdiend.  
Hermanus Hendrikus van der Horst wordt geboren op 30 december 1910 te Alblasserdam. Hij is de zoon van Cornelis van der Horst, scheepstimmerman, later werknemer in een staalfabriek, en Laurina Adriana Elenbaas.  


Hoewel er nog geen enkele film van hem in het openbaar was vertoond, werd Herman van der Horst toch gevraagd zich als volwaardig lid aan te sluiten. Van het College van Algemene Commissarissen voor de Wederopbouw en later het Ministerie van Openbare Werken kreeg de NWF de opdracht om een reeks van korte documentaires over de wederopbouw te maken. Van der Horst werkte mee aan vier van dergelijke ‘wederopbouwfilms’. In tegenstelling tot veel NWF-producties was in zijn meest volwassen NWF-productie ''[[Ontluisterd land]]'' (1946) het gesproken commentaar tot een minimum beperkt. In deze film was een aanzet te herkennen tot de voor Van der Horst kenmerkende filmstijl, waarbij beelden en geluiden tot een ‘ciné-poème’ waren gemonteerd.  
Bioscoopbezoek is taboe in het gereformeerde milieu waarin Herman van der Horst opgroeit. Naar eigen zeggen is hij dan ook al ruim de twintig gepasseerd voordat hij zijn eerste film ziet. De film heet ''[[Trader Horn]]'' (1931) en is een kruising tussen een natuurfilm en een avonturendrama, die op locatie in de binnenlanden van Afrika is opgenomen. Van jongs af aan heeft  Van der Horst al grote interesse in de natuur en tekent hij graag vogels.  


Nadat de NWF in 1947 was ontbonden, ging Van der Horst voor Multifilm werken. Al zijn films uit deze periode, meestal in opdracht gemaakt, hadden iets met de natuur te maken. De toonaangevende filmcriticus [[A. van Domburg]] was van mening dat Van der Horst teveel in een naturalistische weergave van situaties bleef steken, in plaats van een ‘geïnspireerd contrapuntisch spel’ van beelden en geluiden te presenteren. Opmerkelijk genoeg zouden de volgende, door Van der Horst zelfstandig geproduceerde documentaires zich juist wel door een dergelijk spel kenmerken. Ze konden prompt op grote waardering rekenen, zowel in Nederland als ook daarbuiten. In Cannes, waar Van der Horst met zijn wilde haardos en fluwelen baret als een nieuwe Rembrandt werd binnengehaald, werden ''[['T schot is te boord]]'' (1951), over haringvisserij op de Noordzee, en ''[[Houen zo!]]'' (1952), over de wederopbouw van Rotterdam, met hoofdprijzen bekroond. In Nederland kreeg ''[[Vieren maar]]'' (1954), over de visserij, in 1955 de Staatsprijs voor de Filmkunst. Deze drie films kenmerkten zich door een dynamisch beeldgebruik, een geluidsband ‘met pep’ en een meesterlijke montage. Net als zijn tijdgenoten ([[Bert Haanstra]] bijvoorbeeld) van wat wel de ‘Hollandse Documentaire School’ werd genoemd, was Van der Horst niet in individuen geïnteresseerd. Voor hem waren mensen vooral een metafoor.
In de tweede helft van de jaren twintig verhuist het gezin van Kinderdijk naar Beverwijk, waar zijn vader een baan bij de Hoogovens krijgt. Nadat hij de Handelsschool heeft afgerond, enige tijd op de loonadministratie van de Hoogovens heeft gewerkt en zijn dienstplicht heeft vervuld, gaat Van der Horst de kost verdienen als boekhouder.
 
Hij verzorgt de administratie voor verschillende ondernemers. Eén daarvan is slagerij Admiraal, waar hij zijn toekomstige vrouw Gré leert kennen. Op 26 juli 1944 zouden zij in het huwelijk treden.
 
 
== Vogels, Texel en Film ==
 
Naast zijn werk als boekhouder start hij in Velsen een atelier voor het opzetten van vogels. In navolging van bekende ‘vogelaars’ als Ad. Burdet, Jan P. Strijbos en Nol Binsbergen ontdekt ook Van der Horst de voordelen van de fotocamera. Hij wordt een frequent bezoeker van Texel dat op dat moment ‘vogeleiland’ bij uitstek is. In 1941 wordt hij benoemd tot directeur van het Texels Museum, als opvolger van de oprichter en  oud-onderwijzer Hendrik Jan Kraai, die onverwacht is komen te overlijden. Van der Horst is van mening dat de museumbezoeker centraal dient te staan. Die zou ‘het liefst voorwerpen uit zijn dagelijkse omgeving zien, die op verrassende wijze belangwekkend gemaakt waren’. Met dit doel liet Van der Horst 25 diorama’s ontwerpen van ‘de voornaamste karakteristieke Texelse landschapsvormen’. Verder wil hij een collectie van zowel foto als film aanleggen.
 
Samen met Nol Binsbergen, van wie hij veel heeft opgestoken op het gebied van de vogelfotografie, begint Van der Horst aan het maken van de film ''[[Texel, de parel der Waddeneilanden]]''. De film komt tot stand met financiering van Texels Eigen Stoomboot Onderneming (TESO). Daarnaast werkt Van der Horst in zijn eentje aan de film ''[[Metamorphose]]'' een film over de metamorfose van rups tot vlinder. Beide films worden na de bevrijding pas in roulatie gebracht. Van der Horst heeft het Texels Museum tegen deze tijd al weer verlaten.
 
 
== Multifilm en de NWF ==
 
Voor het ontwikkelen en afwerken van deze films maakt Herman van der Horst gebruik van de faciliteiten van ''[[Multifilm]]'' in Haarlem. Hij voelt zich helemaal thuis bij dit bedrijf. Voor Metamorphose mag hij gebruik maken van micro-opnamen die zijn opgenomen door J.C. Mol, de oprichter van Multifilm.
 
In juni 1945 wordt de Nederlandsche Werkgemeenschap voor Filmproductie (NWF) opgericht met als doel om de ideeën over een nieuw filmbestel in de praktijk te brengen. Het pand van Multifilm wordt de thuisbasis voor de NWF. De meeste leden van de werkgemeenschap hebben al vóór de oorlog hun sporen op filmgebied verdiend. Ondanks het feit dat er nog geen enkele film van hem in het openbaar is vertoond, wordt Herman van der Horst toch gevraagd zich als volwaardig lid aan te sluiten.
 
Van het College van Algemene Commissarissen voor de Wederopbouw en later het Ministerie van Openbare Werken krijgt de NWF de opdracht om een reeks van korte documentaires over de wederopbouw te maken. Van der Horst werkt mee aan vier van dergelijke ‘wederopbouwfilms’. In tegenstelling tot veel NWF-producties is in zijn meest volwassen NWF-productie ''[[Ontluisterd land]]'' (1946) het gesproken commentaar tot een minimum beperkt. In deze film is een aanzet te herkennen tot de voor Van der Horst kenmerkende filmstijl, waarbij beelden en geluiden tot een ‘ciné-poème’ zijn gemonteerd.
 
Nadat de NWF in 1947 is ontbonden, gaat Van der Horst voor Multifilm werken. Al zijn films uit deze periode, meestal in opdracht gemaakt, hebben iets met de natuur te maken. De toonaangevende filmcriticus A. van Domburg is van mening dat Van der Horst teveel in een naturalistische weergave van situaties blijft steken, in plaats van een ‘geïnspireerd contrapuntisch spel’ van beelden en geluiden te presenteren.  
 
 
== Cannes ==
 
Opmerkelijk genoeg zouden de volgende, door Van der Horst zelfstandig geproduceerde documentaires, zich juist wel door een dergelijk spel kenmerken. Ze kunnen prompt op grote waardering rekenen, zowel in Nederland als ook daarbuiten. In Cannes, waar Van der Horst met zijn wilde haardos en fluwelen baret als een nieuwe Rembrandt wordt binnengehaald, worden ''[['t Schot is te boord]]'' (1951), over haringvisserij op de Noordzee, en ''[[Houen zo!]]'' (1952), over de wederopbouw van Rotterdam, met hoofdprijzen bekroond.  
In Nederland krijgt ''[[Vieren maar!]]'' (1954), over de visserij, in 1955 de Staatsprijs voor de Filmkunst. Deze drie films kenmerken zich door een dynamisch beeldgebruik, een geluidsband 'met pep' en een meesterlijke montage. Net als zijn tijdgenoten (''[[Bert Haanstra]]'' bijvoorbeeld) van wat wel de ‘Hollandse Documentaire School’ wordt genoemd, is Van der Horst niet in individuen geïnteresseerd. Voor hem zijn mensen vooral een metafoor.
 
 
== Prijs de zee en Faja Lobbi ==
 
 
In de tweede helft van de jaren vijftig is Van der Horst één van de meest gevierde cineasten in ons land. Hij rondt in 1957 zijn film ''[[Prijs de zee]]'' (1959) af, een twintig minuten durende documentaire over Nederland, compleet met klievende molenwieken, ritmisch wuivende korenvelden en luid hamerende scheepsbouwers. De film is als eerste in Nederland geschoten met een zoomlens. Omdat hij bang is dat de technieken die hij met deze lens heeft toegepast geïmiteerd zou worden, krijgt Van der Horst het bij Gijs van der Wiel, het hoofd van de Rijksvoorlichtingsdienst[[Bestand:Plaatsbewijs_Faja_Lobbi-page-001.jpg|200px|thumb|right|Plaatsbewijs première Faja Lobbi]] die hem de opdracht heeft verstrekt, voor elkaar om het uitbrengen van de film uit te stellen. Van der Horst wil namelijk eerst op reis door Suriname. Dat uitstel heeft overigens geen consequenties voor het succes van Prijs de zee, de film ontvangt namelijk in Berlijn een Gouden Beer en wordt in Nederland onderscheiden met de Staatsprijs.
 
Tijdens zijn reis door Suriname heeft Herman van der Horst een groot aantal kleuren opnamen gemaakt. Deze opnamen monteert hij  tot de Suriname film: ''[[Faja lobbi]]'' (1960). De film gaat op 23 juni 1960 in première en wordt bijgewoond door koningin Juliana. Enkele weken later ontvangt ook deze film, bij het filmfestival in Berlijn, een Gouden Beer.
 
 
== Laatste jaren ==
 
Na het succes van Prijs de zee en Faja Lobbi volgde een aantal films waarin Van der Horst zichzelf lijkt te herhalen. Midden jaren zestig lijkt de bron helemaal opgedroogd. Bovendien raakt de aanpak van de ‘Hollandse Documentaire School’ in diskrediet bij de jongere generatie. Die vindt dat Van der Horst zich in ''[[Toccata]]'' (1968), over een jongen die op zoek is naar zijn poes in de Amsterdamse Oude Kerk, schuldig maakt aan ‘mooifilmerij’. Symbolisch is de afgelasting van de vertoning van de film in Cannes als gevolg van de Mei ’68, tot onbegrip van Van der Horst.
 
Een comeback in de jaren zeventig kon hij om gezondheidsredenen niet meer verwezenlijken. ''[[Musica Humana]]'' had een groot project moeten worden over muziek waarin hij al meerdere jaren aan voorbereiding had gestoken.  Herman van der Horst overleed in 1976 op 65-jarige leeftijd na een korte periode van ziekte in het Elisabethgasthuis in Haarlem.
 
 
== Prijzen ==
 
 
 
* Grand prix op het Filmfestival van Cannes 1952 voor ''[['t Schot is te boord]]''
* Grand prix op het Filmfestival van Cannes 1953 voor ''[[Houen zo!]]''
* Staatsprijs voor Filmkunst 1955 met ''[[Vieren maar!]]''
* Staatsprijs voor Filmkunst 1959 voor ''[[Prijs de zee]]''
* Gouden Beer op het Filmfestival van Berlijn 1959 voor ''[[Prijs de zee]]''
* Gouden Beer op het Filmfestival van Berlijn voor 1960 ''[[Faja lobbi]]''


In de tweede helft van de jaren vijftig was Van der Horst een van de meest gevierde cineasten in ons land. Als eerste was hij in het bezit van een zoomlens. Omdat hij bang was dat een aantal technieken door vakgenoten geïmiteerd zou worden, die hij met deze lens in ''[[Prijs de zee]]'' had toegepast, kreeg hij het in 1957 gedaan van [[Gijs van der Wiel]], het hoofd van de RVD die hem de opdracht had verstrekt, dat de film niet eerder zou worden uitgebracht totdat hij van een reis door Suriname was teruggekeerd en de aldaar gemaakte kleuren opnamen tot een avondvullende documentaire had gemonteerd. Dat uitstel had overigens geen consequenties voor het succes van ''Prijs de zee'' (1959), een documentaire van twintig minuten over de Nederland, compleet met klievende molenwieken, ritmisch wuivende korenvelden en luid hamerende scheepsbouwers. Want deze film waarin Van der Horsts calvinistische ethos duidelijk speurbaar was, werd in Berlijn onderscheiden met een Gouden Beer en in Nederland met de Staatsprijs. De première van de Suriname film, ''[[Faja Lobbi]]'' (1960), werd bijgewoond door koningin Juliana. Enkele weken later kreeg ook deze film in Berlijn een Gouden Beer. Er volgde een aantal films waarin Van der Horst zichzelf leek te herhalen. Midden jaren zestig leek de bron helemaal opgedroogd. Bovendien raakte de aanpak van de ‘Hollandse Documentaire School’ in discrediet bij de jongere generatie. Die vond dat Van der Horst zich in ''[[Toccata]]'' (1968), over een jongen die op zoek is naar zijn poes in de Amsterdamse Oude Kerk, schuldig maakte aan ‘mooifilmerij’. Symbolisch was de afgelasting van de vertoning van de film in Cannes als gevolg van de Mei ’68, tot onbegrip van Van der Horst. Een come-back in de jaren zeventig met een groot project over muziek kon hij om gezondheidsredenen niet meer realiseren.


[[category:personen|Horst, Herman van der]]
[[category:personen|Horst, Herman van der]]
Regel 36: Regel 97:


[[category:cameraman|Horst, Herman van der]]
[[category:cameraman|Horst, Herman van der]]
[[category:natuurfilm|Horst, Herman van der]]

Huidige versie van 17 mrt 2016 om 14:56

Herman van der Horst

NaamHerman Hendrikus van der Horst
GeborenAlblasserdam, 30 december 1910
GestorvenHaarlem, 8 januari 1976
FunctiesCameraman, Documentairemaker
Bekend van't schot is te boord, Houen zo!, Prijs de zee, Faja lobbi
Periode actief1942 - 1976
Werkt samen metGreet van der Horst-Admiraal, Nol Binsbergen, Paul Schuitema, Allan Penning
Media
Audio fragmentenAudio.png
Video fragmentenBeeld.png

Herman van der Horst in de media
Oeuvre van Herman van der Horst

Herman van der Horst is een perfectionist die het liefst in zijn eentje werkt, met alleen zijn vrouw Gré in de buurt. Net zo als hij dagen kan wachten totdat de wind met het juiste ritme een veld vol gerst in beweging brengt, zo kan hij ook nachtenlang sleutelen aan beeld- en geluidsmontage, voordat hij eindelijk tevreden is. Zijn filmstijl past prima bij de wederopbouwtijd maar wordt in de jaren zestig achterhaald door de maatschappelijke veranderingen.'


Beginjaren

Hermanus Hendrikus van der Horst wordt geboren op 30 december 1910 te Alblasserdam. Hij is de zoon van Cornelis van der Horst, scheepstimmerman, later werknemer in een staalfabriek, en Laurina Adriana Elenbaas.

Bioscoopbezoek is taboe in het gereformeerde milieu waarin Herman van der Horst opgroeit. Naar eigen zeggen is hij dan ook al ruim de twintig gepasseerd voordat hij zijn eerste film ziet. De film heet Trader Horn (1931) en is een kruising tussen een natuurfilm en een avonturendrama, die op locatie in de binnenlanden van Afrika is opgenomen. Van jongs af aan heeft Van der Horst al grote interesse in de natuur en tekent hij graag vogels.

In de tweede helft van de jaren twintig verhuist het gezin van Kinderdijk naar Beverwijk, waar zijn vader een baan bij de Hoogovens krijgt. Nadat hij de Handelsschool heeft afgerond, enige tijd op de loonadministratie van de Hoogovens heeft gewerkt en zijn dienstplicht heeft vervuld, gaat Van der Horst de kost verdienen als boekhouder.

Hij verzorgt de administratie voor verschillende ondernemers. Eén daarvan is slagerij Admiraal, waar hij zijn toekomstige vrouw Gré leert kennen. Op 26 juli 1944 zouden zij in het huwelijk treden.


Vogels, Texel en Film

Naast zijn werk als boekhouder start hij in Velsen een atelier voor het opzetten van vogels. In navolging van bekende ‘vogelaars’ als Ad. Burdet, Jan P. Strijbos en Nol Binsbergen ontdekt ook Van der Horst de voordelen van de fotocamera. Hij wordt een frequent bezoeker van Texel dat op dat moment ‘vogeleiland’ bij uitstek is. In 1941 wordt hij benoemd tot directeur van het Texels Museum, als opvolger van de oprichter en oud-onderwijzer Hendrik Jan Kraai, die onverwacht is komen te overlijden. Van der Horst is van mening dat de museumbezoeker centraal dient te staan. Die zou ‘het liefst voorwerpen uit zijn dagelijkse omgeving zien, die op verrassende wijze belangwekkend gemaakt waren’. Met dit doel liet Van der Horst 25 diorama’s ontwerpen van ‘de voornaamste karakteristieke Texelse landschapsvormen’. Verder wil hij een collectie van zowel foto als film aanleggen.

Samen met Nol Binsbergen, van wie hij veel heeft opgestoken op het gebied van de vogelfotografie, begint Van der Horst aan het maken van de film Texel, de parel der Waddeneilanden. De film komt tot stand met financiering van Texels Eigen Stoomboot Onderneming (TESO). Daarnaast werkt Van der Horst in zijn eentje aan de film Metamorphose een film over de metamorfose van rups tot vlinder. Beide films worden na de bevrijding pas in roulatie gebracht. Van der Horst heeft het Texels Museum tegen deze tijd al weer verlaten.


Multifilm en de NWF

Voor het ontwikkelen en afwerken van deze films maakt Herman van der Horst gebruik van de faciliteiten van Multifilm in Haarlem. Hij voelt zich helemaal thuis bij dit bedrijf. Voor Metamorphose mag hij gebruik maken van micro-opnamen die zijn opgenomen door J.C. Mol, de oprichter van Multifilm.

In juni 1945 wordt de Nederlandsche Werkgemeenschap voor Filmproductie (NWF) opgericht met als doel om de ideeën over een nieuw filmbestel in de praktijk te brengen. Het pand van Multifilm wordt de thuisbasis voor de NWF. De meeste leden van de werkgemeenschap hebben al vóór de oorlog hun sporen op filmgebied verdiend. Ondanks het feit dat er nog geen enkele film van hem in het openbaar is vertoond, wordt Herman van der Horst toch gevraagd zich als volwaardig lid aan te sluiten.

Van het College van Algemene Commissarissen voor de Wederopbouw en later het Ministerie van Openbare Werken krijgt de NWF de opdracht om een reeks van korte documentaires over de wederopbouw te maken. Van der Horst werkt mee aan vier van dergelijke ‘wederopbouwfilms’. In tegenstelling tot veel NWF-producties is in zijn meest volwassen NWF-productie Ontluisterd land (1946) het gesproken commentaar tot een minimum beperkt. In deze film is een aanzet te herkennen tot de voor Van der Horst kenmerkende filmstijl, waarbij beelden en geluiden tot een ‘ciné-poème’ zijn gemonteerd.

Nadat de NWF in 1947 is ontbonden, gaat Van der Horst voor Multifilm werken. Al zijn films uit deze periode, meestal in opdracht gemaakt, hebben iets met de natuur te maken. De toonaangevende filmcriticus A. van Domburg is van mening dat Van der Horst teveel in een naturalistische weergave van situaties blijft steken, in plaats van een ‘geïnspireerd contrapuntisch spel’ van beelden en geluiden te presenteren.


Cannes

Opmerkelijk genoeg zouden de volgende, door Van der Horst zelfstandig geproduceerde documentaires, zich juist wel door een dergelijk spel kenmerken. Ze kunnen prompt op grote waardering rekenen, zowel in Nederland als ook daarbuiten. In Cannes, waar Van der Horst met zijn wilde haardos en fluwelen baret als een nieuwe Rembrandt wordt binnengehaald, worden 't Schot is te boord (1951), over haringvisserij op de Noordzee, en Houen zo! (1952), over de wederopbouw van Rotterdam, met hoofdprijzen bekroond. In Nederland krijgt Vieren maar! (1954), over de visserij, in 1955 de Staatsprijs voor de Filmkunst. Deze drie films kenmerken zich door een dynamisch beeldgebruik, een geluidsband 'met pep' en een meesterlijke montage. Net als zijn tijdgenoten (Bert Haanstra bijvoorbeeld) van wat wel de ‘Hollandse Documentaire School’ wordt genoemd, is Van der Horst niet in individuen geïnteresseerd. Voor hem zijn mensen vooral een metafoor.


Prijs de zee en Faja Lobbi

In de tweede helft van de jaren vijftig is Van der Horst één van de meest gevierde cineasten in ons land. Hij rondt in 1957 zijn film Prijs de zee (1959) af, een twintig minuten durende documentaire over Nederland, compleet met klievende molenwieken, ritmisch wuivende korenvelden en luid hamerende scheepsbouwers. De film is als eerste in Nederland geschoten met een zoomlens. Omdat hij bang is dat de technieken die hij met deze lens heeft toegepast geïmiteerd zou worden, krijgt Van der Horst het bij Gijs van der Wiel, het hoofd van de Rijksvoorlichtingsdienst

Plaatsbewijs première Faja Lobbi

die hem de opdracht heeft verstrekt, voor elkaar om het uitbrengen van de film uit te stellen. Van der Horst wil namelijk eerst op reis door Suriname. Dat uitstel heeft overigens geen consequenties voor het succes van Prijs de zee, de film ontvangt namelijk in Berlijn een Gouden Beer en wordt in Nederland onderscheiden met de Staatsprijs.

Tijdens zijn reis door Suriname heeft Herman van der Horst een groot aantal kleuren opnamen gemaakt. Deze opnamen monteert hij tot de Suriname film: Faja lobbi (1960). De film gaat op 23 juni 1960 in première en wordt bijgewoond door koningin Juliana. Enkele weken later ontvangt ook deze film, bij het filmfestival in Berlijn, een Gouden Beer.


Laatste jaren

Na het succes van Prijs de zee en Faja Lobbi volgde een aantal films waarin Van der Horst zichzelf lijkt te herhalen. Midden jaren zestig lijkt de bron helemaal opgedroogd. Bovendien raakt de aanpak van de ‘Hollandse Documentaire School’ in diskrediet bij de jongere generatie. Die vindt dat Van der Horst zich in Toccata (1968), over een jongen die op zoek is naar zijn poes in de Amsterdamse Oude Kerk, schuldig maakt aan ‘mooifilmerij’. Symbolisch is de afgelasting van de vertoning van de film in Cannes als gevolg van de Mei ’68, tot onbegrip van Van der Horst.

Een comeback in de jaren zeventig kon hij om gezondheidsredenen niet meer verwezenlijken. Musica Humana had een groot project moeten worden over muziek waarin hij al meerdere jaren aan voorbereiding had gestoken. Herman van der Horst overleed in 1976 op 65-jarige leeftijd na een korte periode van ziekte in het Elisabethgasthuis in Haarlem.


Prijzen

Overgenomen van "https://wiki.beeldengeluid.nl/index.php?title=Herman_van_der_Horst&oldid=165757"