Solo, de wet van de Favela: verschil tussen versies
Geen bewerkingssamenvatting |
Geen bewerkingssamenvatting |
||
| Regel 59: | Regel 59: | ||
• Jos de Putters documentaire won in 1994 op het [[International Documentary Filmfestival Amsterdam]] ([http://www.idfa.nl/Default.aspx IDFA]) de [http://www.ivens.nl/upload/?p=1&k=0&t=1&m=1 Joris Ivens Award]. | • Jos de Putters documentaire won in 1994 op het [[International Documentary Filmfestival Amsterdam]] ([http://www.idfa.nl/Default.aspx IDFA]) de [http://www.ivens.nl/upload/?p=1&k=0&t=1&m=1 Joris Ivens Award]. | ||
Versie van 7 okt 2008 21:07
| Periode | 1994 |
| Beschikbaar in archief | Beeld en Geluid |
| Genre | Documentaire |
| Decennia | 1990-1999 |
| Lengte | 52'37 |
| Medium | televisie |
| Externe info | cinema.nl imdb |
Beschrijving
Solo, de wet van de favela is een documentaire van Jos de Putter. De regisseur filmt de zoektocht naar talentvolle jonge voetbalspelertjes in de sloppenwijken (favela's) van Rio de Janeiro. Voor de voetbalspelertjes is het een droom om een loopbaan als profvoetballer aangeboden te krijgen. Voetbal is voor deze kinderen niet zomaar een spelletje, het biedt hen een kans om uit de uitzichtloze werkelijkheid (geweld & criminaliteit) te stappen waarin zij verkeren. In het specifiek is gekozen om twee jongetjes van elf jaar te filmen. Anselmo en Leonardo zijn vrienden van elkaar en hebben één gezamelijke passie: voetbal. De documentaire toont naast de gebeurtenissen rondom deze twee jongetjes de essentie van voetbal in Brazilië. Voetbal speelt in Brazilië een grote rol bij de lokale bevolking. Ook bij Anselmo en Leonardo is dit duidelijk zichtbaar, de twee jongetjes houden zich alleen maar bezig met voetbal: spelen samen voetbal op straat, wisselen voetbalkaarten met elkaar en voetballen allebei bij een gratis voetbalschool: Nova Safra. Beide jongetjes zijn zich bewust van de mogelijkheid om bij een bekende culb te mogen voetballen. Ze doen dan ook hun uiterste best om zichzelf te bewijzen wanneer een scout van een rijke Braziliaanse club heb tijdens een proefwedstrijd beoordeelt. De regisseur brengt de gesprekken tussen de jongens onderling in beeld, maar ook de reactie van de moeder van Leonardo wordt niet achterwege gelaten. Uit haar reactie komt naar voren dat ze denkt dat haar zoons wens om te voetballen wellicht een toekomst voor hen beiden biedt. Uiteindelijk wordt Leonardo uitgekozen om bij de club: Flamengo te voetballen en Anselmo niet. De emotie van Anselmo wordt aan het einde van de film goed in beeld gebracht. Het jongetje wordt zonder Leonardo gefilmd (terwijl de jongetjes vaak samen in beeld worden gebracht) en op het einde loopt Anselmo met een gebogen hoofd de straat door. Jos de Putter bracht niet alleen de voetbalgebeurtenissen en de selecties in beeld, hij heeft in deze documentaire ook oog op de emoties, gesprekken en brengt de natuur van Rio de Janeiro in beeld. Zo krijgt de kijker een kijkje in de vriendschap tussen Anselmo en Leonardo en ziet het tevens ook kapot gaan door voetbal, omdat beide jongetjes hun eigen kant opgaan. De een succesvoller dan de andere. De documentaire toont de werkelijkheid in de sloppenwijken van Rio de Janeiro, maar tegelijkertijd is de toeschouwer ook onderdeel van de vrienschap tussen twee jongens die zich kenmerkt door voetbal. De documentaire wordt in de sloppenwijken van Rio de Janeiro gefilmd, op water, in de huiskamers van Anselmo, Leonardo en de Braziliaanse bevolking, op de voetbalveldjes en op straat
Makers
Regie: Jos de Putter
Montage: Puck Goossen
Montage-adviezen: Mart Dominicus
Camera: Brian Sewell
Geluid: Mark van der Willigen
Mixage: Jan van Sandwijk
Produktie: Ymke Kreiken
Produktie Brazilië: Jean Mentens
Produktie-assistent Brazilië: Bob Nadkarni
Camera-assistentie: Pedro Rodriguez
Omroep: VPRO
Achtergrondinformatie
• Jos de Putters documentaire won in 1994 op het International Documentary Filmfestival Amsterdam (IDFA) de Joris Ivens Award.
-- 7 okt 2008 Ivana Dodik
