Jonne Severijn: verschil tussen versies

Uit B&G Wiki
Geen bewerkingssamenvatting
Geen bewerkingssamenvatting
Regel 17: Regel 17:
}}
}}


Jonne Severijn denkt gepassioneerd over film en filmt geëngageerd. Hij is tegelijkertijd nuchter over film als kunstvorm en de mogelijkheden en grenzen van het massamedium televisie. Hij maakt zowel films op 16mm als televisieproducties. Film- of televisiemaken betekent voor hem een groepsproces en gebonden te zijn aan maatschappelijke en financiële voorwaarden. Hij creëert zijn eigen stijl. Jonne is niet iemand die houdt van kunstzinnige onnavolgbare creaties. Hij houdt er echter wel van iets toe te voegen aan het in zijn ogen gebrekkige Nederlandse televisiedrasma.
Documentaire en drama zijn de rode draad in de carrière van Jonne Severijn. Maatschappelijke onderwerpen staan hierin meestal centraal. Hij is niet iemand die houdt van kunstzinnige onnavolgbare creaties. Hij houdt er echter wel van iets toe te voegen aan het in zijn ogen gebrekkige Nederlandse televisiedrasma.  


Over het creative proces zegt hij: “Filmen is voor mij net als muziek hetzelfde als erotiek. De opbouw van een film is in wezen een exacte parallel met die van een erotische relatie, die mensen onderling hebben […] desnoods heel onderhuids […] Langzamerhand denk ik dat het - zeker bij speelfilm het meest wezenlijke is voor je dramaturgie. Dat je een erotische parallel maakt. Al maak je een detective-film”.
Na het gymnasium van het Chr. Lyceum in Zeist te hebben doorlopen begint Jonne aan de Nederlandse Filmacademie. In 1963 studeert hij af met de film ''[[Hartenvrouw, 10]]'', die hij maakt met [[Wim Verstappen]]. In zijn eindexamenjaar zijn overigens meer talenten te vinden: in hetzelfde examenjaar zitten ook [[Pim de la Parra]] en [[Nouschka van Brakel]].


Jonne heeft nooit de illusie gehad, dat hij met zijn vele bijdragen aan ''[[Beeldspraak]]'' de ongeïnteresseerde Nederlander tot kunstliefhebber zou kunnen opvoeden. In het populariseren van kunst of televisieprogramma’s in dienst van de kunst ziet hij niets. Onthullingen over het privé-leven van een kunstenaar of andere knievallen zijn in zijn ''[[Beeldspraak]]'' afleveringen dan ook niet te vinden. In elitaire televisie items gelooft hij evenmin: “Ik probeer een soort balans te vinden tussen de dingen die ik zelf de moeite waard vind en langs die weg een brug te slaan naar het publiek”. Thematisch ligt zijn interesse vooral bij mensen en personages die niet aan het prototype Nederlander voldoen. Mensen die zich weten en durven te onttrekken aan de maatschappelijke normen.
Met een diploma op zak begint Severijn als cameraman bij Universal Video in Brussel. Als dat bedrijf binnen een jaar ten onder gaat aan een al te avontuurlijke bedrijfsvoering, wordt hij voorlichtingsambtenaar op het ministerie van Buitenlandse Zaken (Directie Culturele Samenwerking en Voorlichting Buitenland, bureau Film, Radio en TV). Hij ziet die baan als een tijdelijke overbrugging, maar het werk blijkt veel leuker en gevarieerder dan hij had gedacht; hij blijft er 6 jaar.  


Na het gymnasium doorloopt Jonne de Nederlandse Filmacademie. In zijn eindexamenjaar van 1963 zitten onder andere ook [[Pim de la Parra]], [[Wim Verstappen]] en [[Nouschka van Brakel]]. ''[[Hartenvrouw]]'', de film waarmee Jonne in 1963 afstudeert aan de Nederlandse Filmacademie, maakt hij samen met [[Wim Verstappen]]. Vervolgens begint hij als cameraman bij de BRT. Zijn ambitie om Nouvelle Vague filmer te worden maakt al snel plaats voor een baan als ambtenaar. Hij belandt in de filmotheek van de Rijksvoorlichtingsdienst, waar hij van Nederlandse films voor het buitenland geschikte kopieën maakt.  
Toch kruipt het bloed waar het niet gaan kan, want naast zijn werkzaamheden als ambtenaar begint hij documentaire opdracht-scenario's te schrijven. In 1968 maakt hij in zijn vrije tijd de korte speelfilm ''[[Sort seven]]''. De film wordt warm ontvangen: er is een vertoning in Cannes en de film wint een Italiaanse EEG-filmprijs. Als zijn volgende productie ''[[Adventures in perception]]'', een film over het werk van M.C. Esher, wordt genomineerd voor een Oscar overweegt Jonne de overstap te naar filmmaken.


Na zes jaar dient Jonne zijn ontslag in en stapt hij alsnog de filmpraktijk in. Het blijkt de start van een lange een productieve loopbaan als scenarist, regisseur en producent. Hij debuteert in 1969 met de korte film ''[[Short Seven]]'', die hij met subsidie van CRM maakt. De film wordt niet alleen op het filmfestival van Cannes vertoond, maar wordt ook meteen genomineerd voor een Gouden Palm.  
In 1970 doet hij zijn stropdas af en vestigt zich als zelfstandig scenario-schrijver en regisseur. In eerste instantie maakt Jonne vooral documentaires en opdrachtfilms. Het maken van kunstportretten wordt al snel één van zijn specialiteiten. Meer belangrijke ervaring doet hij op als de rechterhand van René van Nie. Als scenario-adviseur, scripteditor en montage-adviseur is hij zo betrokken bij ''[[Kind van de zon]]'' en ''[[Een stille liefde]]''.  


In eerste instantie maakt Jonne vooral documentaires en opdrachtfilms. Hij doet praktijkervaring op als draaiboekschrijver en productiebegeleider bij [[Han van Gelders]] ''[[Adventures in Perception]]'', een documentaire over het werk van graficus M.C. Escher. Meer belangrijke ervaring doet hij op als de rechterhand van [[René van Nie]], waarmee hij onder andere de scenario’s van de komedie ''[[De vijf van de vierdaagse]]'' en de films ''[[De langste Adem]]'' en ''[[Doodzonde]]'' schrijft.  
In 1974 start een ongeveer tien jaar durende verbintenis met het kunstprogramma Beeldspraak van de NOS, waarvan hij een van de redacteuren wordt. Onder zijn collega’s bevinden zich onder andere Kees Hin, K. Schippers en Pieter Verhoeff. Voor de NOS werkt Jonne aan diverse projecten, uiteenlopend van drama tot documentaires. Zo werkt hij mee aan ''[[Dodenakker]]'', ''[[Het korte spel]]'' en ''[[Luisterpost]]''.


In 1974 start een ongeveer tien jaar durende verbintenis met het kunstprogramma ''[[Beeldspraak]]'' van de NOS, waarvan hij een van de redacteuren wordt. Onder zijn collega’s bevinden zich onder andere [[Kees Hin]], [[K. Schippers]] en [[Pieter Verhoeff]]. Midden jaren zeventig schrijft Jonne bovendien voor de NCRV het scenario van de succesvolle dramaserie ''[[Sil de Strandjutter]]'', over de kinderloze eilandbewoner Sil die na een zware storm een moederloos meisje op het strand aantreft en besluit dit op te voeden.  
In de jaren '80 werkt Jonne aan verschillende plannen voor speelfims. Na de geflopte film ''[[Blonde Dolly]]'' richt hij zich echter weer op documentaire en drama. Severijn krabbelt in de jaren '90 weer op met producties voor diverse omroepen. Hij maakt o.a. de 9-delige documentaire serie ''[[Boeren]]'' voor de EO en schrijft hij met [[Rogier Proper]] de scenario's voor de NOS dramaserie ''[[Bruin goud]]''.


Voor de NOS werkt Jonne aan diverse projecten, uiteenlopend van drama tot documentaires. Zo werkt hij mee aan ''[[Een Vlieger voor God]]'', ''[[Het Korte Spel]]'' en ''[[Luisterpost]]''. Hierna volgen de geflopte speelfilm ''[[Blonde Dolly]]'' en de kunstproductie ''[[Met engelengeduld en mierenvlijt: de perfecte illusie van de grote fijnschilders]]'' een co-productie van de KRO, het NOB en de BRT.
In 2000 komt de OHM op zijn pad. Voor de omroep werkt aan diverse dramaseries en filmt verschillende keren op locatie. Zo is hij werkzaam in Suriname voor ''[[Land van Rama]]'' en te vinden in India voor ''[[Upanishads]]''.
 
Vanaf 2000 verbindt Severijn zich meermaals aan de OHM. Hij maakt er verschillende afleveringen van het ''[[OHM Magazine]]'', onder andere in Suriname en India. Tevens schrijft en regisseert hij de driedelige dramaserie ''[[Land van Rama]]''.


[[Category:personen|Severijn, Jonne]] [[Category:Cameraman |Severijn, Jonne]] [[Category:Regisseur |Severijn, Jonne]] [[Category:Producent |Severijn, Jonne]]
[[Category:personen|Severijn, Jonne]] [[Category:Cameraman |Severijn, Jonne]] [[Category:Regisseur |Severijn, Jonne]] [[Category:Producent |Severijn, Jonne]]

Versie van 23 apr 2009 09:36

Documentaire en drama zijn de rode draad in de carrière van Jonne Severijn. Maatschappelijke onderwerpen staan hierin meestal centraal. Hij is niet iemand die houdt van kunstzinnige onnavolgbare creaties. Hij houdt er echter wel van iets toe te voegen aan het in zijn ogen gebrekkige Nederlandse televisiedrasma.

Na het gymnasium van het Chr. Lyceum in Zeist te hebben doorlopen begint Jonne aan de Nederlandse Filmacademie. In 1963 studeert hij af met de film Hartenvrouw, 10, die hij maakt met Wim Verstappen. In zijn eindexamenjaar zijn overigens meer talenten te vinden: in hetzelfde examenjaar zitten ook Pim de la Parra en Nouschka van Brakel.

Met een diploma op zak begint Severijn als cameraman bij Universal Video in Brussel. Als dat bedrijf binnen een jaar ten onder gaat aan een al te avontuurlijke bedrijfsvoering, wordt hij voorlichtingsambtenaar op het ministerie van Buitenlandse Zaken (Directie Culturele Samenwerking en Voorlichting Buitenland, bureau Film, Radio en TV). Hij ziet die baan als een tijdelijke overbrugging, maar het werk blijkt veel leuker en gevarieerder dan hij had gedacht; hij blijft er 6 jaar.

Toch kruipt het bloed waar het niet gaan kan, want naast zijn werkzaamheden als ambtenaar begint hij documentaire opdracht-scenario's te schrijven. In 1968 maakt hij in zijn vrije tijd de korte speelfilm Sort seven. De film wordt warm ontvangen: er is een vertoning in Cannes en de film wint een Italiaanse EEG-filmprijs. Als zijn volgende productie Adventures in perception, een film over het werk van M.C. Esher, wordt genomineerd voor een Oscar overweegt Jonne de overstap te naar filmmaken.

In 1970 doet hij zijn stropdas af en vestigt zich als zelfstandig scenario-schrijver en regisseur. In eerste instantie maakt Jonne vooral documentaires en opdrachtfilms. Het maken van kunstportretten wordt al snel één van zijn specialiteiten. Meer belangrijke ervaring doet hij op als de rechterhand van René van Nie. Als scenario-adviseur, scripteditor en montage-adviseur is hij zo betrokken bij Kind van de zon en Een stille liefde.

In 1974 start een ongeveer tien jaar durende verbintenis met het kunstprogramma Beeldspraak van de NOS, waarvan hij een van de redacteuren wordt. Onder zijn collega’s bevinden zich onder andere Kees Hin, K. Schippers en Pieter Verhoeff. Voor de NOS werkt Jonne aan diverse projecten, uiteenlopend van drama tot documentaires. Zo werkt hij mee aan Dodenakker, Het korte spel en Luisterpost.

In de jaren '80 werkt Jonne aan verschillende plannen voor speelfims. Na de geflopte film Blonde Dolly richt hij zich echter weer op documentaire en drama. Severijn krabbelt in de jaren '90 weer op met producties voor diverse omroepen. Hij maakt o.a. de 9-delige documentaire serie Boeren voor de EO en schrijft hij met Rogier Proper de scenario's voor de NOS dramaserie Bruin goud.

In 2000 komt de OHM op zijn pad. Voor de omroep werkt aan diverse dramaseries en filmt verschillende keren op locatie. Zo is hij werkzaam in Suriname voor Land van Rama en te vinden in India voor Upanishads.

Overgenomen van "https://wiki.beeldengeluid.nl/index.php?title=Jonne_Severijn&oldid=31541"