Wim Ramaker
| Naam | Wim Ramaker |
| Geboren | Kampen, 1943 |
| Gestorven | onbekend, 10-2-1992 |
| Functies | Presentator, Producent, |
| Bekend van | Literama, "Tussenuur", "Kletsmajoor" |
| Periode actief | tot 1992 |
| Werkt samen met | Myrle Tjoeng, Kirsten Kleinsma |
Wim Ramaker in de media Oeuvre van Wim Ramaker | |
Werd geboren als zoon van een christelijk gereformeerde predikant. Zijn vader overleed enkele maanden na zijn geboorte aan een hartaanval tijdens een huiszoeking door de Duitsers. Wim werkte voor de KRO als freelancer en kwam vanaf 1971 in dienst van de NCRV waar hij in 1982 hoofd werd van de sectie Culturele en Jongerenprogramma's. Hij bedacht in de jeugdprogramma's Tussenuur en Kletsmajoor. Hij werd vooral bekend als eindredacteur van het programma Literama dat hij samen met Myrle Tjoeng presenteerde. Hij schreef hij een aantal hoorspelen, waaronder "Op Dood Spoor" na de treinkaping bij Wijster, wat niet door iedereen werd gewaardeerd die betrokken was bij deze treinkaping. Wim werd gevraagd om als directeur- hoofdredacteur van Radio Noord de ingrijpende reorganisatie van de Regionale omroep te leiden en geheel tegen zijn zin moest ook de splitsing van Radio Noord in Radio Noord en Omroep Drenthe gerealiseerd worden. Hij was beslist niet geliefd bij alle programmamakers van Radio Noord en Omroep Drenthe. Zijn keuze om NCRV-omroepster Kirsten Klijnsma als het geluid van Radio Noord naar Groningen te halen leidde tot heftige reacties in de regionale bladen en er werd zelfs een actiegroep opgericht die protesteerde tegen zijn reorganisatieplannen en de komst van Kirsten Klijnsma. Wim was al voorzichtig met eten en in zijn Radio Noord periode die duurde van 1985 tot 1989 werd hij een "gezond eten" fanaat die van alle eetwaren de slechte eigenschappen kon aangeven. In 1989 werd hij directeur van De Rode Hoed in Amsterdam en in 1991 directeur van het Nationaal Comité 4 en 5 mei. Wim schreef proza en gedichten en stelde dichtbundels samen van eigen werk en dat van anderen. Bekend werd "Sta een Ogenblik Stil" over Oorlogsmonumenten in Nederland met foto's van Ben Bohemen. Iedereen had het gevoel dat Wim met dit boek het gemis van een vader die overleed tijdens de tweede Wereldoorlog probeerde te verwerken. Op verzoek van de stad Kampen schreef hij in 1975 de gedichtenbundel "Misschien gaan we de IJssel wel op".De gedichten in deze bundel hebben een persoonlijk karakter, met verwijzingen naar zijn vader en zijn moeder en zijn jeugd in Kampen. Hij had een grote liefde voor gesproken en geschreven woord en vergeleek de manier waarop hij woorden op papier zette met tekenen. Wim Ramaker stierf evenals zijn vader aan de gevolgen van een hartaanval.
