Onzichtbare kinderen
| Periode | 2000 |
| Beschikbaar in archief | Beeld en Geluid |
| Genre | Documentaire |
| Decennia | 2000-2009 |
| Medium | Televisie |
Beschrijving
In de serie 'Werelden' worden er verschillende documentaires vertoond met uiteenlopende onderwerpen. ‘Onzichtbare kinderen’ is een documentaire over het leven van kinderen die niet goed meekomen of niet geaccepteerd worden in de samenleving.
In de aflevering ‘Vluchten of vechten’ worden twee jongens geïnterviewd en gevolgd in hun dagelijks leven. Allereerst ziet men Arjan (19 jaar). Zijn ouders zijn gescheiden en hij woont samen met zijn vader. Hij is vroeger erg gepest en kan niet meekomen met de rest van zijn klasgenoten. Zijn zelfvertrouwen heeft hierdoor een deuk opgelopen en hij vindt het erg moeilijk om mensen te vertrouwen. Met hulp van een leraar en therapie is hij stukje bij beetje weer midden in de samenleving komen te staan. Hij heeft nu een baan en samen met zijn vader heeft hij weer een gelukkig leven. De andere jongen die in de documentaire te zien is, is Cretien (28 jaar). Hij is ter adoptie afgestaan, nadat een abortus niet meer mogelijk blijkt. Als hij later weer contact met zijn echte moeder heeft, gaat Cretien het verkeerde pad op. Hij voelt zich gespannen tussen zijn moeder en zijn pleegouders en is op zichzelf gaan wonen. Om alles te vergeten is hij aan de drugs geraakt. Na een hele tijd verslaafd te zijn geweest, vindt hij het genoeg en is hij naar zijn ouders gestapt. Die hebben hem met open armen ontvangen en direct naar een afkickcentrum gestuurd. Nu staat Cretien net als Arjan weer midden in de samenleving.
Makers
Camera: Bernd Wouthuysen, Bob Entrop, Martijn van Beenen
Geluid: Alex Booy, Kees van Gool, Gertjan Miedema
Montage: Hans Dunnewijk
Online-montage: Pont Audiovisuele Projecten
Muziek: Jeroen Goeijers
Productie: Nicole Neefs, Dirk Schreinder
Eindredactie: Lejo Schenk, Wessel van der Hammen
Research en samenstelling: Anneke Hopmans, Anne-mieke van den Berg
Achtergrondinformatie
Anneke Hopmans
Programma maker Anneke Hopmans over haar documentaires: "Openhartig praten over kleine, alledaagse onderwerpen is meestal moeilijker dan het uitdiepen van zwaar beladen thema’s. We hopen dat er herkenning ontstaat. Misschien dat ouders en kinderen na het zien van een programma zelf ook makkelijker met elkaar in gesprek gaan."
