Achtergrond informatie: De Lathmer
Herinneringen van Marga Smits aan het maken van De Lathmer
Ingezonden stuk:
In oktober 1983 maakte ik voor Sprekershoek een onderwerp over een gezin met een gehandicapte dochter. Een handicap zorgt natuurlijk voor veel zorg en voor nog veel meer vragen en betreft altijd de hele omgeving.
We filmden het nog jonge meisje op school waar op dat moment een muzikaal trio optrad: Zijn wij wel helemaal normaal. Drie muzikale mannen die alle drie in de gehandicaptenzorg werkten en ontroerende teksten maakten.
Na hun optreden wisten we meer over zwakzinnigen en hun omgeving dan tot dan toe.
Voor ieder kind dat wordt gepest
zing ik dit lied, niet voor de rest
Voor alle kinderen, niet zo normaal
dat is dus voor ons allemaal!
Nog heel lang bleef ik in contact met iedereen die aan deze productie had mee gewerkt en sloot me aan bij de organisatie: Samen over de drempel die tot doel heeft het bevorderen van de maatschappelijke acceptatie van gehandicapten. De werkgroep ging er vanuit dat, wanneer kinderen met en zonder handicap met elkaar om zouden gaan, op een natuurlijke wijze acceptatie zou ontstaan. Het zal altijd een moeilijke drempel blijven!
Via dit contact kwam ik ook in contact met de zwakzinnigen inrichting De Lathmer, in de buurt van Apeldoorn. Gevestigd in een voormalig landgoed en begonnen in de jaren vijftig.
In 1988 werd mij gevraagd een documentaire over deze inrichting te maken, bedoeld als instructiefilm voor de ouders van toekomstige cliënten.
Als “rode draad” vonden we Bas, een leuke mongool, en zijn ouders, die me openhartig vertelden wat het betekende een gehandicapt kind te hebben.
Ik kon het heel goed vinden met Bas en we werden al snel “vrienden”. Ook andere ouders wiens kinderen, een veilige plek in De Lathmer hadden gevonden, vertelden hun verhaal. Dat het een enorme strijd kost om uiteindelijk zo ver te komen om een kind uit huis te plaatsen, spreekt vanzelf.
Dat de kinderen in bijna alle gevallen uiteindelijk goed op hun plek zitten, mag geen verrassing zijn, temeer daar de dagelijkse zorg vaak niet meer op te brengen is als het kind volwassen is en de ouder ouder wordt.
We lieten zien wat De Lathmer te bieden had aan opvang, zorg en tijdbesteding.
We filmden bij Bas thuis, in en rondom De Lathmer en ook deze keer was het trio van Pieter, Jan en René er, niet alleen voor de vrolijke noot, maar vooral ook voor begrip, gegoten in een gevoelig en smaakvol jasje.
“Vreemde Vogel”
Nee, hij kan niet vliegen, leest geen boeken
en kan zelfs geen wormen zoeken
Maar loop jij een keertje buiten
hoor je ergens prachtig fluiten
Het is zo mooi, ja ongelogen
je krijgt tranen in je ogen
Of die prachtige conference die vertelt over de tas vol snoep, de enige manier om nog contact te krijgen.
Nu hun dochter bijna drie jaar is
en ze alweer 15 jaar daar is
Ik ben toen een mooie ervaring rijker geworden!
Terug naar de productie
