Dame la Mano

Beschrijving

Dame la Mano is een documentaire van Heddy Honingmann. De film volgt enkele Cubaanse immigranten die leven in een latino wijk in New York. Belangrijke thema's zijn passie en muziek, en dan met name de rumba. We leren wat deze dans betekend voor de Cubaanse bannelingen. Ondertussen zien we hoe ze hard werken om te overleven in de Amerikaanse maatschappij. De muziek en de dans houdt hun hierbij staande.

Bindende factor van de personen die gevolgd worden is dat ze allen op zondagavond samenkomen in het danscafe La Esquina Habanera. De documentaire sluit af met een optreden in deze club.

Makers

Regie: Heddy Honigman, Ester Gould

Research: Heddy Honigman, Karim Noack, Ester Gould

Camera: Gregor Meerman, Sandro Ligtenberg

Montage: Mario Steenbergen

Geluid: Piotr van Dijk, Hugo Dijkstal, Rik Meijer

Muziek: Raíces Habaneras, Karim Noack, Lisandro y su Tratado

Productie: Pieter van Huystee, John Appel, Hetty Krapels, Flavio Fontes, Tânia Cypriano

Eindredactie VPRO: Wim Schepens

Duur: 112 min.

Format: 35mm, kleur

Release: September 2003

Achtergrondinformatie

Dame la Mano is de titel van een Cubaanse compositie die in de documentaire nog ten gehore wordt gebracht. Letterlijk vertaalt betekent het “geef mij je hand”. De documentaire ging in november 2003 in Nederland in première tijdens het IDFA-Festival, waar de film werd geselecteerd voor de Joris Ivens Competitie. Een maand eerder al was de internationale première in het Museum of Modern Art New York.

Tijdens het Nederlands Film Festival in 2004 kreeg de film een Gouden Kalf voor beste geluid(Piotr van Dijk). Verdere onderscheidingen waren: 'Beste Documentaire' op het Thessaloniki Film Festival, 'Best Documentary' tijdens het Channel Islands Filmfestival in 2004 en 'Best Musical Film' op het Tiburon International Filmfestival in 2005.

Naast de onderscheidingen waren er ook lovende woorden in de pers. Gawie Keyser van noemt in de Groene Amsterdammer de statische camera “een perfecte stijlkeuze” om de dansende personages in beeld te brengen. Keyser beschrijft de eindscene als een “schitterend gefotografeerde avond in een nachtclub”.

Er waren ook kritische kanttekeningen. Ronald Ockhuysen van Cinema.nl spreekt van Honingmann's minste. De documentaire ontbeert volgens hem de 'noodzakelijkheid' en 'magische eigenschap' die wel te vinden was in haar vorige films.

Volgens Ockhuysen onderstreept Dame la Manode stelling dat Nederlandse documentairemakers hun onderwerpen bij voorkeur over de grenzen zoeken. Er was in 2004 inderdaad sprake van deze trend met veel buitenlandse onderwerpen die tot enige discussie leide. Op het IDFA draaide inderdaad meerdere films die zich in het buitenland afspelen zoals Danniel Danniel Arna's Children (over Palestijnse kinderen in Jenin), John Appel met De laatste overwinning (over een wijk in Siena), Ineke Smits met Poetin's mama (over een Georgische vrouw) en Jacqueline van Vugt met Toda una vida te zien, waarin een familiecircus in Guatemala werd gevolgd.

“Met die reislust zou het wel wat minder kunnen, stelde Kees Ryninks, hoofd documentaire van het Filmfonds, ten tijde van het IDFA. 'Soms voel ik me net een duur reisbureau.'”

In het geval van Honingmann, die een Peruaanse achtergrond heeft, was het echter een toeval dat ze in New York belandde voor haar onderwerp. In een televisie interview tijdens het IDFA vertelt ze hoe ze via de vrouw van een kennis geïntroduceerd werd met La Esquina Habanera. Over deze ervaring zegt ze: “Ik wist niet wat ik zag. Voor het eerst in mijn leven zag ik mensen dansen op de rumba en de rumba spelen.” De desbetreffende vrouw speelt zelf een hoofdrol in de film, zij is de danseres die aan kanker lijd.

In het interview vertelt Honingmann ook over de structuur van de film. "Het was in het vliegtuig op de terugweg dat ik de structuur van de film zag, het zou mooi zijn om alle personages in de film te ontmoeten en te horen over hun Cuba en heimwee." "(...) dan is het niet alleen een film over dans. Het is een film over die mensen, die aan het dansen zijn"

Over de humor zegt ze: "Mensen kennen mijn films. Ik probeer altijd een lachje te vinden waar je hem niet verwacht." "(...) daar waar je treurnis verwacht maar waar mensen toch weten te overleven."