Jonne Severijn
| Naam | Jonne Severijn |
| Geboren | Utrecht, 1939 |
| Functies | cameraman, regisseur, producent |
| Bekend van | Hartenvrouw, Short seven, Een gat in de tijd, Wonen; zelfstandig wonen voor gehandicapten, Beeldspraak, Sil de Strandjutter, Land van Rama |
| Periode actief | 1963-heden |
| Werkt samen met | Wim Verstappen, Kees Hin, Pieter Verhoeff |
Jonne Severijn in de media Oeuvre Jonne Severijn | |
Jonne Severijn denkt gepassioneerd over film en filmt geëngageerd, maar is tegelijkertijd nuchter over film als kunstvorm en de mogelijkheden en grenzen van het massamedium televisie. Hij maakt zowel films op 16mm als televisieproducties. Films of televisie maken betekent voor hem onlosmakelijk een groepsproces en gebonden zijn aan de maatschappelijke en financiële voorwaarden. Hij creëert zijn eigen stijl, maar houdt niet van kunstzinnige onnavolgbare producties waar niemand aan kan relateren. Hij probeert wel grenzen op te zoeken en aan het in zijn ogen doorgaans gebrekkige televisiedrama televisiespelen toe te voegen die niet alledaags zijn. Hij houdt niet van te veel scènetjes, of wat hij noemt ‘tafereeltjes’. “Filmen is voor mij net als muziek hetzelfde als erotiek. De opbouw van een film is in wezen een exacte parallel met die van een erotische relatie, die mensen onderling hebben… desnoods heel onderhuids…Langzamerhand denk ik dat het - zeker bij speelfilm het meest wezenlijke is voor je dramaturgie. Dat je een erotische parallel maakt. Al maak je een detective-film”.
Jonne heeft nooit de illusie gehad, dat hij met zijn vele bijdragen aan Beeldspraak de ongeïnteresseerde Nederlander tot kunstliefhebber zou kunnen opvoeden. In het populariseren van kunst of televisieprogramma’s in dienst van de kunst ziet hij niets. Onthullingen over het privé-leven van een kunstenaar of andere knievallen zijn in zijn Beeldspraak afleveringen dan ook niet te vinden. In elitaire televisie items gelooft hij evenmin. “Ik probeer een soort balans te vinden tussen de dingen die ik zelf de moeite waard vind en langs die weg een brug te slaan naar het publiek”. Thematisch ligt zijn interesse vooral bij mensen en personages die niet aan het prototype Nederlander voldoen. Mensen die zich weten en durven te onttrekken aan de maatschappelijke normen, ook al waakt Jonne ervoor slechts als maatschappelijk geëngageerd filmer gezien te worden.
Na het gymnasium doorloopt Jonne de Nederlandse Filmacademie. In zijn eindexamenjaar van 1963 zitten onder andere ook Pim de la Parra, Wim Verstappen en Nouschka van Brakel. Hartenvrouw, de film waarmee Jonne in 1963 afstudeert aan de Nederlandse Filmacademie, maakt hij samen met Wim Verstappen. Vervolgens begint hij als cameraman bij de BRT. Maar zijn ambitie om Nouvelle Vague filmer te worden maakt al snel plaats voor een baan als ambtenaar. Hij belandt in de filmotheek van de Rijksvoorlichtingsdienst, waar hij van Nederlandse films voor het buitenland geschikte kopieën maakt.
Na zes jaar dient Jonne zijn ontslag in en stapt hij alsnog de filmpraktijk in. Het blijkt de start van een lange een productieve loopbaan als scenarist, regisseur en producent. Hij debuteert in 1969 met de korte film “Short Seven”, die hij met subsidie van CRM maakt. De film wordt niet alleen op het filmfestival van Cannes vertoond, maar wordt ook meteen genomineerd voor een Gouden Palm.
In eerste instantie maakt Jonne vooral documentaires en opdrachtfilms. Jonne doet praktijkervaring op als draaiboekschrijver en productiebegeleider bij Han van Gelders “Adventures in Perception”, een documentaire over het werk van graficus M.C. Escher. Hij is een tijdlang de rechterhand van René van Nie, waarmee hij onder andere de scenario’s van de komedie “De vijf van de vierdaagse” en de films “De langste Adem” en “Doodzonde” zal schrijven.
{Werk in Uitvoering}
