Desi

Periode	2000
Beschikbaar in archief	Beeld en Geluid
Genre	Documentaire
Decennia	2000-2009
Lengte	90'
Medium	televisie

Beschrijving

Documentaire Desi van Maria Ramos gaat over een Amsterdams meisje van elf jaar oud. Haar moeder heeft zichzelf opgehangen als gevolg van een postnatale depressie toen Desi één jaar oud was. Desi’s vader Harry woont met zijn nieuwe vriendin Esther op een rommelige woonboot en leeft een zodanig onstabiel leven dat Desi er niet iedere dag/nacht terecht kan. Andere slaapplekken regelt Desi met haar mobiele telefoon; vaak kan zij worden opgevangen bij haar oma, opa of anders bij haar hartsvriendin Taina.

Ondanks het feit dat Desi een heel ander leventje leidt dan haar leeftijdsgenoten lijkt zij niet ongelukkig te zijn, ze speelt en heeft net zoveel lol als haar vriendinnetjes en klasgenoten. Door deze krachtige houding van Desi krijgt de kijker waarschijnlijk niet direct het gevoel van medelijden bij het kijken van deze documentaire; Desi laat zien dat ze niet zielig is en zich prima kan redden in haar situatie.

Makers

Regie en scenario Maria Ramos

Camera Adri Schrover

Geluid Simone Galavazi

Montage Stefan Kamp

Geluidsmontage en Mixage Peter Flamman

Productieleider Eveline Raijmans

Uitvoerend producent Hetty Krapels

Producent Pieter van Huystee

VPRO

Achtergrondinformatie

Desi is tijdens het International Documentary Filmfestival Amsterdam van 2000 bekroond met de publieksprijs. In 2001 ontvangt de film een Gouden Kalf voor beste lange documentaire op het Nederlands Film Festival. Jan-Pieter Ekker van de Volkskrant zegt hierover: “Dat ‘Desi’ op het afgelopen International Documentary Filmfestival Amsterdam werd bekroond met de publieksprijs, zegt meer over het blijmoedige overlevingskunstenaartje Desi dan over Ramos’ zorgvuldig geënsceneerde, maar conventionele documentaire. Het onderwerp wekt meer indruk dan de vorm.” Deze uitspraak van Ekker is er één om over na te denken, omdat de film nogal wat vragen op kan roepen over wat in scène gezet is en wat niet.

Ramos blijkt bijvoorbeeld zelf aan Desi voorgesteld te hebben om met haar Barbies de ruzies tussen haar vader en stiefmoeder na te bootsen en plantte ook zelf een dode vogel in het bos met de bedoeling dat de kinderen deze vonden en uit zichzelf over de dood van Desi’s moeder begonnen te praten. Zelf zegt Ramos hier over: “We wilden een scène waarin Desi tegen haar vriendinnen over de dood van haar moeder praat. Ik wilde er geen geforceerde toestand van maken met de kinderen rond een tafel. Als de kinderen een dode vogel zouden vinden, zouden ze misschien spontaan over de dood gaan praten. Tot ons geluk pakte dat zo uit, wat een geweldige scène opleverde.” Op de vraag in hoeverre de film nog meer gestuurd antwoordt Ramos: “Ik heb een lijstje van de belangrijkste gebeurtenissen gemaakt, waar ik bij wilde zijn, zoals Desi’s verjaardag en het sinterklaasfeest bij haar opa. Maar verder was het altijd afwachten wat er zou worden gezegd. Ik heb niemand woorden in de mond gelegd. (…)” Desi is qua stijl een tegenhanger van de fly on the wall-benadering, waarin filmmakers niet in de werkelijkheid ingrijpen en alles aan het toeval overlaten; een stijl die geliefd is bij documentairepuristen en de reden waarom de film wellicht een kritische blik krijgt toegeworpen.