Aids avenue

Periode	2007
Beschikbaar in archief	Aids Avenue
Genre	Documentaire
Decennia	2000-2009
Lengte	50 minuten
Medium	televisie
Externe info	website ‘Aids Avenue’

Beschrijving

Een documentaire die in het kader van de Wereld Aids Dag op 1 december 2007 door de NPS werd uitgezonden. ‘Aids Avenue’ is een portret over een straat en haar inwoners in de krottenwijk Khayelitsha nabij Kaapstad Zuid-Afrika. Door in te zoomen op vier verschillende bewoners van de krottenwijk, komen in dit portret zowel de problematiek van armoede, drugs en AIDS als geweld aan bod. Opvallend, zo geeft bijvoorbeeld Ellen Hollemans in 'Broadcast Magazine' aan, is de hoopvolle aard van de documentaire. De ellendige dagelijkse realiteit van het leven in de krottenwijken wordt in 'Aids Avenue' niet geschuwd, maar de veerkracht van de bewoners van Khayelitsha wekt volgens Hollemans bewondering en respect. De documentaire ‘Aids Avenue’ is tot stand gekomen met steun van STOP AIDS NOW!, NCDO en de NPS.

Makers

Mildred Roethof (regie)
Mildred Roethof (samenstelling)
Meral Uslu (regie)
Meral Uslu (samenstelling)
Meral Uslu (camera)
Dorine Dieleman (productie), NPS
Martina Motshagen (productie), NPS
Frans Jennekens (eindredactie), NPS

Achtergrondinformatie

De maaksters van ‘Aids Avenue’; Mildred Roethof en Uslu Meral, werkten al eerder samen in Zuid-Afrika voor het programma ‘Puberruil Xtra’. Usla was hierbij cameravrouw en Roethof deed de regie. De mensen die ze in deze periode leerden kennen en de verhalen die ze hoorden, grepen hen dermate aan, dat de behoefte ontstond deze levensverhalen verder uit te diepen. De organisatie Stop Aids Now wees hen er vervolgens op dat als zij op financiële steun konden rekenen als ze een documentaire wilden maken over aids in Zuid-Afrika. En dus reisde het tweetal af naar Zuid-Afrika om in 37 dagen, soms met gevaar voor eigen leven, meer dan voldoende materiaal te verzamelen.

Ondanks deze moeilijke werkomstandigheden en constante confrontatie met de treurnis van het leven van alledag in een krottenwijk, was de, zoals al eerder aangehaalde, hoopvolle aard van de documentaire een bewuste keuze van de maaksters. Of, zoals Mildred Roethof aangeeft in ‘Broadcast Magazine’: “We hadden er zo nog meer ellende in kunnen stoppen, de problematiek tot op de bodem uit kunnen spitten en de nadruk kunnen leggen op de uitzichtloosheid en de triestheid van dit bestaan. We hebben er bewust voor gekozen om dit niet te doen. Niet alleen omdat het Nederlandse publiek geen zin heeft om daarnaar te kijken, maar ook omdat de mensen waar het over gaat niet zo in het leven staan.” De maaksters waren verwonderd over de positieve levenshouding van mensen in een land waar 1 op de 5 mensen HIV-positief is, maar bovenal voelden zij zich geïnspireerd. Het doel van de documentaire was dan ook dat bij de kijker een groter bewustzijn zou ontstaan over het persoonlijk levensgeluk. Of, zoals Uslu Meral zegt in een interview met Ellen Leijser voor de NCRV-gids: “Dat we iets minder egoïstisch worden.”