Germaine Groenier
| Naam | Germaine Adrienne Groenier |
| Geboren | Amsterdam, 22 maart 1943 |
| Gestorven | Amsterdam, 1 oktober 2007 |
| Functies | programmamaker, regisseur, acteur |
| Bekend van | De roof van de gordel, Germaine sans gêne, Wat je zegt ben je zelf, Pluche en plastic |
| Periode actief | 1964-2007 |
| Werkt samen met | Gittie Budie, Tosca Hoogduin |
| Trivia | Stopt in 1998 met radio, schrijft daarna. Is getrouwd geweest met regisseur Pieter Verhoeff |
| Media |  |
Germaine Groenier in de media Oeuvre Germaine Groenier | |
Daadkrachtig, onafhankelijk, eigenzinnig en scherp, Germaine Groenier weet wat ze wil. Dankzij haar veelzijdigheid maakt ze snel naam. Haar loopbaan omvat dertig jaar, waarin ze vele genres beoefent, van musical tot docudrama. Het meest werkt ze voor geëngageerde omroepen, zoals de VARA , de VPRO en met name de IKOR/IKON.
Groeniers schooltijd op de Middelbare Meisjesschool verloopt niet vlekkeloos; ze voelt zich niet thuis op de school. Ze vervolgt haar middelbare schoolopleiding daarom op De Vrije School, een antroposofische school waar ze wel haar draai kan vinden. Op 16-jarige leeftijd gaat ze aan de slag bij het Amsterdamse Stedelijk Museum, als assistente van de conservator toegepaste kunst.
Groenier heeft echter grotere ambities. Helaas zakt ze voor het toelatingsexamen voor de toneelschool. Nieuwe kansen dienen zich aan: zo mag ze enige tijd meewerken aan theaterproducties op televisie en ze maakt haar debuut bij toneelgroep Studio. Een klein moment van pauze volgt als ze in die tijd in verwachting raakt en onder druk van haar familie het acteren opgeeft en trouwt. Het huwelijk duurt niet lang.
In 1964 maakt ze als actrice haar debuut op het televisiescherm met een rol in het tv-drama Boule de suif. Verschillende andere producties volgen als De Jordaan, Woyzeck en Roerig Amsterdam. Het jaar erop wordt ze gevraagd om als actrice te werken voor de regisseursopleiding van Instituut Santbergen. Weer een jaar later volgt ze zelf de regisseursopleiding. Germaine is de enige vrouw tussen twaalf mannen. Formeel is ze op dat moment in dienst van de TROS.
Ze debuteert als regisseur met het kinderprogramma Kijken naar kinderen. Deze serie gaat over kinderen, die door een psychiater worden geobserveerd. Hierna regisseert ze veel andere producties. Ze is overigens de eerste leidinggevende vrouw in een door mannen overheerst medium.
Intussen is de maatschappelijk betrokken Groenier ook actief bij Dolle Mina en (vredes)actiegroepen. In de abortuswerkgroep van de feministen strijdt ze voor legalisering van deze ingreep. Naast haar televisiewerk is ze bovendien ook actief voor de radio, als programmamaker voor de VPRO. Vanaf 1976 is ze verslaggever, presentator en/of (eind)redactrice van tientallen programma´s. Ze doet de vormgeving van de totaalprogramma’s van VPRO op vijf en VPRO op één. Ook uit dit werk spreekt een grote maatschappelijke betrokkenheid.
Haar bekendheid dankt Groenier vooral aan haar presentatie van het emancipatoire radioprogramma Germaine sans gêne. Het programma bevat een onderdeel dat gezien kan worden als de eerste, taboedoorbrekende talkshow over seks. De verontwaardiging is groot, maar het aantal luisteraars komt boven de honderdduizend uit. Sociologen verbazen zich over het gebrek aan scholing van de ‘sexcounseller’, die het moet hebben van haar levenservaring. Haar image blijft voor altijd aan dit programma verbonden.
In 1998, op 55-jarige leeftijd, stopt ze met radio- en televisiewerk: "De radio wordt een sterfhuis. Ik wil niet langer meegaan in de oppervlakkigheid en snelheid waarmee ik moest werken". Ze besluit te gaan schrijven. Groenier stelt zich in haar schrijven kwetsbaarder op dan in haar omroepwerk. In Vijf dagen bedenktijd beschrijft ze een abortus van één van haar drie dochters afgezet tegen haar Dolle Mina-tijd.
Naast het schrijven voert ze een aantal jaar de artistieke leiding over het culturele festival September in Rotterdam. Ook is ze geregeld te gast in praatprogramma’s op radio en televisie.
Ze overlijdt op 64 jarige leeftijd na een lange strijd tegen kanker. Ze is begraven op Begraafplaats Zorgvlied.
Prijzen en onderscheidingen
Popvrouw van het jaar (1977).
Eervolle vermelding Nipkowschijf voor Germaine sans gêne.
Publicaties
Een stuk van mijn hart (1999).
Vijf dagen bedenktijd (1999).
Djodjo (2002).
Germaine sans gêne. Herinneringen aan een spraakmakend radioprogramma (2004).
