Kees Linthorst
| Naam | Kees Linthorst |
| Geboren | 's-Gravenhage, 15 december 1947 |
| Gestorven | Amsterdam, 12 januari 2010 |
| Functies | Geluidstechnicus |
| Bekend van | Rooie Sien, Pastorale 1943, Grijpstra & De Gier, De aanslag, Roar |
| Periode actief | 1968-2009 |
| Werkt samen met | Wim Verstappen, Pim de la Parra, Fons Rademakers |
| Trivia | Hij is waarschijnlijk de eerste in Nederland geweest om geluidsmontage voor films te introduceren en kreeg in 1981 een Gouden Kalf voor zijn bijdragen. |
| Externe info | Ananrloogh.nl |
Kees Linthorst in de media Oeuvre van Kees Linthorst | |
Nederlands geluidsman, editor en sound mixer. Studeerde in 1972 af aan de Filmacademie met de specialisaties geluid en montage. Pionier in Nederland op het gebied van de geluidsmontage. Nam het geluid op van de meeste films van Scorpio Film (Wim Verstappen en Pim de la Parra) en beijverde zich constant voor de professionalisering van de Nederlandse filmnijverheid. Verzette zich tot het uiterste tegen het gebruik van zendermicrofoons, die naar zijn mening onwaarachtig geluid opleverden.
Won in 1981 de eerste vakprijs (geluid) van de Nederlandse Filmdagen, die toen nog een onderscheiding voor een heel oeuvre betekende. Tot de bekendste films, waarvan Linthorst het geluid opnam, behoren Drop-out (Verstappen, 1971), Blue Movie (Verstappen, 1971), Mira (Fons Rademakers, 1971), The Family (Lodewijk de Boer, 1973), Rooie Sien (Frans Weisz, 1975), Dakota (Verstappen, 1975), Max Havelaar (Rademakers, 1976), Pastorale 1943 (Verstappen, 1978), Vroeger kon je lachen (Bert Haanstra, 1983), De Anna (Erik van Zuylen, 1983), An Bloem (Peter Oosthoek, 1984), De grens (Leon de Winter, 1984), De prooi (Vivian Pieters, 1985) en De ratelrat (Verstappen, 1987). Hij monteerde het geluid van onder meer Roar (Noel Marshall, 1981), Flesh + Blood (Paul Verhoeven, 1985) en De avonden (Rudolf van den Berg, 1989). Ook verantwoordelijk voor de beeldmontage van de laatste drie films van Fons Rademakers: Mijn vriend (1979), Oscarwinnaar De aanslag (1986) en The Rosegarden (1989), alsmede van Hector (Stijn Coninx, 1987), Odyssee d'amour (De la Parra, 1987), Een wolk van groen (Kees Hin, 1990), De zwijgende reiziger (Ibrahim Selman, 1994) en Blois: Couleur locale (Rolf Orthel, 2002).
Getrouwd geweest met filmjournaliste Gerdin Linthorst, die hem als kroongetuige opvoert in haar boek De droomfabriek en Achter de schermen van de speelfilm (1988).
