Voorseinapparaat

In het prille begin van de draadloze telegrafie wordt het ontvangen bericht, evenals bij de telegrafie over landlijnen, met behulp van een morse-schrijtoestel in punten en strepen op een papierstrook genoteerd. De telegrafist leest het bericht hier van af en vertaalt het in letters. DIt gevoelige systeem bevalt niet echt en wordt al snel vervangen door het op het gehoor "nemen" van hoorbare morse tekens. De marconist noteert het gehoorde morse teken meteen in leesbaar schrift. Een goede marconist is in staat om de tekens temidden van allerlei bijgeluiden te kunnen onderscheiden. Tegenwoordig maken veel radio zendamateurs nog graag verbindingen met zendamateurs in de gehele wereld door te werken met morse. Zij gebruiken een morsesleutel om met de hand de punten en strepen uit te zenden.

Het nemen van morse op het gehoor wordt "sounderen" genoemd en vereist een intensieve training. Het woord "sounderen" komt van "sounder". Sound is Engels voor geluid. Een sounder, of tikker, klopper, is een morseschrijver waarvan het schrijfgedeelte is weggelaten. De marconist kan aan het tikken van het relais horen welke letter geseind wordt. Tegenwoordig hoort de zendamateur in zijn koptelefoon een serie korte en langere fluittoontjes die door de andere amateur wordt uitgezonden.

Om te oefenen wordt het gebruik van een voorseinapparaat veel gebruikt. Een van de eerste seinapparaten in de Corvercollectie bestaat uit een zelfgemaakte seinsleutel, eigenlijk een soort schakelaar voor aan en uit, een beltransformator en een zoemer. Drukt de seiner de seinsleutel naar beneden dan is de zoemer te horen. Laat hij de sleutel weer omhoog komen dan is de verbinding verbroken en de zoemer stil. Rond 1914 maakte Idzerda als voorseiner gebruik van dit voorseinapparaat om een groepje radio-enthousiasten in Den Haag te trainen in het nemen van morseseinen.