Debby Petter
| Naam | Deborah Daniëlle Petter |
| Geboren | Weesp, 10 september 1956 |
| Functies | presentator, nieuwspresentator, schrijfster, actrice |
| Bekend van | NOS Journaal, Spoorloos, Teevee studio |
| Periode actief | 1990-heden |
| Werkt samen met | Antoinette Hertsenberg |
| Trivia | Trivia |
| Gallery | Gallery |
Debby Petter in de media Oeuvre van Debby Petter | |
Debby Petter wordt geboren in Weesp. Haar vader heeft daar een eigen tandartspraktijk, waarin haar moeder regelmatig assisteert. In Weesp gaat Petter naar de lagere school, maar de HAVO doorloopt ze in Hilversum. Op haar eigen eindexamenfeest leert ze Youp van ’t Hek kennen. Van ’t Hek wil op dat moment al een eigen cabaretgroep starten, genaamd NAR. Petter wordt door Van ’t Hek gevraagd bij zijn groepje te komen. Hij vertelt haar dat hij Petters zangoptreden op een schoolavond erg goed vindt: “En daar geloof ik helemaal niets van. Maar hij dacht natuurlijk, als ik dat zeg, dan heb ik haar binnen. En dat heeft hij heel slim aangepakt, want ik was inderdaad heel vereerd”. Petter sluit zich, tegen de zin van haar vader, aan bij de cabaretgroep en komt op die manier voor het eerst in aanraking met het toneel en theater.
Op haar achttiende laat Petter het theater tijdelijk achter zich en verhuist voor een jaar naar Parijs om daar als au pair te werken en Frans te leren. Bij terugkeer sluit ze zich opnieuw aan bij Van ’t Hek en combineert de optredens in kleine theaterzalen en buurthuizen met allerhande bijbaantjes: “Want zoveel bracht dat allemaal nog niet op. Ik heb toen in een delicatessenzaak gestaan, bij een slager gewerkt, in een modezaak en ook op een kantoor gezeten. Afschuwelijk vond ik dat.” Na een paar jaar met NAR te hebben getoerd en ze op jonge leeftijd trouwt en haar eerste dochter krijgt, realiseert Petter zich dat ze door haar theateravontuur nooit een echte opleiding heeft gevolgd. Al eerder probeert ze een lerarenopleiding Frans/Nederlands te volgen, maar doordat ze steeds met Van ’t Hek op pad is, komt ze hier steeds minder vaak en maakt de studie uiteindelijk niet af. Na de geboorte van haar dochter rondt ze alsnog een m.o. Nederlands af.
Carrière bij de televisie
Na haar echtscheiding wordt Petter gevraagd te werken als ladyspeaker op verschillende grote beurzen. Op één van deze beurzen wordt ze aangesproken door iemand die het is opgevallen dat Petter met zichtbaar gemak haar producten aan de klant presenteert. Hij vraagt haar voor de presentatie van educatieve filmpjes. Tijdens deze baan komt ze er achter dat ze dat presenteren op beeld erg leuk vindt. Naast educatieve filmpjes, presenteert ze ook films voor wachtkamers van dierenartsen. Hier trekt ze de aandacht van TROS-directeur Cees den Daas, die in de wachtkamer een dergelijk filmpje ziet. Hij vraagt haar een screentest te komen doen, maar nog voor Petter goed en wel carrière kan maken in de televisiewereld, krijgt ze een schildklierziekte waardoor ze jaren lang niet kan werken: “ Dat presenteren, waarvan ik net had ontdekt dat ik dat zo leuk vond, kwam daardoor op een lager pitje te staan.”
Na een paar jaar gaat Petter weer aan de slag. Ze begint met het presenteren van bedrijfsjournaals. Bij één van de screentests voor een bedrijfsjournaal komt ze Dieuwertje Blok tegen. Blok is dan net begonnen bij het Amsterdamse AT5 en wijst Petter op een vacature voor nieuwslezer bij die televisiezender. Petter doet een screentest en wordt aangenomen. Tijdens haar laatste jaar bij AT5 presenteert ze ook Reclame en promotie (Teleac). Bij AT5 leest ze bijna drie jaar het nieuws tot ze in 1993 door de KRO wordt gevraagd een screentest te doen voor het programma Spoorloos. Petter besluit voor deze test terug te komen van vakantie en dit blijkt niet voor niets. Ze wordt aangenomen bij het populaire opsporingsprogramma: “Het was een live programma met publiek en vijf camera’s. Ik vond het een waanzinnige uitdaging om zoiets te gaan doen”.
Na twee jaar stopt Petter uit eigen initiatief met Spoorloos omdat ze er gaandeweg achter komt dat het programma te veel uit is op effectbejag en naar haar mening te sentimenteel is. Petter probeert het programma nog wel te veranderen en stelt voor met een cameraploeg op pad te gaan en de zoektocht van mensen te filmen waardoor de ontmoetingen tussen mensen natuurlijker overkomt. Hier wordt mee geëxperimenteerd en Petter reist ervoor naar Duitsland, Japan en Frankrijk. De kijkcijfers lopen echter terug en de opzet blijkt te duur.
Ondertussen presenteert Petter ook Teevee studio (KRO) en reist ze voor een goed doel naar Ethiopië en Kenia in het programma Ander Afrika (KRO). Nadat ze stopt bij de KRO, weet ze aanvankelijk niet welke kant ze op wil. Haar worden programma’s als De rijdende rechter en Memories aangeboden, maar voor beide bedankt ze. Om toch aan het werk te kunnen keert ze tijdelijk terug naar AT5 en gaat ze aan de slag bij BVN, de televisiezender van de Wereldomroep, om daar de programma’s Studio NL en Zomer TV te presenteren.
Het NOS Journaal
Wanneer Petter hoort dat het NOS Journaal zoekt naar presentatoren voor de ochtendjournaals, besluit ze hiervoor een screentest te doen. Ze wordt gelijktijdig met Sacha de Boer en Hans Smit aangenomen bij de NOS. Eerst loopt ze een tijdje mee op de redactie om de organisatie te leren kennen. Het nieuwslezen hoeft ze niet meer te leren door haar ervaring bij AT5: “Wel moest ik leren omgaan met het zelf bedienen van de autocue. En je kunt je voorstellen, helemaal bij de eerste uitzending voor de grote NOS, was ik bloednerveus. Dus die eerste keer trapte ik ook meteen zo hard op dat ding dat we meteen in het weer zaten en ik alsnog alles van papier moest doen.”
Bij de NOS leest Petter aanvankelijk enkel de ochtendjournaals. Dit komt haar goed uit omdat ze jonge kinderen heeft, die nog naar de basisschool gaan. Door ’s ochtends heel vroeg te beginnen, kan ze de middagen thuis zijn. Na twee jaar echter begint het ’s nachts opstaan om naar de redactie te vertrekken, haar op te breken en vraagt ze aan toenmalig eindredacteur Hans Laroes of ze ook andere diensten mag draaien. De rest van haar periode bij het Journaal leest ze vooral de dag-journaals en het Journaal van zes uur ’s avonds.
In de periode bij het Journaal twijfelt Petter regelmatig aan haar capaciteiten: “Ik denk dat ik wel drie keer bij Hans Laroes in zijn kantoor heb gestaan om te zeggen dat ik er mee wilde stoppen. Maar steeds overtuigde hij mij ervan dat iedereen zo tevreden over mij was.” Tijdens één van deze gesprekken vraagt Petter om een tijdje te stoppen met het presenteren en redactiewerk te mogen doen bij het Jeugdjournaal, waarvoor ze ook wel eens invalt als presentatrice. Dit verzoek wordt gehonoreerd en Petter verhuist voor een jaar van het zogenoemde ‘grote mensen journaal’ naar het Jeugdjournaal.
Uiteindelijk besluit Petter in 2002 toch te stoppen: “Ik geloof dat ik niet journalist genoeg was om alles te willen weten. Henny Stoel, die ik erg bewonder om haar rust en dictie, zei ooit tegen mij: ‘het is een manier van leven’. Onderbewust heeft me dat geholpen mijn keuze te maken en te stoppen.” Ook de extra uitzending rondom de inval van de Verenigde Staten in Afghanistan heeft bijgedragen aan haar beslissing. Petter moest op die zondagmiddag live de zender op met slechts een paar regels tekst: “Dat vond ik verschrikkelijk. Ik was toen niet routineus genoeg om dat op te kunnen vangen.”
Terugkeer naar het theater
Na haar vertrek bij het Journaal keer Petter terug naar BVN, waar ze opnieuw het programma Studio NL presenteert. Dit doet ze ongeveer een jaar, tot het programma wordt wegbezuinigd. Ze heeft even genoeg van het televisiewerk en besluit eindelijk gebruik te maken van haar onderwijzersopleiding door Nederlands les te geven aan buitenlanders in Nederland. Dit doet ze een paar jaar in combinatie met werk voor goede doelen, waarna het theater opnieuw lonkt. Echtgenoot Youp van ’t Hek belooft eind jaren tachtig al eens aan Petter en haar goede vriendin Wivineke van Groningen dat hij een theaterstuk voor hen gaat schrijven: “En dat kwam er steeds maar niet van en daar hebben we hem ook steeds mee geplaagd. En toen schreef hij het ineens.”
Petter twijfelt in eerste instantie of ze wel weer het theater in wil. Ze is tegenwoordig een bekend gezicht en zal ook bekend komen te staan als ‘de vrouw van’ wanneer ze het stuk gaat spelen. Ze doet het toch en het stuk, Heksen, is een zodanig succes dat het al snel een vervolg krijgt met Mijn man, wederom gespeeld door Petter en Van Groningen. Door dit succes wordt ze ook gevraagd een rol te spelen in het ensemblestuk Zadelpijn, dat in 2012 een vervolg krijgt. In 2009 verschijnt het boek Ik ben er nog: Het verhaal van mijn moeder Hélène Egger, dat Petter schrijft over het oorlogsverleden van haar moeder. Petter schrijft het boek met het oog op de doelgroep middelbare scholieren, maar al snel blijkt de belangstelling voor het boek veel breder. Schrijver en regisseur Thomas Verbogt ziet in het boek een theatervoorstelling en vraagt aan Petter om hierin zelf de enige rol te spelen. Na veel twijfelen besluit Petter het toch te doen en ook dit theaterstuk blijkt een groot succes.
Publicaties
- Ik ben er nog. Het verhaal van mijn moeder Hélène Egger (2009)
