Longstay
| Periode | 2009 |
| Beschikbaar in archief | Beeld en Geluid |
| Genre | documentaire |
| Decennia | 2000-2009 |
| Lengte | 92’21” |
| Medium | televisie |
Beschrijving
Voor deze documentaire hebben Maria Mok en Meral Uslu, negen maanden lang, uitbehandelde TBS-ers en hun begeleiders gevolgd. Dit hebben zij gedaan in de Longstay, locatie Zeeland van de Pompestichting. In deze kliniek leven 40 mannen die stuk voor stuk ernstige delicten hebben gepleegd. Ze hebben een gevangenisstraf en TBS-behandeling achter de rug, maar zijn uitbehandeld. Ze worden als een gevaar voor de samenleving gezien en komen daarom niet meer vrij. Dit is opmerkelijk omdat zij door de onafhankelijke rechter niet tot levenslang zijn beoordeeld. Mok en Uslu geven een uniek beeld van deze gevangenen en hoe zij leven in de Longstay. Nog nooit eerder zijn TBS-ers zo open en bloot in beeld gebracht.
Makers
Regie Maria Mok, Meral Uslu
Camera Meral Uslu
Geluid Maria Mok
Eindredactie Y. van der Blij
Achtergrondinformatie
De vertoning van de documentaire op het IDFA zorgt voor veel ophef. Mok en Uslu hebben namelijk geen toestemming van Justitie om de documentaire te maken. Die hebben ze ook niet nodig want ze hebben wel toestemming van de kliniek zelf. Justitie vindt dat de film te confronterend is voor de slachtoffers. Maar de slachtoffers zijn van te voren ingelicht en hebben hun toestemming gegeven voor het maken van de documentaire. Justitie heeft zelfs, voordat de documentaire op televisie wordt uitgezonden, druk uitgeoefend om een aantal belangrijke scènes uit de film te verwijderen. Daarnaast is door berichtgeving van de Telegraaf rondom de première op het IDFA, een discussie ontstaan over prostituees in de tbs-kliniek. In de documentaire zit namelijk een scène waarin hulpverleners praten over de optie voor betaalde seks voor langgestrafte cliënten. Verschillende Kamerleden hebben zeer geschokt gereageerd op deze vorm van hulpverlening en er zijn onmiddellijk Kamervragen gesteld. De Pompestichting is echter gewoon achter de documentaire blijven staan en geeft als commentaar: ‘Wij begrijpen dat de politiek liever rust wil rond dit onderwerp, maar wij zijn een private instelling en willen de realiteit graag een gezicht geven'.
Prijzen
De documentaire is bekroond met de Gouden Tegel 2010.
