Vader is zo stil de laatste tijd
| Periode | 2002 |
| Beschikbaar in archief | Beeld & Geluid |
| Genre | Documentaire |
| Decennia | 2000-2009 |
| Lengte | 49'18" |
| Medium | film |
Beschrijving
Documentaire over het leven van Kees Brusse, met als onderwerp ‘ouder worden’. Hij gaat op reis naar Australië na zestig jaar als acteur gewerkt te hebben, om, zoals hij zelf zegt, “een oude man te zijn in plaats van een oude man te spelen”. Hij zegt hier echter wel moeite mee te hebben omdat je er als ‘oudje’ niet meer toe doet in de maatschappij. Hij reist door de prachtige Australische natuur en stelt ons voor aan een aantal van zijn vrienden waarmee hij praat over verschillende aspecten van het ouder worden. Hierdoor worden vele lessen naar voren gebracht. Zo wordt bijvoorbeeld gezegd dat het overlijden van een partner niet het einde van de wereld is, maar dat dit in zekere zin ook vrijheid biedt. Maar ook dat je als je ouder wordt meer geniet van de kleine dingen in het leven. Kees benadrukt dat iedereen ouder worden op een eigen manier ervaart, maar dat wat je ook meemaakt, je er altijd weer bovenop komt.
Makers
Regie, scenario, productie Kees Brusse
Algemene assistentie Joan St. Claire
Montage Maurice Edelsztejn
Cast
Achtergrondinformatie
Vader is zo stil de laatste tijd is opvallend in het oeuvre van Kees Brusse omdat hij in deze film naast acteur ook schrijver, regisseur, producer en cameraman is. Hij heeft in films verschillende rollen vertolkt, maar nu laat hij zichzelf zien. Hij zegt dat hij naar Australië gereisd is om “de kracht te vinden om in plaats van de oude man te spelen, nu de oude man te zijn.”
In een interview met de Wereldomroep vertelt Kees dat hij verbaasd is hoe bekend hij nog is. Hij kijkt nu hij ouder wordt steeds vaker films van zichzelf terug. Hij zegt dat hierdoor dingen terugkomen in hemzelf en dat hij deze dingen daardoor ook kan verwerken en loslaten. Pas dan kan hij “rustig op een wolkje gaan zitten zonder ballast”. Hij voegt hier nog aan toe: “Ouder worden is niet zomaar, het heeft een bedoeling”.
In een interview voor de Gelderlander zegt Kees "Ik vind het verschrikkelijk hoe men ouderen behandelt. Dat betuttelende en achterlijke kindertoontje!". Dit brengt hij duidelijk naar voren in de film door de manier waarop de vrouw in het verzorgingstehuis tegen hem praat.
