Wim Koole: verschil tussen versies

Uit B&G Wiki
Geen bewerkingssamenvatting
Geen bewerkingssamenvatting
 
(11 tussenliggende versies door dezelfde gebruiker niet weergegeven)
Regel 17: Regel 17:
}}
}}


Wim Koole groeit op in Zeeland en volgt in eerste instantie niet zijn wens om journalist te worden, maar gaat theologie studeren.
'''Televisiedirecteur die zich als theoloog verdiept in de troost die televisie kan bieden in de huidige tijd'''


Hij begint in 1964 als directeur bij de [[IKOR]]. Naast kerkdienstuitzendingen wordt bij de IKOR steeds meer breder maatschappelijke programma’s uitgezonden. Die gedachte past goed in de visie van Koole, die theologie en pastoraat verbindt aan de televisie in het persoonlijke, de dialoog en het verhalende. Hij blijft directeur van de IKOR, later de IKON, tot aan zijn pensioen in 1989.
===Kooles visie===
Koole streeft in zijn programmering naar kwaliteit. Als hij in 1976 voor zendtijd voor zijn kleine omroep moet vechten, haalt hij de (inter)nationale waardering voor IKON-programma's aan. In zeven jaar hebben IKON-programma's dertien nationale en internationale prijzen en onderscheidingen ontvangen. Veel programma's zijn daarnaast overgenomen door buitenlandse omroepen. 'Wat over de grens goed genoeg blijkt om door iedereen gezien te worden op een gunstig tijdstip, dreigt in ons land door een getalsmechanisme vermalen te worden'.


Tijdens zijn directeurschap is hij verantwoordelijk voor spraakmakende programma’s zoals ''[[Dr. Eduard Wirths, SS-arts te Auschwitz]]'', ''[[De medemens en Friedrich Weinreb]]'' (1970) of over de openlijk over erotiek sprekende dichter-theoloog Jan Wit (1969). Koole is verantwoordelijk voor kindertelevisie waarin eigen verhalen en opvattingen van kinderen centraal staan, zoals in de serie ''[[Heeft de regen een vader?]]''. De ''[[Geloof, hoop & liefde show]]'' (1978), gepresenteerd door [[Wim Neijman]], wordt vaak gezien als de oerknal van de emotie-talkshow op de Nederlandse televisie.
De IKON maakt programma's over maatschappelijke onderwerpen die binnen de kerk spelen. De keuze van de onderwerpen vloeit voort uit geloofsovertuiging. De omroep stelt vooral veel vragen en bereikt hiermee zowel gelovigen als ongelovigen. Programma's die onder Kooles leiding tot stand komen zijn het spraakmakende ''[[Dr. Eduard Wirths, SS-arts te Auschwitz]]'' en ''[[De medemens en Friedrich Weinreb]]'' (1970). Ook een uitzending over de openlijk over erotiek sprekende dichter-theoloog Jan Wit (1969) krijgt een plek. In de ''[[Geloof, hoop & liefde show]]'' (1978), gepresenteerd door [[Wim Neijman]], wordt zonder gene aandacht besteed aan seksualiteit. Problematiek binnen gezinnen zijn het uitgangspunt in ''[[Een spannend bestaan]]'' en ''[[Familie Wijntak]]''.
Een pionier is Koole ook in de ontwikkeling van televisiedrama dat de realiteit van alledag tot uitgangspunt neemt. Jeugdseries als ''[[Sanne]]'' en ''[[Allemaal tuig!]]'', of familiereeksen als ''[[Een spannend bestaan]]'' of ''[[Familie Wijntak]]''.
Zelf is hij onder andere eindredacteur van de actualiteitenrubriek ''[[Kenmerk]]''.  


In 1982 worden vier [[IKON]] journalisten gedood in El Salvador, wat hem als directeur diep raakt. Het roept voor Koole de vraag op naar de zin van televisie maken.
Koole is verantwoordelijk voor kwalitatief sterke kindertelevisie waarin eigen verhalen en opvattingen van kinderen centraal staan. Voorbeeld hiervan is de serie ''[[Heeft de regen een vader?]]''. Een pionier is Koole ook in de ontwikkeling van televisiedrama als ''[[Sanne]]'' en ''[[Allemaal tuig!]]'' over jongeren in een realistische, eigentijdse omgeving.  


Hij verdiept zich in psychiatrie en sociale psychologie om de spanning tussen het massamedium tv en het persoonlijke dat hij zichtbaar wil maken, te overbruggen. Het antwoord dat hij voor zichzelf vindt ligt in het begrip troost. Waar de kerkelijke praktijk voor veel mensen vaak weinig persoonlijke herkenning biedt, kan televisie intimiteit creëren die troostend en helend uitwerkt. Over deze thematiek promoveert hij in de theologie aan de universiteit van Leiden in 1993 met zijn proefschrift,'' De troost van televisie: ervaringen van kijkers en makers''. ’Televisie is de meest gezochte en best geaccepteerde vorm van compensatie voor gevoelens van vereenzaming en frustratie’, schrijft hij in 1996. ’De beeldbuis is het altijd beschikbare gezelschap dat met programma’s over menselijke ervaringen erkenning en herkenning aanbiedt.’
===De zin van televisie===
Om te zien hoe het medium de mens beïnvloedt, ontwikkelt Koole in het kader van 25 jaar televisie de driedelige reeks ''[[Ons dagelijks beeld]]'' (1976). Het medium blijft hem intrigeren. Als in 1982 vier [[IKON]] journalisten worden gedood in El Salvador, raakt dat Koole als directeur diep. Het roept bij hem tevens de vraag op naar de zin van televisie maken. Hij verdiept zich in psychiatrie en sociale psychologie om de spanning tussen het massamedium tv en het persoonlijke dat hij zichtbaar wil maken, te overbruggen.  


Koole streeft in zijn programmering van de IKON naar kwaliteit en staat daarom ook mede aan de wieg van [[Nederland 3]] in 1988.  Voor zijn werk ontvangt Koole in 1989 de ere-Nipkow.  
Het antwoord dat Koole voor zichzelf vindt, ligt in het begrip troost. Waar de kerkelijke praktijk voor veel mensen vaak weinig persoonlijke herkenning biedt, kan televisie intimiteit creëren die troostend en helend uitwerkt. Over deze thematiek promoveert hij in de theologie aan de universiteit van Leiden in 1993 met zijn proefschrift, ''De troost van televisie: ervaringen van kijkers en makers''. ’Televisie is de meest gezochte en best geaccepteerde vorm van compensatie voor gevoelens van vereenzaming en frustratie’, schrijft hij in 1996. ’De beeldbuis is het altijd beschikbare gezelschap dat met programma’s over menselijke ervaringen erkenning en herkenning aanbiedt.’
Na zijn pensionering zet Koole zich onder meer in voor de World Association for Christian Communication (WACC) en is vanaf september 2006 anderhalf jaar voorzitter van de Nederlandse Moslim omroep [[NMO]].
 
Koole staat mede aan de wieg van [[Nederland 3]] in 1988.  Voor zijn werk ontvangt Koole in 1989 de ere-Nipkow. Na zijn pensionering zet Koole zich onder meer in voor de World Association for Christian Communication (WACC). Vanaf september 2006 is hij anderhalf jaar voorzitter van de Nederlandse Moslim Omroep [[NMO]].


Bron: memoriam [[Lejo Schenk]]  op de site van [http://www.ikonrtv.nl/info.aspx?lIntEntityId=451 IKON]
Bron: memoriam [[Lejo Schenk]]  op de site van [http://www.ikonrtv.nl/info.aspx?lIntEntityId=451 IKON]
Bron: 'Leeuwarder Courant', 31-08-1976


===Prijzen en onderscheidingen===
===Prijzen en onderscheidingen===

Huidige versie van 17 mei 2017 om 09:47

Wim Koole in 1988

NaamWim Koole
GeborenRitthem, 29 november 1929
GestorvenMuiderberg, 12 april 2009
Functiesomroepbestuurder, eindredacteur
Bekend vanIKON
Periode actief1963-2008
Werkt samen metTrudy van Keulen, Mary Michon, Wim Neijman, Lejo Schenk

Wim Koole in de media
Oeuvre van Wim Koole

Televisiedirecteur die zich als theoloog verdiept in de troost die televisie kan bieden in de huidige tijd

Kooles visie

Koole streeft in zijn programmering naar kwaliteit. Als hij in 1976 voor zendtijd voor zijn kleine omroep moet vechten, haalt hij de (inter)nationale waardering voor IKON-programma's aan. In zeven jaar hebben IKON-programma's dertien nationale en internationale prijzen en onderscheidingen ontvangen. Veel programma's zijn daarnaast overgenomen door buitenlandse omroepen. 'Wat over de grens goed genoeg blijkt om door iedereen gezien te worden op een gunstig tijdstip, dreigt in ons land door een getalsmechanisme vermalen te worden'.

De IKON maakt programma's over maatschappelijke onderwerpen die binnen de kerk spelen. De keuze van de onderwerpen vloeit voort uit geloofsovertuiging. De omroep stelt vooral veel vragen en bereikt hiermee zowel gelovigen als ongelovigen. Programma's die onder Kooles leiding tot stand komen zijn het spraakmakende Dr. Eduard Wirths, SS-arts te Auschwitz en De medemens en Friedrich Weinreb (1970). Ook een uitzending over de openlijk over erotiek sprekende dichter-theoloog Jan Wit (1969) krijgt een plek. In de Geloof, hoop & liefde show (1978), gepresenteerd door Wim Neijman, wordt zonder gene aandacht besteed aan seksualiteit. Problematiek binnen gezinnen zijn het uitgangspunt in Een spannend bestaan en Familie Wijntak.

Koole is verantwoordelijk voor kwalitatief sterke kindertelevisie waarin eigen verhalen en opvattingen van kinderen centraal staan. Voorbeeld hiervan is de serie Heeft de regen een vader?. Een pionier is Koole ook in de ontwikkeling van televisiedrama als Sanne en Allemaal tuig! over jongeren in een realistische, eigentijdse omgeving.

De zin van televisie

Om te zien hoe het medium de mens beïnvloedt, ontwikkelt Koole in het kader van 25 jaar televisie de driedelige reeks Ons dagelijks beeld (1976). Het medium blijft hem intrigeren. Als in 1982 vier IKON journalisten worden gedood in El Salvador, raakt dat Koole als directeur diep. Het roept bij hem tevens de vraag op naar de zin van televisie maken. Hij verdiept zich in psychiatrie en sociale psychologie om de spanning tussen het massamedium tv en het persoonlijke dat hij zichtbaar wil maken, te overbruggen.

Het antwoord dat Koole voor zichzelf vindt, ligt in het begrip troost. Waar de kerkelijke praktijk voor veel mensen vaak weinig persoonlijke herkenning biedt, kan televisie intimiteit creëren die troostend en helend uitwerkt. Over deze thematiek promoveert hij in de theologie aan de universiteit van Leiden in 1993 met zijn proefschrift, De troost van televisie: ervaringen van kijkers en makers. ’Televisie is de meest gezochte en best geaccepteerde vorm van compensatie voor gevoelens van vereenzaming en frustratie’, schrijft hij in 1996. ’De beeldbuis is het altijd beschikbare gezelschap dat met programma’s over menselijke ervaringen erkenning en herkenning aanbiedt.’

Koole staat mede aan de wieg van Nederland 3 in 1988. Voor zijn werk ontvangt Koole in 1989 de ere-Nipkow. Na zijn pensionering zet Koole zich onder meer in voor de World Association for Christian Communication (WACC). Vanaf september 2006 is hij anderhalf jaar voorzitter van de Nederlandse Moslim Omroep NMO.

Bron: memoriam Lejo Schenk op de site van IKON Bron: 'Leeuwarder Courant', 31-08-1976

Prijzen en onderscheidingen

Ere Nipkowschijf (1989)

Koninklijke onderscheiding (1989)

Publicaties

(Selectie)

Ons dagelijks beeld: over geloof en televisie / Wim Koole. Baarn: Ten Have, 1986.

De troost van televisie: ervaringen van kijkers en makers. Proefschrift / Wim Koole. Kampen: Uitgeverij Kok, 1993.

Een spoor van emoties: een fragment televisiegeschiedenis / Wim Koole. Kampen: Uitgeverij Kok, 1996.

Overgenomen van "https://wiki.beeldengeluid.nl/index.php?title=Wim_Koole&oldid=168636"