Gabri de Wagt: verschil tussen versies

Uit B&G Wiki
Geen bewerkingssamenvatting
Geen bewerkingssamenvatting
 
(16 tussenliggende versies door 5 gebruikers niet weergegeven)
Regel 10: Regel 10:
| periode_actief  = 1946-2003
| periode_actief  = 1946-2003
| werkt_samen_met = [[Bob Uschi]], [[Tom Pauka]], [[Willem van Beusekom]]
| werkt_samen_met = [[Bob Uschi]], [[Tom Pauka]], [[Willem van Beusekom]]
| trivia = ging officieel met pensioen in 1984
| trivia =  
| externe_info =  
| externe_info =
| onderschrift = Gabri de Wagt
| media = <imagemap>
Image:Audio.png|
rect 0 4 26 25 [http://www.beeldengeluidwiki.nl/index.php/Audio:_Gabri_de_Wagt Audio fragmenten]
desc none
</imagemap>
| onderschrift = Gabri de Wagt (Bron: fotocollectie beeld en Geluid)
| programmaoverzicht = [[Oeuvre Gabri de Wagt]]
| programmaoverzicht = [[Oeuvre Gabri de Wagt]]
| catalogus = [[Gabri de Wagt in de media]]
| catalogus = [[Gabri de Wagt in de media]]
}}
}}


Gabri de Wagt is vooral een voorbeeld van een  bevlogen, veelzijdige en bewogen radiomaker.  Hij stelt hoge eisen aan zichzelf, maar ook aan anderen. Zestig jaar lang geeft hij als geen ander inhoud en gezicht aan de Nederlandse radio. Volgens hem een medium dat zo gebruikt moet worden, dat je als luisteraar op je tenen moet lopen.
'''De bevlogen radiomaker Gabri de Wagt staat in Nederland aan de wieg van de radiodocumentaire.'''
Tussen de periode Radio Herrijzend Nederland en zijn meer persoonlijke documentaires voor de Humanistische Omroep produceert hij, in de meest letterlijke zin, honderden, zo niet meer dan duizend programma’s waarmee hij miljoenen luisteraars aan zich weet te binden.


Tijdens de oorlog werkzaam bij Philips in een administratieve functie in Eindhoven. Na de bevrijding van Zuid-Nederland vanaf 1944 bij Radio Herrijzend Nederland (schrijven van nieuwsbulletins) en Radio Nederland in Overgangstijd.
===Omroeploopbaan===


Omroeploopbaan
Tijdens de oorlog is Gabri de Wagt werkzaam bij Philips in een administratieve functie in Eindhoven. Na de bevrijding van Zuid-Nederland vanaf 1944 bij Radio Herrijzend Nederland (schrijven van nieuwsbulletins) en Radio Nederland in Overgangstijd.
 
1946 – 1963
In 1946 trad de Wagt in dienst bij de VARA-radio als programmamaker; aanstelling door [[Ary van Nierop]]. De Wagt verwerft in de vroege jaren vijftig grote populariteit onder de jeugd - niet alleen onder de socialistische - met programma’s waarbij hij de jongeren zelf betrekt, zoals ''[[De Groene Kalebas]]''  en ''[[Om en nabij de twintig]]''.
In 1946 trad de Wagt in dienst bij de VARA-radio als programmamaker; aanstelling door [[Ary van Nierop]]. De Wagt verwerft in de vroege jaren vijftig grote populariteit onder de jeugd - niet alleen onder de socialistische - met programma’s waarbij hij de jongeren zelf betrekt, zoals ''[[De Groene Kalebas]]''  en ''[[Om en nabij de twintig]]''.
Instuiven zijn het, waarbij ministers, voetbalhelden en schrijvers door hem worden ondervraagd. Hij schrijft ook jeugdhoorspelseries, onder andere naar het door [[Annie M.G. Schmidt]] geschreven boek ''[[Abeltje]]''. Tot circa 1955 maakt De Wagt gebruik van een reportagewagen; draagbare recorders zijn er nog niet. Pas met de komst van de Maihak en de [[Nagra]] verandert deze situatie.


Instuiven zijn het, waarbij ministers, voetbalhelden en schrijvers door hem worden ondervraagd. Hij schrijft ook jeugdhoorspelseries, onder andere naar het door [[Annie M.G. Schmidt]] geschreven boek ''[[Abeltje]]''. Tot circa 1955 maakt De Wagt gebruik van een reportagewagen; draagbare recorders zijn er nog niet. Pas met de komst van de Maihak en de Nagra verandert deze situatie.
===Uitvinder van de radiodocumentaire===


Met tekenaar [[Bob Uschi]] en later met auteur [[Tom Pauka]] legt hij de basis voor de moderne Nederlandse radiodocumentaire. De veelal grensverleggende klankbeelden zoals ze toen nog heten, brengen sensatie teweeg. Er wordt over onderwerpen gesproken, die tot ver in de jaren zestig nog onbespreekbaar zijn: kwakzalverij, medische wetenschap, psychiatrie, echtscheiding, homoseksualiteit, zware misdaad. De Wagt stelt als een van de weinige programmamakers een gevarieerd militair programma samen. Hij trekt met  ''[[Sergeant ze gooien met stenen]]'' langs legerplaatsen. De opzet van het programma bestaat uit cabaret, muziek en interviews met militairen.
Met tekenaar [[Bob Uschi]] en later met auteur [[Tom Pauka]] legt hij de basis voor de moderne Nederlandse radiodocumentaire. De veelal grensverleggende klankbeelden zoals ze toen nog heten, brengen sensatie teweeg. Er wordt over onderwerpen gesproken, die tot ver in de jaren zestig nog onbespreekbaar zijn: kwakzalverij, medische wetenschap, psychiatrie, echtscheiding, homoseksualiteit, zware misdaad. De Wagt stelt als een van de weinige programmamakers een gevarieerd militair programma samen. Hij trekt met  ''[[Sergeant ze gooien met stenen]]'' langs legerplaatsen. De opzet van het programma bestaat uit cabaret, muziek en interviews met militairen.
De Wagt is in zijn carrière twee maal een jaar chef VARA actualiteitenradio van ''[[Dingen van de dag]]'' geweest.  
De Wagt is in zijn carrière twee maal een jaar chef VARA actualiteitenradio van ''[[Dingen van de dag]]'' geweest.  
Zijn grootste roem in deze periode vergaart De Wagt met satirische magazines als ''[[Marimba]]''  over de actualiteit en de – wat hij vindt – vaak tendentieuze berichtgeving in de media. De programma’s met korte onderwerpen houden jarenlang stand en roepen soms heftige reacties op, vooral in de pers. De Wagt maakt voorts producties over onder andere poëzie  en recht (gespeelde rechtzittingen in ''[[Zonder blinddoek]]'') .
Zijn grootste roem in deze periode vergaart De Wagt met satirische magazines als ''[[Marimba]]''  over de actualiteit en de – wat hij vindt – vaak tendentieuze berichtgeving in de media. De programma’s met korte onderwerpen houden jarenlang stand en roepen soms heftige reacties op, vooral in de pers. De Wagt maakt voorts producties over onder andere poëzie  en recht (gespeelde rechtzittingen in ''[[Zonder blinddoek]]'') .
===Televisieactiviteiten===


In 1964 wordt de Wagt televisieregisseur en maakt onder andere documentaires over onderwerpen als angst in ''[[Durven we bang te zijn?]]'', de toekomstige maatschappij in ''[[De toekomst is al begonnen]]'' en de krijgsmacht ''[[Op commando: kerel worden]]''. In deze periode maakt hij ook het satirische radioprogramma ''[[Rakelinks]]''.
In 1964 wordt de Wagt televisieregisseur en maakt onder andere documentaires over onderwerpen als angst in ''[[Durven we bang te zijn?]]'', de toekomstige maatschappij in ''[[De toekomst is al begonnen]]'' en de krijgsmacht ''[[Op commando: kerel worden]]''. In deze periode maakt hij ook het satirische radioprogramma ''[[Rakelinks]]''.
In 1969 wordt hij chefredacteur bij de VARA-gids. Naast zijn werk voor de gids maakt hij nog steeds radioprogramma’s.  
In 1969 wordt hij chefredacteur bij de VARA-gids. Naast zijn werk voor de gids maakt hij nog steeds radioprogramma’s.  
In 1973 wordt De Wagt belast met de de afdeling speciale projecten (radio en tv) bij de VARA. Een van zijn langlopende producties (‘73 – ‘79) is het kritische programma ''[[Boemerang]]'' over de media.
In 1973 wordt De Wagt belast met de de afdeling speciale projecten (radio en tv) bij de VARA. Een van zijn langlopende producties (‘73 – ‘79) is het kritische programma ''[[Boemerang]]'' over de media.


De Wagt valt niet te vatten onder een bepaalde stijl van radiomaken. Hij zoekt telkens weer naar nieuwe middelen om de thema’s die hij kiest, akoestisch vorm te geven. Programma’s over kibboetsen in Israël, de Zuid-Amerikaanse vrijheidsstrijd, onze eigen maatschappij en haar toekomst, over cabaret en klassieke muziek. Lange radioseries over de geschiedenis van het orkest The Ramblers of de geschiedenis van het Nederlandse voetbal. Verder ingetogen documentaires over de Tweede Wereldoorlog.
=== Een geheel eigen stijl===
In deze periode stelt De Wagt onder andere samen met [[Wim Ibo]] een dertiendelige serie over [[Wim Sonneveld]] samen, die de VARA-radio onder de titel ''[[Haal het doek maar op]]'' uitzendt.  Vlak voor de pensionering van De Wagt maken [[Willem van Beusekom]] en [[Piet van den Ende]] ''[[Stem van onrust en verwondering]''], een terugblik op zijn radiowerk.
 
Na zijn pensionering in 1984 aansluitend actief als freelancer bij de RVU, NOS en de Humanistische Omroep.


De Wagt valt niet te vatten in een bepaalde stijl van radiomaken. Hij zoekt telkens weer naar nieuwe middelen om de thema’s die hij kiest, akoestisch vorm te geven. Programma’s over kibboetsen in Israël, de Zuid-Amerikaanse vrijheidsstrijd, onze eigen maatschappij en haar toekomst, over cabaret en klassieke muziek. Lange radioseries over de geschiedenis van het orkest The Ramblers of de geschiedenis van het Nederlandse voetbal. Verder ingetogen documentaires over de Tweede Wereldoorlog.
Maar welk thema De Wagt in de loop der jaren ook kiest; het gaat altijd over mensen. Kwetsbare mensen, verdrukte mensen, weerloze mensen. Zij moeten in zijn optiek weerbaar, minder afhankelijk worden gemaakt. Radio is daarbij zijn medium; onrust en verwondering zijn drijfveren.
Maar welk thema De Wagt in de loop der jaren ook kiest; het gaat altijd over mensen. Kwetsbare mensen, verdrukte mensen, weerloze mensen. Zij moeten in zijn optiek weerbaar, minder afhankelijk worden gemaakt. Radio is daarbij zijn medium; onrust en verwondering zijn drijfveren.
“Radio is”, zegt hij in 1994, “het meest persoonlijke medium dat er is. Je kunt zo intiem met mensen praten dat ze er zelf gelukkiger van worden en dat maakt anderen weer opener, relativeert hun verdriet en geeft hen kansen.”  
“Radio is”, zegt hij in 1994, “het meest persoonlijke medium dat er is. Je kunt zo intiem met mensen praten dat ze er zelf gelukkiger van worden en dat maakt anderen weer opener, relativeert hun verdriet en geeft hen kansen.”  
In deze periode stelt De Wagt onder andere samen met [[Wim Ibo]] een dertiendelige serie over [[Wim Sonneveld]] samen, die de VARA-radio onder de titel ''[[Haal het doek maar op]]'' uitzendt.  Vlak voor de pensionering van De Wagt maken [[Willem van Beusekom]] en [[Piet van den Ende]] ''[[Stem van onrust en verwondering]]'', een terugblik op zijn radiowerk.
===Na het pensioen===
Na zijn pensionering in 1984 aansluitend actief als freelancer bij de [[RVU]], NOS en de Humanistische Omroep. Hier maakt hij ook een indrukwekkende televisiedocumentaire over zijn gehandicapte zoon Menno onder de titel 'Mijn zoon en ik'.
Hij sterft in 2003 op 82 jarige leeftijd.


'''Prijzen en onderscheidingen'''
===Prijzen en onderscheidingen===


De Ere-Zilveren Reismicrofoon (1984).
De Ere-[[Zilveren Reissmicrofoon]] (1984).


===Publicaties===


'''Publicaties'''
“Wat doen we in Suriname?” (samen met Han Hansen), 1967.
“Wat doen we in Suriname?” (samen met Han Hansen), 1967.


“Mooi Holland? De woelige jaren van de Ramblers” (samen met Co de Kloet), 1981.
“Mooi Holland? De woelige jaren van de Ramblers” (samen met Co de Kloet), 1981.


“Eerst de man, dan de bal”, 1984.
“Eerst de man, dan de bal”, 1984.


“Mijn zoon en ik” (1994).
“Mijn zoon en ik” (1994).

Huidige versie van 19 aug 2019 om 13:14

Gabri de Wagt (Bron: fotocollectie beeld en Geluid)

NaamGabri de Wagt
GeborenNoordwolde, 18 maart 1921
GestorvenZeist, 2 oktober 2003
Functies programmamaker, documentairemaker
Bekend vanRadio Herrijzend Nederland, De groene kalabas, Marimba, Boemerang
Periode actief1946-2003
Werkt samen metBob Uschi, Tom Pauka, Willem van Beusekom
Media
Audio fragmentenAudio.png

Gabri de Wagt in de media
Oeuvre Gabri de Wagt

De bevlogen radiomaker Gabri de Wagt staat in Nederland aan de wieg van de radiodocumentaire.

Omroeploopbaan

Tijdens de oorlog is Gabri de Wagt werkzaam bij Philips in een administratieve functie in Eindhoven. Na de bevrijding van Zuid-Nederland vanaf 1944 bij Radio Herrijzend Nederland (schrijven van nieuwsbulletins) en Radio Nederland in Overgangstijd. In 1946 trad de Wagt in dienst bij de VARA-radio als programmamaker; aanstelling door Ary van Nierop. De Wagt verwerft in de vroege jaren vijftig grote populariteit onder de jeugd - niet alleen onder de socialistische - met programma’s waarbij hij de jongeren zelf betrekt, zoals De Groene Kalebas en Om en nabij de twintig. Instuiven zijn het, waarbij ministers, voetbalhelden en schrijvers door hem worden ondervraagd. Hij schrijft ook jeugdhoorspelseries, onder andere naar het door Annie M.G. Schmidt geschreven boek Abeltje. Tot circa 1955 maakt De Wagt gebruik van een reportagewagen; draagbare recorders zijn er nog niet. Pas met de komst van de Maihak en de Nagra verandert deze situatie.

Uitvinder van de radiodocumentaire

Met tekenaar Bob Uschi en later met auteur Tom Pauka legt hij de basis voor de moderne Nederlandse radiodocumentaire. De veelal grensverleggende klankbeelden zoals ze toen nog heten, brengen sensatie teweeg. Er wordt over onderwerpen gesproken, die tot ver in de jaren zestig nog onbespreekbaar zijn: kwakzalverij, medische wetenschap, psychiatrie, echtscheiding, homoseksualiteit, zware misdaad. De Wagt stelt als een van de weinige programmamakers een gevarieerd militair programma samen. Hij trekt met Sergeant ze gooien met stenen langs legerplaatsen. De opzet van het programma bestaat uit cabaret, muziek en interviews met militairen. De Wagt is in zijn carrière twee maal een jaar chef VARA actualiteitenradio van Dingen van de dag geweest. Zijn grootste roem in deze periode vergaart De Wagt met satirische magazines als Marimba over de actualiteit en de – wat hij vindt – vaak tendentieuze berichtgeving in de media. De programma’s met korte onderwerpen houden jarenlang stand en roepen soms heftige reacties op, vooral in de pers. De Wagt maakt voorts producties over onder andere poëzie en recht (gespeelde rechtzittingen in Zonder blinddoek) .

Televisieactiviteiten

In 1964 wordt de Wagt televisieregisseur en maakt onder andere documentaires over onderwerpen als angst in Durven we bang te zijn?, de toekomstige maatschappij in De toekomst is al begonnen en de krijgsmacht Op commando: kerel worden. In deze periode maakt hij ook het satirische radioprogramma Rakelinks. In 1969 wordt hij chefredacteur bij de VARA-gids. Naast zijn werk voor de gids maakt hij nog steeds radioprogramma’s. In 1973 wordt De Wagt belast met de de afdeling speciale projecten (radio en tv) bij de VARA. Een van zijn langlopende producties (‘73 – ‘79) is het kritische programma Boemerang over de media.

Een geheel eigen stijl

De Wagt valt niet te vatten in een bepaalde stijl van radiomaken. Hij zoekt telkens weer naar nieuwe middelen om de thema’s die hij kiest, akoestisch vorm te geven. Programma’s over kibboetsen in Israël, de Zuid-Amerikaanse vrijheidsstrijd, onze eigen maatschappij en haar toekomst, over cabaret en klassieke muziek. Lange radioseries over de geschiedenis van het orkest The Ramblers of de geschiedenis van het Nederlandse voetbal. Verder ingetogen documentaires over de Tweede Wereldoorlog. Maar welk thema De Wagt in de loop der jaren ook kiest; het gaat altijd over mensen. Kwetsbare mensen, verdrukte mensen, weerloze mensen. Zij moeten in zijn optiek weerbaar, minder afhankelijk worden gemaakt. Radio is daarbij zijn medium; onrust en verwondering zijn drijfveren. “Radio is”, zegt hij in 1994, “het meest persoonlijke medium dat er is. Je kunt zo intiem met mensen praten dat ze er zelf gelukkiger van worden en dat maakt anderen weer opener, relativeert hun verdriet en geeft hen kansen.” In deze periode stelt De Wagt onder andere samen met Wim Ibo een dertiendelige serie over Wim Sonneveld samen, die de VARA-radio onder de titel Haal het doek maar op uitzendt. Vlak voor de pensionering van De Wagt maken Willem van Beusekom en Piet van den Ende Stem van onrust en verwondering, een terugblik op zijn radiowerk.

Na het pensioen

Na zijn pensionering in 1984 aansluitend actief als freelancer bij de RVU, NOS en de Humanistische Omroep. Hier maakt hij ook een indrukwekkende televisiedocumentaire over zijn gehandicapte zoon Menno onder de titel 'Mijn zoon en ik'. Hij sterft in 2003 op 82 jarige leeftijd.

Prijzen en onderscheidingen

De Ere-Zilveren Reissmicrofoon (1984).

Publicaties

“Wat doen we in Suriname?” (samen met Han Hansen), 1967.

“Mooi Holland? De woelige jaren van de Ramblers” (samen met Co de Kloet), 1981.

“Eerst de man, dan de bal”, 1984.

“Mijn zoon en ik” (1994).

“… En niet vergeten. Zeventig jaar VARA”, 1995.

Overgenomen van "https://wiki.beeldengeluid.nl/index.php?title=Gabri_de_Wagt&oldid=172304"