Léonie Sazias

Léonie Sazias in 1992

Naam	Léonie Sazias
Geboren	Rotterdam, 27 juli 1957
Functies	Omroeper, Presentator
Bekend van	De ojevaarsjo, Dierenmanieren, Wekker-Wakker
Periode actief	1980-heden
Werkt samen met	Martin Gaus, Henk Mouwe
Trivia	Heeft een eigen kunstatelier, Navaya
Gallery	Gallery
Externe info	Eigen site
Léonie Sazias in de media Oeuvre van Léonie Sazias

Léonie Sazias is de dochter van Raymond Sazias en Sonja Goedhart. Haar vader is Fransman en geboren in Bordeaux. Haar moeder omschrijft ze als een origineel en spiritueel mens. Léonie is opgegroeid in Soest en is daar naar de lagere school gegaan. Vervolgens heeft ze in Amersfoort de havo afgerond. Daarna is ze de kunstacademie gaan doen, maar ze stapt over op de lerarenopleiding, handenarbeid en textiel. In de tijd dat ze die opleiding doet is de omroep Veronica inmiddels aan land. Als omroepster Marijke Benkhard tijdens de uitzending zegt dat ze een nieuwe collega zoekt, schrijft Léonie in een dolle bui een brief. Tot haar grote schrik wordt ze eruit gepikt.

Léonie is vijf jaar lang omroepster bij Veronica. In het begin vindt ze het maar niets. Iedereen heeft een mening over de manier waarop zij zich zou moeten presenteren. Daardoor spéélt ze naar eigen zeggen een omroepster en trekt zodoende een “omroepstersjas” aan, die haar eigenlijk helemaal niet lekker zit. Pas als ze die jas uit doet gaat ze het omroepen leuk vinden. Bovendien wordt er vanuit haar kunstopleiding gek gereageerd op het feit dat ze omroepster bij Veronica is. Als het bij de VPRO zou zijn zou het wel kunnen, maar Veronica ligt niet zo lekker bij de academie. Deze omroep is toch losser dan de VPRO. Dit lossere imago vertaalt zich onder andere in de haardracht. Zo heeft Léonie wel eens met allemaal vlechtjes en kralen in haar haar gepresenteerd.
In het begin van haar loopbaan is Léonie nog niet vaak op televisie te zien. Veronica heeft alleen een uitzending op de woensdagavond. Hierbij roepen Marijke Benkhard en Léonie om de week om. Opgeleid vanuit de omroep wordt Léonie niet. Wel doet ze een presentatiecursus bij Jaap Brand op Santbergen.

Met haar bekendheid is Léonie een beetje verlegen. Ze denkt dat er ietwat minderwaardig tegen omroepers wordt aangekeken en dat men denkt dat het werk van een omroepster inhoudelijk verder weinig voorstelt. Volgens haar is het echter een goede basis voor presentatiewerk bij de televisie. Ze vindt het dan ook fijn om het later uit te breiden en daadwerkelijk programma’s te gaan maken.

Ambitie binnen de omroep heeft ze in het begin nog niet. Voor haar is het omroepen een bijbaantje. Ze is zich ervan bewust dat ze erg veel geluk heeft. Als ze afstudeert heeft ze al zo veel werk bij de televisie, dat ze nooit heeft moeten solliciteren naar een baan. Na vijf jaar omroepster te zijn geweest bij Veronica is ze naar de AVRO gegaan. Toen is ze het pad op gegaan van programma’s en presenteren. Daar komen ook steeds meer inhoudelijke werkzaamheden aan te pas, zoals redactie, samenstelling en eindredactie. De ojevaarsjo (1991) ziet zij als één van de hoogtepunten, omdat ze dat helemaal zelf heeft bedacht en aan de man heeft gebracht. Het komt tot stand in de periode dat ze zelf zwanger is. Er bestaat in die tijd nog geen programma wat specifiek gericht is op zwangere vrouwen en ze ziet De ojevaarsjo als één van de eerste programma’s voor deze doelgroep.
Een ander hoogtepunt uit haar carrière beleeft ze met het programma Toppop. Dit presenteert ze in 1987 met Bas Westerweel en zij is het die David Bowie in zijn blauwe en groene oog mag kijken. Ook mag ze Genesis met Phil Collins interviewen. Zulke grote aangelegenheden moeten altijd heel goed voorbereid worden. Er wordt een half uur voor uitgetrokken en daarin moet alles gebeuren.

Het programma Dierenmanieren dat ze van 1987 tot 1992 presenteert met Martin Gaus vindt ze heel leuk om te maken. Zij en Martin hebben altijd een onderlinge strijd om zo dicht mogelijk bij de gevaarlijkste dieren in de buurt te komen. Door deze strijd, komt ze uiteindelijk ook bij een gorilla in de kooi. Wat ze niet door heeft is dat het hier om een nep-gorilla gaat. Léonie is namelijk in Bananasplit terecht gekomen. Het presentatievak brengt niet alleen leuke klussen met zich mee. In haar ogen is het absolute dieptepunt van haar carrière een item over het verwijderen van oog make-up.

Net zoals haar start bij televisie toevallig is, zo is ook haar einde in het vak. Ze kiest er nooit bewust voor om eruit te stappen, het is meer een samenloop van omstandigheden. Incidenteel doet ze nog wel eens dingetjes voor de televisie. In 2006 komt het radioprogramma Wekker-Wakker wat ze presenteert met “radio-echtgenoot” Henk Mouwe toevalligerwijs op haar pad. Het idee van het ochtendprogramma is om relaxed wakker te worden met plaatjes uit de jaren zestig en zeventig, een beetje nieuws en dingetjes van de dag. Eind 2012 stopt ze met de presentatie van het programma.

Ondanks dat ze zichzelf nog steeds als televisiemens beschouwt, is muziek een grote passie van haar. Deze passie vertaalt zich in het uitbrengen van vier cd’s met kinderliedjes. Vooral Treintje naar Dromenland is heel succesvol.

Haar creativiteit uit Léonie door middel van haar eigen kunstatelier Navaya. Deze naam is een associatie op de Navaho Indianen en is gekozen omdat volkskunst haar erg fascineert. Werken in haar atelier doet ze al die jaren naast haar radio en televisiewerk.
Léonies politieke loopbaan is begonnen via een buurman met een eigen lokale partij, Hart voor Hilversum. Als hij Léonie vraagt mee te doen, gaat ze er vol voor. Want zo is Léonie, ze zal niets voor de sier doen. Als haar buurman besluit met de partij te stoppen, wordt Léonie fractievoorzitter van een éénvrouwsfractie. Na de gemeenteraadsverkiezingen van 2010 groeit deze patij van 1 naar 3 zetels. Gecombineerd met haar radiowerk en haar atelier zorgt dit voor volle dagen. Stilzitten is niets voor Léonie.