Frans Bromet: verschil tussen versies

Uit B&G Wiki
Geen bewerkingssamenvatting
Geen bewerkingssamenvatting
Regel 9: Regel 9:
| bekend_van  = ''[[Buren]]'', ''[[Marco Polo]]'', ''[[Villa Achterwerk]]'', ''[[De verbouwing]]'', ''[[De nalatenschap]]'', [[Wereldomroep]]
| bekend_van  = ''[[Buren]]'', ''[[Marco Polo]]'', ''[[Villa Achterwerk]]'', ''[[De verbouwing]]'', ''[[De nalatenschap]]'', [[Wereldomroep]]
| periode_actief  = 1964-heden
| periode_actief  = 1964-heden
| werkt_samen_met = [[Ton van der Horst]]
| werkt_samen_met = [[Ton van der Horst]], [[Peter van Ingen]], [[Jan Haasbroek]]
| trivia =
| trivia =
| gallery = [[Gallery: Frans Bromet|Gallery]]
| gallery = [[Gallery: Frans Bromet|Gallery]]
Regel 22: Regel 22:
| catalogus = [[Frans Bromet in de media]]
| catalogus = [[Frans Bromet in de media]]
}}
}}
Frans Bromet hanteert een geheel eigen manier van filmen. Hij werkt lange tijd als cameraman voor speelfilmproducties en maakt tegelijkertijd zelf documentaires. Zijn documentaires zijn uit duizenden herkenbaar. Hetzelfde geldt voor zijn enigszins lijzig stemgeluid en opmerkingen. In het programma ''[[Buren]]'' wordt hij hiermee bekend. Bromet is een zeer betrokken filmer; houdt van naturel en is geen voorstander van het maken van geheime afspraken met degene die hij portretteert of gadeslaat.
Frans Bromet is cameraman en documentairemaker.  Voor speelfilmproducties werkt hij tot begin jaren negentig als cameraman. Documentaires maakt hij sinds zijn debuutfilm [[De Noord 20-29]] in 1971.  Bromet hanteert een eigen manier van filmen en heeft een enorm oeuvre opgebouwd.
Bromet groeit op in Amsterdam-West (Bos en Lommer). Na de middelbare school volgt hij de Nederlandse Filmacademie (1962 – 1964). Bromet behoort tot de zogenaamde ‘1-2-3- groep’, samen met onder andere [[Jan de Bont]], [[René Daalder]], [[Kees Meyering]] en [[Rem Koolhaas]] (de latere architect).  De groep zet zich af tegen het idee van de ‘auteursfilm’. Zo vervult iedereen verschillende rollen in de film [[1,2,3 Rhapsodie]] uit 1965. In de loop der tijd hebben de leden van de 1,2,3 Groep hun sporen verdiend. Met René Daalder werkt Bromet nog regelmatig samen. Voor het programma [[Het gat van Nederland]] gaat hij bij Daalder op bezoek in Hollywood, wat resulteert in de korte film [[Je maintiendrai in Hollywood]].
Zijn eerste speelfilm maakt hij  samen met [[Pim de la Parra]],  een samenwerking die voortgezet wordt in alle films die De la Parra maakt. Zo’n vijfendertig speelfilms zijn gedraaid door Bromet . Hij is betrokken bij  films zoals [[Gebroken spiegels]] en [[De stilte rond Christine M.]] van [[Marleen Gorris]]. De grote publieksfilm [[Ciske de rat]], die hij vanaf zijn schouder draait, maar ook [[Op hoop van zegen]] en [[De Boezemvriend]].
Het documentairewerk van Bromet kenmerkt zich door zijn persoonlijke stijl, als cameraman en interviewer is hij altijd aanwezig. Ook de thema’s zijn altijd herkenbaar,  de mens in zijn alledaagse omgeving staat centraal. Met regelmaat is zijn persoonlijk leven een onderwerp, zoals de verhuizing naar Ilpendam in [[De Noord 20-29]] (1971), een bezoek met zijn ouders aan Limburg in [[Het Drielandenpunt]] (1974) en tot slot zijn visie op de hedendaagse samenleving afgezet tegen die van zijn dochter in [[Alles van waarde]] (2012).  Het thema familie komt in veel films en programma’s terug. Zo maakt hij [[Opvoeden]], [[Gescheiden]], [[Gedeelde kinderen]].


Bromet groeit op in Amsterdam-West (Bos en Lommer). Na de middelbare school volgt hij de Nederlandse Filmacademie (1962 – 1964). Bromet behoort tot de zogenaamde ‘1-2-3- groep’, samen met onder andere [[Jan de Bont]], [[René Daalder]], [[Kees Meyer]] en [[Rem Koolhaas]] (de latere architect). Bromet maakt zijn eerste speelfilm samen met [[Pim de la Parra]]. Hij werkt als cameraman mee aan zo’n vijfendertig films, zoals ''[[Gebroken spiegels]]'', ''[[Ciske de rat]]'', ''[[Op hoop van zegen (film)|Op hoop van zegen]]'' en ''[[de Boezemvriend]]''.  
Frans Bromet is een van de eerste filmmakers die overstapt van film naar video als hij werkt voor het programma [[BGTV]]. De lichte 16mm camera maakt het eind jaren zestig mogelijk om met de camera op de schouder te filmen. Deze stijl perfectioneert Bromet met de videocamera. Het geeft hem vrijheid in het filmen en versnelt de afwerking en montage van het programma.  Deze vorm van filmen wordt later Camjo genoemd, lang daarvoor past Bromet het al toe.  


In de beginperiode van zijn carrière zoekt Bromet voor de documentaires de onderwerpen dichtbij huis, zo maakt hij ''[[De Noord 20-29]]'' (1972) over een straat in zijn nieuwe woonplaats Ilpendam en over zijn ouders filmt hij in ''[[Drielandenpunt]]'' (1974).
Met de serie [[Buren]] (1991-1999) wordt hij  bekend bij het grote publiek. Herkenbaar aan zijn nasale, ietwat lijzige stemgeluid en zijn ‘zeurderige’ manier van interviewen,  nieuwsgierig doorvragend, prikkelend en insinuerend ‘Uw buurman vindt anders van niet’. Door zijn persoonlijke aanwezigheid met camera en interview maakt hij wat hij zelf betrokken reportages noemt.  Het combineren van camera en interview vergt vakmanschap. Vooral de interviewtechniek is hiervoor van belang. Bromet stelt er zelf over dat hij de voorbereiding laat doen door researchers, hij weet over de mensen die hij interviewt vooraf weinig. Zo kan hij luisteren naar wat ze zeggen en daarop reageren. Dit principe past hij toe in vrijwel alle programma’s die hij maakt zoals [[Gemeenschap & goederen]], [[Failliet of niet?]],[[ De nalatenschap]].  De personen die hij filmt zijn gewone mensen en wat hen bezighoudt: relaties, scheiding, kinderen, inkomen en afscheid.  


In 1972 richt hij zijn eigen bedrijf op, Frans Bromet b.v. op. Tot 1982 werkt Bromet als cameraman met film. Na het programma ''[[BGTV]]'' stapt hij over op video. Hij ziet als een van de weinige cameramensen de voordelen van video. Hij hoeft geen dagen meer te wachten op ontwikkeld materiaal uit het laboratorium en kan nu direct het resultaat van zijn werk zien. Bovendien werkt Bromet voor televisie (klein huiskamerformaat) en niet voor speelfilm (bioscoopformaat). In zijn filmperiode is Bromet voor de montage aangewezen op een editor, veelal iemand van NOS Faciltair Bedrijf. Na zijn overstap op video verzorgt Bromet de off-line montage zelf op een zolder van een van de VPRO-villa’s in Hilversum.
Zijn manier van werken past uitstekend bij het medium televisie. Bromet produceert dan ook een groot aantal programma’s. In de jaren negentig is hij ook eindredacteur van vernieuwende programma’s als [[Veldpost]], dat onderscheiden wordt met een [[Nipkowschijf]]. In het programma [[De achtste dag]] begeleidt hij jonge makers om items te maken. In de loop der jaren leidt hij veel jonge mensen op met zijn cursussen op kantoor in Ilpendam.


Door de succesvolle serie ''[[Buren]]'' (sinds 1991), is Bromet in staat om zijn eenmansbedrijf uit te breiden. In het werk van Bromet staat de mens centraal. Voor zijn onderwerpen hoeft Bromet niet ver te reizen; hij vindt deze in zijn directe omgeving. Als privépersoon is Bromet een bescheiden mens. Met de camera in de hand verandert er echter iets bij hem. Het voortdurend turen door de lens schept namelijk een afstand met het onderwerp. Hij is als cameraman zich tijdens het draaien niet altijd bewust van hetgeen er precies om hem heen gebeurt. Vandaar dat hij goed begrijpt dat sommige collega-cameralieden hun eigen executie filmen, zonder dat ze het echt in de gaten hebben. Bromet beschouwt zijn Ampex - of Betacam camera als een verlengstuk van zichzelf. Hij werkt nooit met een statief, gebruikt altijd zijn schouder. Hierdoor beschouwt hij de camera als een soort ledemaat. Bromet heeft nauwelijks een emotionele band met zijn camera.
Vanaf 1996 werkt  Bromet samen met zijn dochters en begint hij het bedrijf Bromet & Dochters. Het
bedrijf produceert documentaires en bedrijfsfilms. In de jaren negentig werkt Bromet vrijwel alleen voor de VPRO, daarna voor verschillende omroepen. Zo produceert hij verschillende reeksen voor NCRV Dokument. Bromet werkt zonder scenario en vooropgezette plannen. Dit maakt het moeilijk om zijn producties te financieren. Voor NCRV-dokument maakt hij films van het uitzendbedrag dat hij krijgt. Om bij fondsen geld aan te vragen is een doorwrocht filmplan een voorwaarde, maar ‘ik ben een filmmaker en geen schrijver’ zegt Bromet. Voor sommige films werkt Bromet samen met andere producenten, zoals [[Pieter van Huystee]] of [[Selfmade Films]].


Zijn aanpak is zo herkenbaar dat het ook gepersifleerd wordt, bijvoorbeeld in aflevering 6 van de serie ''[[Jiskefet]]'' in juni 2004, gewijd aan het Nederlands Elftal. Een oudere man ([[Herman Koch]]) beweert dat op de plek van zijn huis voor de oorlog een voetbalstadion stond.
Bromet is als eigenzinnige maker regelmatig in conflict geweest met omroepen en fondsen. Hij richt zich dan vooral tegen wat hij noemt de managerscultuur en schaalvergroting, een thema dat hij aansnijdt in [[Alles van waarde]]. Het brengt hem eerder op het idee om een Festival van de afgewezen film. te organiseren. In 2007 vindt de eerste editie van dit festival plaats.
In 2008 is er de erkenning van het belang van zijn films met een retrospectief tijdens het International Documentary Filmfestival Amsterdam.  Bromet is dan ook zelf onderwerp in de de film  [[De grens van Frans Bromet]]. In 2013 is het werk van Bromet samengebracht op een oeuvre box in de reeks [[Dutch Documentary Collection]].


Vanaf 1996 gaat Bromet samenwerken met zijn dochters en begint hij het bedrijf Bromet en Dochters. Het bedrijf produceert documentaires en bedrijfsfilms. De betrokken reportage is het genre dat past in de filosofie van het bedrijf. Voor verschillende omroepen maakt Bromet programma’s, zoals de series ''[[De verbouwing]]'', ''[[De nalatenschap]]'', ''[[Alles te koop]]'' en ''[[Late liefde]]''.
Bromet is als eigenzinnige maker regelmatig in conflict geweest met omroepen en fondsen. Dat brengt hem in 2006 op het idee om een [http://www.deafgewezenfilm.nl/home/1 Festival van de afgewezen film]. te organiseren. In 2007 vindt de eerste editie van dit festival plaats.
In 2008 verschijnt Frans Bromet zelf als onderwerp van een documentaire op het witte doek. De premiere van [[David de Jongh]]'s ''[[De grens van Frans Bromet]]'' vindt plaats op het [[IDFA]], als onderdeel van een lijvig retrospectief dat het festival wijdt aan de maker die de kijker in nieuwe dramatische werelden heeft geleid door één zin: 'Uw buurman vindt anders van niet'. 




[[Category:personen|Bromet, Frans]] [[Category:Cameraman|Bromet, Frans]] [[Category:Documentairemaker|Bromet, Frans]] [[Category:Programmamaker|Bromet, Frans]]
[[Category:personen|Bromet, Frans]] [[Category:Cameraman|Bromet, Frans]] [[Category:Documentairemaker|Bromet, Frans]] [[Category:Programmamaker|Bromet, Frans]]

Versie van 7 nov 2013 15:12

Frans Bromet (1981)
Foto: Ernst Nieuwenhuis

NaamFrans Bromet
GeborenAmsterdam, 29 augustus 1944
Functies cameraman, documentairemaker, programmamaker
Bekend vanBuren, Marco Polo, Villa Achterwerk, De verbouwing, De nalatenschap, Wereldomroep
Periode actief1964-heden
Werkt samen metTon van der Horst, Peter van Ingen, Jan Haasbroek
Media
Audio fragmentenAudio.png
GalleryGallery
Externe infoOfficiële site

Frans Bromet in de media
Oeuvre Frans Bromet

Frans Bromet is cameraman en documentairemaker. Voor speelfilmproducties werkt hij tot begin jaren negentig als cameraman. Documentaires maakt hij sinds zijn debuutfilm De Noord 20-29 in 1971. Bromet hanteert een eigen manier van filmen en heeft een enorm oeuvre opgebouwd. Bromet groeit op in Amsterdam-West (Bos en Lommer). Na de middelbare school volgt hij de Nederlandse Filmacademie (1962 – 1964). Bromet behoort tot de zogenaamde ‘1-2-3- groep’, samen met onder andere Jan de Bont, René Daalder, Kees Meyering en Rem Koolhaas (de latere architect). De groep zet zich af tegen het idee van de ‘auteursfilm’. Zo vervult iedereen verschillende rollen in de film 1,2,3 Rhapsodie uit 1965. In de loop der tijd hebben de leden van de 1,2,3 Groep hun sporen verdiend. Met René Daalder werkt Bromet nog regelmatig samen. Voor het programma Het gat van Nederland gaat hij bij Daalder op bezoek in Hollywood, wat resulteert in de korte film Je maintiendrai in Hollywood. Zijn eerste speelfilm maakt hij samen met Pim de la Parra, een samenwerking die voortgezet wordt in alle films die De la Parra maakt. Zo’n vijfendertig speelfilms zijn gedraaid door Bromet . Hij is betrokken bij films zoals Gebroken spiegels en De stilte rond Christine M. van Marleen Gorris. De grote publieksfilm Ciske de rat, die hij vanaf zijn schouder draait, maar ook Op hoop van zegen en De Boezemvriend. Het documentairewerk van Bromet kenmerkt zich door zijn persoonlijke stijl, als cameraman en interviewer is hij altijd aanwezig. Ook de thema’s zijn altijd herkenbaar, de mens in zijn alledaagse omgeving staat centraal. Met regelmaat is zijn persoonlijk leven een onderwerp, zoals de verhuizing naar Ilpendam in De Noord 20-29 (1971), een bezoek met zijn ouders aan Limburg in Het Drielandenpunt (1974) en tot slot zijn visie op de hedendaagse samenleving afgezet tegen die van zijn dochter in Alles van waarde (2012). Het thema familie komt in veel films en programma’s terug. Zo maakt hij Opvoeden, Gescheiden, Gedeelde kinderen.

Frans Bromet is een van de eerste filmmakers die overstapt van film naar video als hij werkt voor het programma BGTV. De lichte 16mm camera maakt het eind jaren zestig mogelijk om met de camera op de schouder te filmen. Deze stijl perfectioneert Bromet met de videocamera. Het geeft hem vrijheid in het filmen en versnelt de afwerking en montage van het programma. Deze vorm van filmen wordt later Camjo genoemd, lang daarvoor past Bromet het al toe.

Met de serie Buren (1991-1999) wordt hij bekend bij het grote publiek. Herkenbaar aan zijn nasale, ietwat lijzige stemgeluid en zijn ‘zeurderige’ manier van interviewen, nieuwsgierig doorvragend, prikkelend en insinuerend ‘Uw buurman vindt anders van niet’. Door zijn persoonlijke aanwezigheid met camera en interview maakt hij wat hij zelf betrokken reportages noemt. Het combineren van camera en interview vergt vakmanschap. Vooral de interviewtechniek is hiervoor van belang. Bromet stelt er zelf over dat hij de voorbereiding laat doen door researchers, hij weet over de mensen die hij interviewt vooraf weinig. Zo kan hij luisteren naar wat ze zeggen en daarop reageren. Dit principe past hij toe in vrijwel alle programma’s die hij maakt zoals Gemeenschap & goederen, Failliet of niet?,De nalatenschap. De personen die hij filmt zijn gewone mensen en wat hen bezighoudt: relaties, scheiding, kinderen, inkomen en afscheid.

Zijn manier van werken past uitstekend bij het medium televisie. Bromet produceert dan ook een groot aantal programma’s. In de jaren negentig is hij ook eindredacteur van vernieuwende programma’s als Veldpost, dat onderscheiden wordt met een Nipkowschijf. In het programma De achtste dag begeleidt hij jonge makers om items te maken. In de loop der jaren leidt hij veel jonge mensen op met zijn cursussen op kantoor in Ilpendam.

Vanaf 1996 werkt Bromet samen met zijn dochters en begint hij het bedrijf Bromet & Dochters. Het bedrijf produceert documentaires en bedrijfsfilms. In de jaren negentig werkt Bromet vrijwel alleen voor de VPRO, daarna voor verschillende omroepen. Zo produceert hij verschillende reeksen voor NCRV Dokument. Bromet werkt zonder scenario en vooropgezette plannen. Dit maakt het moeilijk om zijn producties te financieren. Voor NCRV-dokument maakt hij films van het uitzendbedrag dat hij krijgt. Om bij fondsen geld aan te vragen is een doorwrocht filmplan een voorwaarde, maar ‘ik ben een filmmaker en geen schrijver’ zegt Bromet. Voor sommige films werkt Bromet samen met andere producenten, zoals Pieter van Huystee of Selfmade Films.

Bromet is als eigenzinnige maker regelmatig in conflict geweest met omroepen en fondsen. Hij richt zich dan vooral tegen wat hij noemt de managerscultuur en schaalvergroting, een thema dat hij aansnijdt in Alles van waarde. Het brengt hem eerder op het idee om een Festival van de afgewezen film. te organiseren. In 2007 vindt de eerste editie van dit festival plaats. In 2008 is er de erkenning van het belang van zijn films met een retrospectief tijdens het International Documentary Filmfestival Amsterdam. Bromet is dan ook zelf onderwerp in de de film De grens van Frans Bromet. In 2013 is het werk van Bromet samengebracht op een oeuvre box in de reeks Dutch Documentary Collection.

Overgenomen van "https://wiki.beeldengeluid.nl/index.php?title=Frans_Bromet&oldid=153314"