Vreemd land: Cotton Club: verschil tussen versies
Geen bewerkingssamenvatting |
|||
| Regel 37: | Regel 37: | ||
Supervisie (NPS) [[Huub Spall]] | Supervisie (NPS) [[Huub Spall]] | ||
=== | ===Achtergrondinformatie=== | ||
Vooraf wisten de makers niets van bovenstaande voorgeschiedenis. Nieuwsgierigheid naar de statige, wat onbenaderbare zwarte mannen, die al sinds zijn heugenis de Cotton Club bevolkten bracht [[Theo Uittenbogaard]] ertoe om de ervaren researcher [[Henriette Theunissen]] onderzoek naar hen te laten doen. Het lukte Henriette om een dertigtal stamgasten te vinden en met de meesten van hen een gesprek te hebben. Een aantal viel direct al af, zoals de zoon van Teddy Cotton, die weigerde mee te werken. De genodigden kregen allen dezelfde vragen voorgeschoteld, zodat het verhaal later in de montage tot een uniform geheel gesmeed zou kunnen worden. | Vooraf wisten de makers niets van bovenstaande voorgeschiedenis. Nieuwsgierigheid naar de statige, wat onbenaderbare zwarte mannen, die al sinds zijn heugenis de Cotton Club bevolkten bracht [[Theo Uittenbogaard]] ertoe om de ervaren researcher [[Henriette Theunissen]] onderzoek naar hen te laten doen. Het lukte Henriette om een dertigtal stamgasten te vinden en met de meesten van hen een gesprek te hebben. Een aantal viel direct al af, zoals de zoon van Teddy Cotton, die weigerde mee te werken. De genodigden kregen allen dezelfde vragen voorgeschoteld, zodat het verhaal later in de montage tot een uniform geheel gesmeed zou kunnen worden. | ||
Voor het filmen werd de zaak verduisterd, zodat er geen daglicht kon binnenvallen en daardoor steeds dezelfde sfeer zou heersen. Belichter [[Beat Scheidegger]] bouwde een grid tegen het plafond van de zaak waarin hij onopvallende lampen hing met hetzelfde kleurpalet als de oorspronkelijke belichting van de zaak. Zo kon, met een kleine ingreep, het hele lichtniveau precies aangepast worden voor een optimale beeldkwaliteit zonder afbreuk te doen aan de oorspronkelijke sfeer. | Voor het filmen werd de zaak verduisterd, zodat er geen daglicht kon binnenvallen en daardoor steeds dezelfde sfeer zou heersen. Belichter [[Beat Scheidegger]] bouwde een grid tegen het plafond van de zaak waarin hij onopvallende lampen hing met hetzelfde kleurpalet als de oorspronkelijke belichting van de zaak. Zo kon, met een kleine ingreep, het hele lichtniveau precies aangepast worden voor een optimale beeldkwaliteit zonder afbreuk te doen aan de oorspronkelijke sfeer. | ||
Versie van 3 aug 2009 11:33
| Periode | 1995 |
| Beschikbaar in archief | Beeld en Geluid |
| Genre | documentaire |
| Decennia | 1990-1999 |
| Lengte | 32 minuten |
| Medium | televisie, video |
Beschrijving
Cotton Club is een aflevering uit de NPS-serie Vreemd land waarin een zestal vaste bezoekers van de Cotton Club aan de Nieuwmarkt te Amsterdam, van Surinaamse afkomst worden geïnterviewd. De uitzending duurt iets meer dan 30 minuten, dus het verhaal, de geschiedenis van de Cotton Club en zijn bezoekers, wordt summier maar effectief verteld, doordat de gesprekken zo in elkaar zijn gesneden, dat het één soepel verhaal wordt, in de beste traditie van 'oral history'.
Deze aflevering van Vreemd land werd genomineerd voor een Prix Iris, de Europese prijs voor multiculturele televisieprogramma's.
Makers
Samensteller, interviewer Theo Uittenbogaard
Researcher Henriette Theunissen
Camera Ab Kalse
Geluid Erik Mosterd
Geluidsmixage Hans van Eijken
Licht Beat Scheidegger
Montage Andries Udink
Foto en stockmateriaal van de Nieuwmarktbuurt Ed van der Elsken
Supervisie (NPS) Huub Spall
Achtergrondinformatie
Vooraf wisten de makers niets van bovenstaande voorgeschiedenis. Nieuwsgierigheid naar de statige, wat onbenaderbare zwarte mannen, die al sinds zijn heugenis de Cotton Club bevolkten bracht Theo Uittenbogaard ertoe om de ervaren researcher Henriette Theunissen onderzoek naar hen te laten doen. Het lukte Henriette om een dertigtal stamgasten te vinden en met de meesten van hen een gesprek te hebben. Een aantal viel direct al af, zoals de zoon van Teddy Cotton, die weigerde mee te werken. De genodigden kregen allen dezelfde vragen voorgeschoteld, zodat het verhaal later in de montage tot een uniform geheel gesmeed zou kunnen worden.
Voor het filmen werd de zaak verduisterd, zodat er geen daglicht kon binnenvallen en daardoor steeds dezelfde sfeer zou heersen. Belichter Beat Scheidegger bouwde een grid tegen het plafond van de zaak waarin hij onopvallende lampen hing met hetzelfde kleurpalet als de oorspronkelijke belichting van de zaak. Zo kon, met een kleine ingreep, het hele lichtniveau precies aangepast worden voor een optimale beeldkwaliteit zonder afbreuk te doen aan de oorspronkelijke sfeer.
