Emile Fallaux
| Naam | Emile Fallaux |
| Geboren | Leiden, 16 augustus 1944 |
| Functies | regisseur, eindredacteur |
| Bekend van | Post USA, Post Irkoetsk, Post Nicaragua, Diogenes |
| Periode actief | 1967 - 2009 |
| Werkt samen met | Adri Schrover, Erik van Empel, Stefan Kamp, Rene Heijnen, Frank van den Engel |
Emile Fallaux in de media Oeuvre Emile Fallaux | |
Emile Marcus Fallaux, geboren in Leiden, groeit op in wat hij noemt ‘een sociaal-democratisch milieu’. Op de HBS van het Rembrandt Lyceum speelt hij toneel. Van de toneelschool in Arnhem moet hij wat jaren later al snel af. Fallaux wordt toegelaten tot de opleiding regie aan de Amsterdamse toneelschool en verdiept zich, totaal tegen de heersende voorkeur voor het psychologisch-realisme in, in radicale theatermakers als Antonin Artoud en Jean Genet. Na zijn regieopleiding reist Fallaux een tijd met Het Living Theatre rond.
In 1966 begint zijn journalistieke carrière bij Wim de Bie’s VARA radioprogramma Uitlaat. Voor dit programma maakt hij een portret van een ex-SSer. Fallaux laat de man zonder commentaar aan het woord en dat leidde tot Kamervragen en een berisping bij de VARA. Een onverwachte carrièrestap maakt Fallaux in 1968, als hij interim-directeur wordt bij het vrouwenblad EVA, volgens [Tom Rooduijn] (NRC, 1992) ‘een blad met een oplage van 350 exemplaren, die binnen korte tijd meer dan halveerde’. ‘Een pose’, zo stelde Fallaux later. Na twee jaar directeurschap vertrekt hij als rapporteur voor UNESCO naar India. Als freelance correspondent doet hij voor AFP verslag van de oorlog tussen Oost- en West Pakistan.
Terug in Nederland introduceert Wim de Bie Fallaux bij de VPRO. Het is 1972. Na een scheiding met zijn toenmalige vrouw trekt hij naar de VS. Vanuit hier ontwikkelt hij items voor Het Gat van Nederland,onder leiding van Hans Keller. Vanaf 1984 maakt hij zes jaar lang met regelmaat ‘videobrieven’ voor de VPRO. Het zijn reportages waarmee hij een indruk wil geven van ‘de invloed van de grote politiek op het leven van alledag’. De videobrieven, te zien in Post VS, Post Nicaragua, Post Irkoetsk en Post Den-Haag worden bekroond met een Nipkowschijf. Deze onderscheiding veilt Fallaux in ’94 tijdens de actie ‘Kunstenaars voor Sarajevo’ voor een tegenvallend bod van 160 gulden.
Weer terug in Nederland wordt hij eindredacteur van het VPRO-programma BGTV, een programma dat hij in een interview met het NRC in 2005 omschrijft als “een soort video-jeugdhonk met mij in de rol van hopman”. Fallaux verlaat de VPRO in 1990 uit onvrede met de leiding, die hij kenmerkt als autoritair en niet betrokken. “Niemand durfde het instituut VPRO met zijn progressief intellectuele snit ter discussie te brengen”, zegt hij in het eerdergenoemde interview.
Fallaux wordt in 1991 gevraagd als directeur voor het Internationaal Filmfestival Rotterdam en behoudt de post voor vijf jaar. Met Fallaux komen er nieuwe filmprogramma’s en verdwijnt de nadruk op de filmhistorie. En zo verschijnen Exploding Cinema, waarin de invloed van nieuwe media op de filmtaal wordt onderzocht, The Limits of Liberty, een programma waarbinnen de vrijheid van meningsuiting door filmmakers ter discussie staat en Trash, een platform voor de kunstzinnige film. Fallaux introduceert de Tiger Awards, een geldprijs voor opkomend internationaal talent. In 1992 richt Fallaux op het IFFR FilmFree op: een wereldwijde organisatie die opkomt voor de vrijheid van filmmakers. In het korte bestaan van de organisatie haalt Fallaux één keer de krant met de vertoning van de documentaire Beruf Neonazi van Winfried Bonengel, waarin de in nazi-taal sprekende hoofdpersoon Ewald Althans niet van weerwoord wordt voorzien. Vijf jaar eerder keurt het IDFA de film op kwaliteit af. De vertoning gaat gepaard met protesten in de bioscoop.
Fallaux heeft zijn fictiedebuut op 56 jarige leeftijd. In 2001 komt de door hem geschreven en geregisseerde televisiefilm Liefje uit. Het plot van de rauwe en visueel ontregelende film is los gebaseerd op een krantenbericht over een student en een schoolmeisje dat denkt dat ze slachtoffer is van incest door haar vader en hieraan de conclusie verbindt dat zij hem moeten vermoorden. Filmcriticus Hans Beerekamp ziet in Fallaux’ filmstijl verwantschap met Theo van Gogh en Mijke de Jong, wiens namen ook op de filmcredits prijken. Fallaux schrijft drie jaar later, na de dood van Van Gogh een lijvig artikel over het werk van deze filmmaker en vriend. Als eindredacteur van BGTV ontving hij Van Gogh op zijn kantoor, met zijn nieuwste film Luger onder zijn arm. ‘Afgeketst door de Nederlandse filmwereld’, vertelt Van Gogh. Fallaux vertoont twee omstreden fragmenten uit de film in zijn programma: de schoft duwt de loop van een revolver in een vagina en haalt de trekker over; twee poezen worden in de wasmachine geduwd en draaien rond. Op het tweede fragment stroomden de woedende reacties binnen. Op de dag van de moord van Van Gogh, kijkt Fallaux, samen met Filmfestivaldirecteur Sandra den Hamer, naar de ruwe montage van Van Gogh’s nieuwste film 0605, over de moord van Pim Fortuyn.
In 2005 wordt Fallaux de nieuwe hoofdredacteur van het weekblad Vrij Nederland, dat op verjonging uit is. Fallaux’s strategie houdt in: langere verhalen, grote onderzoeksprojecten, fotoreportages en daarnaast literatuur. ‘Slow Journalism’ is het idee, naar voorbeeld uit Amerika. Het tijdschrift verschijnt in magazine formaat en niet langer in A3. In Maart 2009 gaat Fallaux met pensioen.
Prijzen en onderscheidingen
Post Irkoetsk, Post Nicaragua, Post VS, Post Den-Haag ‘’Nipkowschijf’’ (1991) Post Irkoetsk, Post Nicaragua, Post VS, Post Den-Haag ‘’L.J.Jordaanprijs voor vernieuwende televisie’’ (1991)
