Frans Bromet
| Naam | Frans Bromet |
| Geboren | Amsterdam, 29 augustus 1944 |
| Functies | cameraman, documentairemaker, programmamaker |
| Bekend van | Buren, Marco Polo, Villa Achterwerk, De verbouwing, De nalatenschap, Wereldomroep |
| Periode actief | 1964-heden |
| Werkt samen met | Ton van der Horst, Peter van Ingen, Jan Haasbroek |
| Media |  |
| Gallery | Gallery |
| Externe info | Officiële site |
Frans Bromet in de media Oeuvre Frans Bromet | |
Frans Bromet is cameraman en documentairemaker. Voor speelfilmproducties werkt hij tot begin jaren negentig als cameraman. Documentaires maakt hij sinds zijn debuutfilm De Noord 20-29 in 1971. Bromet hanteert een eigen manier van filmen en heeft een enorm oeuvre opgebouwd. Bromet groeit op in Amsterdam-West (Bos en Lommer). Na de middelbare school volgt hij de Nederlandse Filmacademie (1962 – 1964). Bromet behoort tot de zogenaamde ‘1-2-3- groep’, samen met onder andere Jan de Bont, René Daalder, Kees Meyering en Rem Koolhaas (de latere architect). De groep zet zich af tegen het idee van de ‘auteursfilm’. Zo vervult iedereen verschillende rollen in de film 1,2,3 Rhapsodie uit 1965. In de loop der tijd hebben de leden van de 1,2,3 Groep hun sporen verdiend. Met René Daalder werkt Bromet nog regelmatig samen. Voor het programma Het gat van Nederland gaat hij bij Daalder op bezoek in Hollywood, wat resulteert in de korte film Je maintiendrai in Hollywood. Zijn eerste speelfilm maakt hij samen met Pim de la Parra, een samenwerking die voortgezet wordt in alle films die De la Parra maakt. Zo’n vijfendertig speelfilms zijn gedraaid door Bromet . Hij is betrokken bij films zoals Gebroken spiegels en De stilte rond Christine M. van Marleen Gorris. De grote publieksfilm Ciske de rat, die hij vanaf zijn schouder draait, maar ook Op hoop van zegen en De Boezemvriend. Het documentairewerk van Bromet kenmerkt zich door zijn persoonlijke stijl, als cameraman en interviewer is hij altijd aanwezig. Ook de thema’s zijn altijd herkenbaar, de mens in zijn alledaagse omgeving staat centraal. Met regelmaat is zijn persoonlijk leven een onderwerp, zoals de verhuizing naar Ilpendam in De Noord 20-29 (1971), een bezoek met zijn ouders aan Limburg in Het Drielandenpunt (1974) en tot slot zijn visie op de hedendaagse samenleving afgezet tegen die van zijn dochter in Alles van waarde (2012). Het thema familie komt in veel films en programma’s terug. Zo maakt hij Opvoeden, Gescheiden, Gedeelde kinderen.
Frans Bromet is een van de eerste filmmakers die overstapt van film naar video als hij werkt voor het programma BGTV. De lichte 16mm camera maakt het eind jaren zestig mogelijk om met de camera op de schouder te filmen. Deze stijl perfectioneert Bromet met de videocamera. Het geeft hem vrijheid in het filmen en versnelt de afwerking en montage van het programma. Deze vorm van filmen wordt later Camjo genoemd, lang daarvoor past Bromet het al toe.
Met de serie Buren (1991-1999) wordt hij bekend bij het grote publiek. Herkenbaar aan zijn nasale, ietwat lijzige stemgeluid en zijn ‘zeurderige’ manier van interviewen, nieuwsgierig doorvragend, prikkelend en insinuerend ‘Uw buurman vindt anders van niet’. Door zijn persoonlijke aanwezigheid met camera en interview maakt hij wat hij zelf betrokken reportages noemt. Het combineren van camera en interview vergt vakmanschap. Vooral de interviewtechniek is hiervoor van belang. Bromet stelt er zelf over dat hij de voorbereiding laat doen door researchers, hij weet over de mensen die hij interviewt vooraf weinig. Zo kan hij luisteren naar wat ze zeggen en daarop reageren. Dit principe past hij toe in vrijwel alle programma’s die hij maakt zoals Gemeenschap & goederen, Failliet of niet?,De nalatenschap. De personen die hij filmt zijn gewone mensen en wat hen bezighoudt: relaties, scheiding, kinderen, inkomen en afscheid.
Zijn manier van werken past uitstekend bij het medium televisie. Bromet produceert dan ook een groot aantal programma’s. In de jaren negentig is hij ook eindredacteur van vernieuwende programma’s als Veldpost, dat onderscheiden wordt met een Nipkowschijf. In het programma De achtste dag begeleidt hij jonge makers om items te maken. In de loop der jaren leidt hij veel jonge mensen op met zijn cursussen op kantoor in Ilpendam.
Vanaf 1996 werkt Bromet samen met zijn dochters en begint hij het bedrijf Bromet & Dochters. Het bedrijf produceert documentaires en bedrijfsfilms. In de jaren negentig werkt Bromet vrijwel alleen voor de VPRO, daarna voor verschillende omroepen. Zo produceert hij verschillende reeksen voor NCRV Dokument. Bromet werkt zonder scenario en vooropgezette plannen. Dit maakt het moeilijk om zijn producties te financieren. Voor NCRV-dokument maakt hij films van het uitzendbedrag dat hij krijgt. Om bij fondsen geld aan te vragen is een doorwrocht filmplan een voorwaarde, maar ‘ik ben een filmmaker en geen schrijver’ zegt Bromet. Voor sommige films werkt Bromet samen met andere producenten, zoals Pieter van Huystee of Selfmade Films.
Bromet is als eigenzinnige maker regelmatig in conflict geweest met omroepen en fondsen. Hij richt zich dan vooral tegen wat hij noemt de managerscultuur en schaalvergroting, een thema dat hij aansnijdt in Alles van waarde. Het brengt hem eerder op het idee om een Festival van de afgewezen film. te organiseren. In 2007 vindt de eerste editie van dit festival plaats. In 2008 is er de erkenning van het belang van zijn films met een retrospectief tijdens het International Documentary Filmfestival Amsterdam. Bromet is dan ook zelf onderwerp in de de film De grens van Frans Bromet. In 2013 is het werk van Bromet samengebracht op een oeuvre box in de reeks Dutch Documentary Collection.
