Wim Koole
| Naam | Wim Koole |
| Geboren | Ritthem, 29 november 1929 |
| Gestorven | Muiderberg, 12 april 2009 |
| Functies | omroepbestuurder, eindredacteur |
| Bekend van | IKON |
| Periode actief | 1963-2008 |
| Werkt samen met | Wim Neijman |
Wim Koole in de media Oeuvre van Wim Koole | |
Wim Koole groeit op in Zeeland en volgt in eerste instantie niet zijn wens om journalist te worden, maar gaat theologie studeren.
Hij begint in 1964 als directeur bij de IKOR. Naast kerkdienstuitzendingen wordt bij de IKOR steeds meer breder maatschappelijke programma’s uitgezonden. Die gedachte past goed in de visie van Koole, die theologie en pastoraat verbindt aan de televisie in het persoonlijke, de dialoog en het verhalende. Hij blijft directeur van de IKOR, later de IKON, tot aan zijn pensioen in 1989.
Tijdens zijn directeurschap is hij verantwoordelijk voor spraakmakende programma’s als documentaires zoals over de SS-arts Eduard Wirths, over Weinreb of de openlijk over erotiek sprekende dichter-theoloog Jan Wit. Ook kindertelevisie waarin eigen verhalen en opvattingen van kinderen centraal staan, zoals in de serie Heeft de regen een vader?. De Geloof, Hoop en Liefdeshow (1978), gepresenteerd door Wim Neyman, wordt vaak gezien als de oerknal van de emotie-talkshow op de Nederlandse televisie. Een pionier was Koole ook in de ontwikkeling van televisiedrama dat de realiteit van alledag tot uitgangspunt nam. Jeugdseries als Sanne en Allemaal tuig!, of familiereeksen als Een spannend bestaan of De familie Wijntak. Zelf is hij onder andere eindredacteur van de actualiteitenrubriek Kenmerk.
In 1982 worden vier IKONjournalisten gedood in El Salvador, wat hem als directeur diep raakt. Het roept voor Koole de vraag op naar de zin van televisie maken.
Hij verdiept zich in psychiatrie en sociale psychologie om de spanning tussen het massamedium TV en het persoonlijke dat hij zichtbaar wilde maken, te overbruggen. Het antwoord dat hij voor zichzelf vond lag in het begrip troost. Waar de kerkelijke praktijk voor veel mensen vaak weinig persoonlijke herkenning biedt, kan televisie intimiteit creëren die troostend en helend uitwerkt. Over deze thematiek promoveert hij in de theologie aan de universiteit van Leiden in 1993 met zijn dissertatie, De troost van televisie: ervaringen van kijkers en makers.
’Televisie is de meest gezochte en best geaccepteerde vorm van compensatie voor gevoelens van vereenzaming en frustratie’, schreef hij in 1996. ’De beeldbuis is het altijd beschikbare gezelschap dat met programma’s over menselijke ervaringen erkenning en herkenning aanbiedt.’ Koole streeft in zijn programmering van de IKON naar kwaliteit en staat daarom ook mede aan de wieg van Nederland 3 in 1988. Voor zijn werk ontvangt Koole in 1989 de ere-Nipkow. Na zijn pensionering zet Koole zich onder meer in voor de World Association for Christian Communication (WACC) en is vanaf september 2006 anderhalf jaar voorzitter van de Nederlandse Moslim omroep NMO.
Bron: memoriam Lejo Schenk op de site van IKON
Prijzen en onderscheidingen
Ere Nipkowschijf (1989)
Koninklijke onderscheiding (1989)
Publicaties
(Selectie) Ons dagelijks beeld: over geloof en televisie / Wim Koole. Baarn: Ten Have, 1986.
De troost van televisie: ervaringen van kijkers en makers. Proefschrift / Wim Koole. Kampen: Uitgeverij Kok, 1993.
Een spoor van emoties: een fragment televisiegeschiedenis / Wim Koole. Kampen: Uitgeverij Kok, 1996.
