Het ondergronds orkest: verschil tussen versies

Uit B&G Wiki
Geen bewerkingssamenvatting
Geen bewerkingssamenvatting
 
(25 tussenliggende versies door 3 gebruikers niet weergegeven)
Regel 1: Regel 1:
{{ Infobox Productie
{{ Infobox Productie
| periode = 29-08-1999
| periode = 29-08-1999
| archief_link = [http://zoeken.beeldengeluid.nl/internet/index.aspx?chapterid=1164&filterid=974&contentid=7&searchID=918214&columnorderid=-1&orderby=1&itemsOnPage=10&defsortcol=12&defsortby=2&pvname=personen&pis=expressies;selecties&startrow=1&resultitemid=1&nrofresults=11&verityID=/16057/16078/16078/27448@expressies Beeld en Geluid]
| archief_link = [http://zoeken.beeldengeluid.nl/internet/index.aspx?ChapterID=1164&searchText=Het%20ondergronds%20orkest%20Honigmann%20VPRO Beeld en Geluid]
| makers = [[#Makers|Makers]]
| makers = [[#Makers|Makers]]
| achtergrond_info =
| achtergrond_info =
Regel 8: Regel 8:
| lengte = 110'
| lengte = 110'
| medium = televisie
| medium = televisie
| externe_info = [http://www.vpro.nl/programma/dokwerk/dossiers/39222004 Heddy Honigmann]
| externe_info = [http://www.vpro.nl/programma/dokwerk/dossiers/39222004 Over Heddy Honigmann]
}}
}}
[[Afbeelding:OndergrondsOrkest.jpg]]


<br clear="all" />
<br clear="all" />
Regel 17: Regel 15:
===Beschrijving===
===Beschrijving===


''Het Ondergronds Orkest'' is een documentaire van Heddy Honigmann over straatmuzikanten die in ballingschap op straat en in de metrohallen van Parijs door middel van de muziek proberen te overleven. Het is een documentaire over de levens van deze musici, de verhalen die ze te vertellen hebben, de dingen die ze hebben meegemaakt en die ze meemaken. Maar de documentaire raakt ook vele andere thema's aan zoals armoede, racisme, Frankrijk's binnenlands beleid omtrent politieke vluchtelingen, dakloosheid, werkloosheid en segregatie tussen klasse en culturen. In dat opzicht heeft de documentaire ook een kritische ondertoon die echter nergens expliciet wordt uitgedragen.  
''Het Ondergronds Orkest'' is een documentaire van Heddy Honigmann over straatmuzikanten die in ballingschap op straat en in de metrohallen van Parijs door middel van de muziek proberen te overleven. De film gaat over de levens van deze musici, de verhalen die ze te vertellen hebben, de dingen die ze hebben meegemaakt en die ze meemaken. Door haar aanpak raakt de documentaire aan vele andere thema's, zoals armoede, racisme, Frankrijk's binnenlands beleid omtrent politieke vluchtelingen, dakloosheid, werkloosheid en segregatie tussen klasse en culturen. In dat opzicht heeft de documentaire ook een kritische ondertoon die echter nergens expliciet wordt uitgedragen.  
Het Ondergronds Orkest bevindt zich in wat Mario Guacarán (een Venezolaanse harpist) de "Nationale Muziekacademie van Parijs" noemt, de metrohallen zijn volgens hem "de ingewanden van de academie".
Het Ondergronds Orkest bevindt zich in wat Mario Guacarán (een Venezolaanse harpist) de "Nationale Muziekacademie van Parijs" noemt, de metrohallen zijn volgens hem "de ingewanden van de academie".
===Achtergrondinformatie===
'''Kort over Honigmann'''
"Zoals in de meeste films van Honigmann - zelf uit Lima afkomstig en zeker sinds Metaal en melancholie (1993) een van Nederlands belangrijkste documentairemakers - wordt de gruwel niet regelrecht als gruwel gepresenteerd. De empathie van Honigmann met haar personages - liefde bijna - spat van het scherm, waardoor de film iets luchtigs en vrolijks krijgt en de boodschap extra hard aankomt. "
NRC Handelsblad, 26 September 2008
Bedelen voldoet niet meer; De haat-liefdeverhouding van Heddy Honigmann tot haar geboortestad Lima
BYLINE: Raymond van den Boogaard
SECTION: CULTUREEL SUPPLEMENT; Blz. 6-7
geen gebruik van namen in beeld
leven zoals het is
vragen en antwoorden
2x al aangehouden voor
filmen in metro
(2e keer: volgende keer
bak in)
zoals een gekleurde muzikant in
een interview zegt:
"ik weet zeker dat wij met ons muziek
alle tegenstellingen overbruggen."
Zelfs Roemeense families
die voor een aantal maanden
naar Frankrijk komen om muziek te maken
om daar in Romenië van te
kunnen leven.
neo-nomaden
musici uit alle werelddelen
zeer aparte verhalen
Ik wil sterven in de muziek.
Romantische idealen van muziekanten
kunstenaars
Tot zeer professioneel uitgevoerde
vietnam, china,
romenië, iran, venezuela
algerije, sarajevo, argentinië
"No se puede tocar la piano,
si no le tiene la corazon generoso, abierto para explicar cosas."
"Je kan geen piano
spelen als je niet naar het leven lacht."
zegt een Argentijn die in zijn
land twee en een half jaar heeft vastgezeten
en gemarteld is.




===Makers===
===Makers===


Regie: [[Heddy Honingmann]] [http://www.vpro.nl/programma/dokwerk/dossiers/39222004]
Regie: [[Heddy Honingmann]]  


Producent: [[Pieter van Huystee]]
Producent: [[Pieter van Huystee]]
Regel 109: Regel 43:
Bureau-productie: [[Sylvia Baan]], [[Suus Ruis]], [[Carine Eijsbouts]] ([[VPRO]])
Bureau-productie: [[Sylvia Baan]], [[Suus Ruis]], [[Carine Eijsbouts]] ([[VPRO]])


Distributie: [[Cinemien]]
[[VPRO]]


Zendgemachtigde: [[VPRO]]
Deze film kwam tot stand met steun van het Nederlands Fonds voor de Film, het Coproduktiefonds Binnenlandse Omroepen en het Stimuleringsfonds Nederlandse Culturele Omroepproducties.
 
===Achtergrondinformatie===
'''Romantische musici'''
De verschillende muzikanten die Honigmann spreekt komen vanuit de hele wereld. Enkele landen die voorbij komen zijn: Vietnam, China, Roemenië, Iran, Venezuela, Bosnië en Herzegovina, Oeganda, Algerije en Argentinië. Mario Guacarán, één van de muzikanten, spreekt dan ook over neo-nomaden, mensen die noodgedwongen uit hun moederland moesten vertrekken en die de wereld al spelende rondreizen. Zo zien we ook een Roemeense familie die voor een aantal maanden naar Frankrijk komen om muziek op straat en in de metro te maken, zodat ze daar in Roemenië van kunnen leven.
<br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; De musici verwezenlijken de romantische ideaal beelden die we van kunstenaars hebben; de gekwelde povere ziel met een onvoorstelbaar verleden, wiens enige werkelijke bezit zijn (muzikaal) talent is. Uitspraken als "Ik wil sterven in de muziek." en een Guineaanse muzikant die zegt; "Ik weet zeker dat wij met onze muziek alle tegenstellingen overbruggen." versterken de vorming van dit romantische beeld. Met als "hoogte punt" Miguel Angel Estrella, een Argentijn die in eigen land twee en een half jaar heeft vastgezeten en daarin continu gemarteld is, met een liefdevolle glimlacht stelt dat: "No se puede tocar la piano, si no le tiene la corazon generoso, abierto para explicar cosas." in de documentaire vertaald als: "Je kan geen piano spelen als je niet naar het leven lacht."


Deze film kwam tot stand met steun van het Nederlands Fonds voor de Film, het Coproduktiefonds Binnenlandse Omroepen en het Stimuleringsfonds Nederlandse Culturele Omroepproducties.


----
'''Stijl van Honigmann'''
De stijl van Honigmann wordt goed omschreven voor Raymond van den Boogaard in het NRC Handelsblad van 26 september 2008:
<blockquote>"Zoals in de meeste films van Honigmann - zelf uit Lima afkomstig en zeker sinds [[Metaal en melancholie]]1993) een van Nederlands belangrijkste documentairemakers - wordt de gruwel niet regelrecht als gruwel gepresenteerd. De empathie van Honigmann met haar personages - liefde bijna - spat van het scherm, waardoor de film iets luchtigs en vrolijks krijgt en de boodschap extra hard aankomt. ".</blockquote>
De kritieken zijn veelal lovend, hoewel Bianca Stigter in het NRC Handelsblad van 16 januari 1998 terecht opmerkt dat de titel uiteindelijk niet typerend is voor de documentaire:
<blockquote>"Het geeft niet meer dat Honigmann in de rest van de film een beetje rond de metro is gaan zwalken, muzikanten filmt die er nooit spelen, zoals de Argentijnse pianist die in een concertzaal over zijn martelingen vertelt. Evenmin doet het er nog toe dat Honigmann wegens de reeks bomaanslagen in de Parijse metro geen toestemming meer kreeg om meer ondergronds te filmen. Muziek en onverwacht geluk wordt door haar tovergreep het eigenlijke onderwerp van Het ondergronds orkest."
</blockquote>


[[category:producties|Het Ondergronds Orkest]]


[[category:documentaire|Het Ondergronds Orkest]]
[[category: Productielijst O|Ondergronds Orkest, Het]]


[[category:1990-1999|Het Ondergronds Orkest]]
[[category:documentaire|Ondergronds Orkest, Het]]


[[Category: producties]]
[[category:1990-1999|Ondergronds Orkest, Het]]

Huidige versie van 19 nov 2008 om 14:23

Periode29-08-1999
Beschikbaar in archiefBeeld en Geluid
GenreDocumentaire
Decennia1990-1999
Lengte110'
Mediumtelevisie
Externe infoOver Heddy Honigmann


Beschrijving

Het Ondergronds Orkest is een documentaire van Heddy Honigmann over straatmuzikanten die in ballingschap op straat en in de metrohallen van Parijs door middel van de muziek proberen te overleven. De film gaat over de levens van deze musici, de verhalen die ze te vertellen hebben, de dingen die ze hebben meegemaakt en die ze meemaken. Door haar aanpak raakt de documentaire aan vele andere thema's, zoals armoede, racisme, Frankrijk's binnenlands beleid omtrent politieke vluchtelingen, dakloosheid, werkloosheid en segregatie tussen klasse en culturen. In dat opzicht heeft de documentaire ook een kritische ondertoon die echter nergens expliciet wordt uitgedragen. Het Ondergronds Orkest bevindt zich in wat Mario Guacarán (een Venezolaanse harpist) de "Nationale Muziekacademie van Parijs" noemt, de metrohallen zijn volgens hem "de ingewanden van de academie".


Makers

Regie: Heddy Honingmann

Producent: Pieter van Huystee

Research & Scenario: Heddy Honingmann, Nosh van der Lely

Camera: Eric Giuchard

Geluid: Piotr van Dijk

Montage: Mario Steenbergen

Geluidsmontage/mixage: Hugo Dijkstal

Mixage/Assistentie: Wim Post

Productieleiding: Manuela Hartsuyker

Uitvoerend producent: Hetty Krapels

Bureau-productie: Sylvia Baan, Suus Ruis, Carine Eijsbouts (VPRO)

VPRO

Deze film kwam tot stand met steun van het Nederlands Fonds voor de Film, het Coproduktiefonds Binnenlandse Omroepen en het Stimuleringsfonds Nederlandse Culturele Omroepproducties.

Achtergrondinformatie

Romantische musici De verschillende muzikanten die Honigmann spreekt komen vanuit de hele wereld. Enkele landen die voorbij komen zijn: Vietnam, China, Roemenië, Iran, Venezuela, Bosnië en Herzegovina, Oeganda, Algerije en Argentinië. Mario Guacarán, één van de muzikanten, spreekt dan ook over neo-nomaden, mensen die noodgedwongen uit hun moederland moesten vertrekken en die de wereld al spelende rondreizen. Zo zien we ook een Roemeense familie die voor een aantal maanden naar Frankrijk komen om muziek op straat en in de metro te maken, zodat ze daar in Roemenië van kunnen leven.
      De musici verwezenlijken de romantische ideaal beelden die we van kunstenaars hebben; de gekwelde povere ziel met een onvoorstelbaar verleden, wiens enige werkelijke bezit zijn (muzikaal) talent is. Uitspraken als "Ik wil sterven in de muziek." en een Guineaanse muzikant die zegt; "Ik weet zeker dat wij met onze muziek alle tegenstellingen overbruggen." versterken de vorming van dit romantische beeld. Met als "hoogte punt" Miguel Angel Estrella, een Argentijn die in eigen land twee en een half jaar heeft vastgezeten en daarin continu gemarteld is, met een liefdevolle glimlacht stelt dat: "No se puede tocar la piano, si no le tiene la corazon generoso, abierto para explicar cosas." in de documentaire vertaald als: "Je kan geen piano spelen als je niet naar het leven lacht."


Stijl van Honigmann De stijl van Honigmann wordt goed omschreven voor Raymond van den Boogaard in het NRC Handelsblad van 26 september 2008:

"Zoals in de meeste films van Honigmann - zelf uit Lima afkomstig en zeker sinds Metaal en melancholie1993) een van Nederlands belangrijkste documentairemakers - wordt de gruwel niet regelrecht als gruwel gepresenteerd. De empathie van Honigmann met haar personages - liefde bijna - spat van het scherm, waardoor de film iets luchtigs en vrolijks krijgt en de boodschap extra hard aankomt. ".

De kritieken zijn veelal lovend, hoewel Bianca Stigter in het NRC Handelsblad van 16 januari 1998 terecht opmerkt dat de titel uiteindelijk niet typerend is voor de documentaire:

"Het geeft niet meer dat Honigmann in de rest van de film een beetje rond de metro is gaan zwalken, muzikanten filmt die er nooit spelen, zoals de Argentijnse pianist die in een concertzaal over zijn martelingen vertelt. Evenmin doet het er nog toe dat Honigmann wegens de reeks bomaanslagen in de Parijse metro geen toestemming meer kreeg om meer ondergronds te filmen. Muziek en onverwacht geluk wordt door haar tovergreep het eigenlijke onderwerp van Het ondergronds orkest."