Ferrietantenne

Wanneer we in een radio kijken is de kans groot dat de ferrietantenne in zicht komt. In tegenstelling tot draadantennes, die veelal buitenshuis worden toegepast, is de ferrietantenne een klein doch gevoelig onderdeel. Hij bestaat uit een staaf ferroxubemateriaal, een legering van materialen die zeer gevoelig is voor elektromagnetische invloeden. Om deze staaf, ongeveer 15 centimeter lang, wordt een draad gewonden (meestal litzedraad) met een berekend aantal wikkelingen. Het aantal wikkelingen, en daarmee de lengte van de draad is afhankelijk van de golflengte die men wenst te ontvangen. De draad is nu een spoel geworden met een kern van ferroxube. Het elektromagnetisch veld dat door zenders wordt opgewekt veroorzaakt in de spoel een elektrisch stroompje dat wordt aangeboden aan de eerste afgestemde kring van de ontvanger.

richtinggevoelig

De antenne is het gevoeligst voor signalen die dwars op de antenne worden opgevangen. Dit wordt duidelijk wanneer een middengolfzender met een draagbare radio wordt beluisterd. Wanneer de antenne in de lengterichting naar de zender wijst is het signaal zwak. Draait men de radio, en dus de ingebouwde ferrietantenne een kwart slag, dan is de ontvangt optimaal. Op sommige radiotoestellen staat op de glazen zenderplaat het woord "oriënteerbare ferroceptor". Ferro doelt op het ijzer in de staaf en ceptor is de afkorting van receptor, ontvanger. De voorloper van de ferrietantenne, de fietswielantenne heeft dezelfde eigenschappen, zij het dat deze antenne veel omvangrijker en dus onhandiger is.