Waar ik geboren ben
| Periode | 1990 |
| Beschikbaar in archief | Beeld en Geluid |
| Genre | documentaire |
| Decennia | 1990-1999 |
| Lengte | 30'00" |
| Medium | televisie |
| Gallery | Gallery |
Beschrijving
Het drieluik Waar ik geboren ben betreft Molukkers die gebruik hebben gemaakt van de Repatriëringsregeling die in 1975 door Indonesië in het leven is geroepen. Mary Hehuat is de eerste Molukse cineast die toestemming heeft om een film over hen te maken. Het is een onderwerp waarover veel vooroordelen bestaan en waarover niet of nauwelijks wordt gesproken in de Molukse gemeenschap.
In 1951 kwamen Molukse ex-KNIL-militairen met hun gezinnen op dienstbevel naar Nederland, voor een beloofd tijdelijk verblijf, maar deze belofte werd niet ingelost. Veel oudere Molukkers denken erover naar de Molukken terug te keren. De grote vraag is: wat tref je daar aan? Kom je niet in een onleefbare situatie terecht? Op zoek naar een antwoord trokken programmamakers Mary Hehuat en Yvonne de Kok eropuit om te kijken hoe het teruggekeerde Molukkers vergaat.
1) Pulang ke Kai (Terug naar Kei). De familie Letsoin keert in 1986 naar hun geboortegrond (de Kei-eilanden) terug. De achtergebleven zoon John reist per vliegtuig en vervolgens te voet naar het dorp van zijn ouders.
- Interview met pa en ma Letsoin, die (in het Ambonees-Maleis) vertellen over de terugkeer en het leven in het dorp, werken op het land, de kerk.
- Interview met teruggekeerde jongeren, waarbij een jongen aangeeft dat er geen bioscoop en discotheek is; er is geen plezier en er moet hard op het land gewerkt worden. Hij zegt graag terug te gaan naar Nederland. De ouderen daarentegen zijn zeer tevreden, zij leven weer onder hun eigen mensen. In Nederland leefden zij geïsoleerd vanwege taalproblemen.
- Interviews met John en met zijn broer op het strand. John zegt na het bezoek graag weer terug te gaan naar Nederland en zijn vrouw en drie kinderen daar.
2) Meneer Parera en mevrouw Piris zijn in 1987 teruggegaan naar Kusu Kusu, hun geboortedorp, waar meneer met zijn vrouw en twee kinderen (die nog geen achttien waren en dus mee moesten) geniet van zijn pensioen. De kinderen begrijpen dat hun ouders teruggegaan zijn naar Ambon. Meneer Silooy was een van de eerste die terug wilde naar Ambon; hij werkt er, met plezier, als steenhouwer. Drie teruggekeerde kinderen uit een gezin van elf vertellen over hun toekomst op Ambon en zijn er positief over, ze missen Holland niet. Ze zeggen ook te worden geaccepteerd door de Molukse bevolking. Voor velen is de Molukken nog een ver ideaal, voor enkelen is het weer hun vaderland.
3) In het laatste deel van deze driedelige serie, Pulang ke Maluku (Terug naar de Molukken), vertellen een aantal gerepatrieerde jongeren en ouderen over hun ervaringen sinds hun definitieve terugkeer vanuit Nederland naar Maluku. Zij zijn hier grotendeels positief over en vinden het fijn om terug te zijn, ze hebben geen spijt van hun keuze. Ambon heeft een universiteit, want om verder te komen in het leven moet er worden gestudeerd. Er komen ook studenten uit Sumatra en Java naar de universiteit, Universitas Pattimura. Drs. Kakerissa is een docent Duits, die in 1962 op 16-jarige leeftijd terugkeerde naar Ambon. Hij vertelt dat wat er in Nederland over Ambon wordt verteld niet waar was, het is allemaal niet zo negatief. Over toerisme en koloniaal verleden (voor nootmuskaat en kruidnagelen). Pattimura (Thomas Matulessy) rebelleerde in Fort Duurstede als eerste tegen de Nederlanders. Interviews op Saparua met familie Hahury en dochter Evelien, geboren in Friesland. De meningen zijn verdeeld; verschillende Molukkers geven aan dat ze het moeilijk zouden vinden om een langdurig verblijf op Ambon te wennen, anderen houden van het leven op Ambon.
Makers
Regie Mary Hehuat
