Ria Bremer: verschil tussen versies
kGeen bewerkingssamenvatting |
Geen bewerkingssamenvatting |
||
| Regel 18: | Regel 18: | ||
}} | }} | ||
Ria Bremer | Journalistieke vakvrouw Ria Bremer is gedreven door een tomeloze nieuwsgierigheid. Haar werk neemt ze zeer serieus, zonder haar integriteit uit het oog te verliezen. De respectvolle wijze waarop ze de verhalen van mensen weet over te brengen bij een groot publiek heeft geleid tot binnen- en buitenlandse erkenning voor haar informatieve programma’s over medische onderwerpen. | ||
Na de | Maria Theresia Sitskoorn is enig kind in een (rooms-)katholiek gezin. Tijdens de Tweede Wereldoorlog woont de familie in Amsterdam, maar verhuist later naar Leeuwarden waar vader actief is in fournituren. Na de mulo en een jaar op een rooms-katholieke kostschool wordt ze liefdevol opgevangen door haar ouders die de hoop hebben dat ze in één van haar vaders winkels zal blijven werken. Haar hart ligt daar echter niet. Via een vriendje komt ze in aanraking met de journalistiek, een vak waaraan ze verknocht raakt. Ervaring doet ze eerst op bij de ''Friese Koerier'' in Heerenveen en later bij het ''Noordhollands Dagblad'' waar ze drie jaar als leerling-journalist een stevige opleiding krijgt. Hoofdredacteur Joop Lücker van ''de Volkskrant'' ziet potentie in haar en biedt haar de kans om als verslaggever voor zijn krant te komen werken. Ze krijgt de radio- en televisierubriek toegewezen en wordt door de krant in Hilversum op kamers ondergebracht. Haar interesse voor de audiovisuele media wakkert aan, met name voor de radio waar ze [[Klaas Jan Hindriks]], [[Joop van Zijl]] en [[Koos Postema]] leert kennen. Stapsgewijs komt ze verder in dat wereldje terecht. Hindriks stuurt haar met een Nagra op reportage naar Rotterdam. Onder eindredactie van [[Jan de Visser]] wordt in 1963 haar verslag uitgezonden in ''[[AVRO’s Radiojournaal]]''. Omdat ze nog bij ''de Volkskrant'' werkt neemt ze voor de radio het pseudoniem Maria ter Steeg aan. Pas wanneer ze voor de televisie een spotje opneemt stelt de nieuwe Volkskrant-hoofdredacteur, Jan van der Pluim, haar voor de keus de krant of Hilversum. Ze kiest voor het laatste. Ondertussen heeft ze bij de [[AVRO]]-regisseur [[Bob Bremer]] ontmoet met wie ze in het huwelijksbootje stapt. | ||
In | In 1966 begint de televisiecarrière van Bremer met de presentatie van het zomerse middagprogramma ''[[Weekend (AVRO)|Weekend]]'', samen met [[Koen Verhoeff]], en haar eerste omroepbeurten. Tussen de aankondigingen door zit ze het eerste jaar vaak samen met [[Sonja Barend]] te praten en te breien. Al gauw volgen er meer aanbiedingen voor de presentatie van programma’s. Producent [[Mieke Benda]] zoekt in 1968 een presentator voor haar kinderprogramma en komt bij Bremer uit. Dit leidt tot achttien jaar presentatie van ''[[Stuif es in]]'', een programma waarin kinderen komen vertellen over alles wat hen bezighoudt. Een jaar later vraagt [[Wibo van der Linde]] haar voor de redactie en presentatie van ''[[Televizier Magazine]]'', waarvoor ze uiteindelijk honderden reportages maakt. Naast deze bezigheden lukt het haar drie kinderen op te voeden, mede dankzij de steun van haar man, die het vak kent en zo vaak als het kan wil inspringen. Ook Van der Linde geeft haar alle ruimte om het werk en haar moederschap te combineren, een ruimhartige houding die zij later als eindredacteur ook aanneemt richting haar teamleden. | ||
Zowel ''Stuif es in'' als ''Televizier Magazine'' genieten een enorme kijkdichtheid, waardoor ongemerkt over straat gaan er niet meer bij is. Echt vervelende situaties heeft ze nooit meegemaakt en de roddelbladen hebben haar grotendeels met rust gelaten. Om te voorkomen dat ze op de school van haar kinderen als ‘de mevrouw van de tv’ wordt aangegaapt neemt ze een actieve rol aan in allerlei activiteiten waardoor ze als ‘een van de moeders’ wordt gezien. Ze is goed in staat om meerdere dingen tegelijk te doen en is altijd in de weer, of het nou het begeleiden van een schooluitje is of het ontfutselen van de bekentenis van [[Veronica]]-oprichter [[Hendrik Verweij|Hendrik (Bull) Verweij]] dat hij brand zou hebben gesticht op concurrerend zendschip Mebo II. Het enige wat ze niet heeft kunnen doen, vanwege de thuissituatie, is een langere tijd verslag doen vanuit een oorlogsgebied. Dat vindt ze jammer, omdat ze als journalist juist dáár wil zijn waar belangrijke of opmerkelijke dingen gebeuren. | |||
In 1981 vindt de eerste uitzending plaats van ''[[Vinger aan de pols]]'', Nederlands langstlopende programma over medische zaken. Bremer bedenkt en presenteert het programma en is tevens eindredacteur. Vanuit haar eigen nieuwsgierigheid naar de fascinerende medische wereld weet ze het programma keer op keer te vullen met boeiende reportages en gesprekken. Kenmerkend aan haar aanpak is het respect waarmee ze haar gasten in beeld brengt. Met haar vaste cameraploeg maakt ze hier afspraken over. Inzoomen zo gauw iemand gaat huilen vindt ze niet gepast. Het programma weet een groot aantal kijkers te trekken en wint bovendien meerdere binnen- en buitenlandse prijzen, waaronder de Premios Ondas. In de loop der jaren vindt er een verschuiving plaats van informatieverstrekking naar het vastleggen van het leven van patiënten en gehandicapten. In 1992 wordt Sam Galesloot geportretteerd. Hij lijdt aan een spierziekte en heeft volgens de artsen nog minder dan een jaar te leven, maar hij overlijdt uiteindelijk pas negentien jaar later. In die periode, waarin hij blind en doof wordt maar ook reist en een studie volgt, blijft Bremer in contact met hem en zijn familie en filmt hem regelmatig. Een paar maanden voor zijn overlijden maakt zij samen met [[Doret van der Sloot]] een documentaire over zijn opmerkelijke leven. De productie roept vragen op over wie bepaalt wat kwaliteit van leven is. | |||
Naast ''Vinger aan de pols'' maakt ze nog een aantal informatieve programma’s, vaak over medische onderwerpen. Haar eigen praatprogramma ''[[Via Ria]]'' gaat over uiteenlopende actuele onderwerpen die haar bezighouden. Ontwikkelingen op het gebied van ICT vindt ze interessant en ze is dan ook een van de eersten in Hilversum die digitaal gaat monteren. Als presentator is Bremer een paar jaar verbonden aan ''[[Netwerk]]'' en ''[[De ochtenden]]''. | |||
Vanaf 2000 bouwt ze haar mediacarrière langzaam af. Ze stopt met ''Vinger aan de pols'' en een jaar later staakt ze haar televisiewerk. Haar bedrijf M[[edical Multi Media]] (opgericht in 1997) doet ze in 2002 van de hand. Desalniettemin doet ze nog altijd twee of meer dingen tegelijk. Ze zit in de Raad van Toezicht van de Nederlandse Hartstichting, waardoor ze het medische beleid in Nederland nu van een andere kant bekijkt. Zo adviseert ze hoe er mediatechnisch met onderwerpen als hart- en vaatziekten omgesprongen kan worden. Binnen de gezondheidszorg bekleedt ze nog een aantal bestuursfuncties die met toekomstvisie te maken hebben. Ze doet nog graag mee aan symposia of congressen, vooral als ze er zelf nog wat van kan leren. Bij de Vrije Universiteit leidt ze in 2011 een discussie over bijna-dood ervaringen. Kennis overdragen aan een jongere generatie vindt ze belangrijk. Heel af en toe overweegt ze nog eens een boek te schrijven over een onderwerp dat op haar pad komt of over haar ervaringen, maar het komt er vooralsnog niet van. Ze heeft immers nog genoeg te doen. | |||
Versie van 16 nov 2011 13:11
| Naam | Maria Theresia Sitskoorn |
| Geboren | Rotterdam, 4 juli 1939 |
| Functies | omroeper, presentator, eindredacteur |
| Bekend van | AVRO's Radiojournaal, Stuif es in, Televizier Magazine, Vinger aan de pols, Via Ria, Netwerk |
| Periode actief | 1963-heden |
| Werkt samen met | Fred Hagenaar, Koen Verhoeff, Mieke Benda, Peter Lens |
| Gallery | Gallery |
| Externe info | Officiële site |
Ria Bremer in de media Oeuvre Ria Bremer | |
Journalistieke vakvrouw Ria Bremer is gedreven door een tomeloze nieuwsgierigheid. Haar werk neemt ze zeer serieus, zonder haar integriteit uit het oog te verliezen. De respectvolle wijze waarop ze de verhalen van mensen weet over te brengen bij een groot publiek heeft geleid tot binnen- en buitenlandse erkenning voor haar informatieve programma’s over medische onderwerpen.
Maria Theresia Sitskoorn is enig kind in een (rooms-)katholiek gezin. Tijdens de Tweede Wereldoorlog woont de familie in Amsterdam, maar verhuist later naar Leeuwarden waar vader actief is in fournituren. Na de mulo en een jaar op een rooms-katholieke kostschool wordt ze liefdevol opgevangen door haar ouders die de hoop hebben dat ze in één van haar vaders winkels zal blijven werken. Haar hart ligt daar echter niet. Via een vriendje komt ze in aanraking met de journalistiek, een vak waaraan ze verknocht raakt. Ervaring doet ze eerst op bij de Friese Koerier in Heerenveen en later bij het Noordhollands Dagblad waar ze drie jaar als leerling-journalist een stevige opleiding krijgt. Hoofdredacteur Joop Lücker van de Volkskrant ziet potentie in haar en biedt haar de kans om als verslaggever voor zijn krant te komen werken. Ze krijgt de radio- en televisierubriek toegewezen en wordt door de krant in Hilversum op kamers ondergebracht. Haar interesse voor de audiovisuele media wakkert aan, met name voor de radio waar ze Klaas Jan Hindriks, Joop van Zijl en Koos Postema leert kennen. Stapsgewijs komt ze verder in dat wereldje terecht. Hindriks stuurt haar met een Nagra op reportage naar Rotterdam. Onder eindredactie van Jan de Visser wordt in 1963 haar verslag uitgezonden in AVRO’s Radiojournaal. Omdat ze nog bij de Volkskrant werkt neemt ze voor de radio het pseudoniem Maria ter Steeg aan. Pas wanneer ze voor de televisie een spotje opneemt stelt de nieuwe Volkskrant-hoofdredacteur, Jan van der Pluim, haar voor de keus de krant of Hilversum. Ze kiest voor het laatste. Ondertussen heeft ze bij de AVRO-regisseur Bob Bremer ontmoet met wie ze in het huwelijksbootje stapt.
In 1966 begint de televisiecarrière van Bremer met de presentatie van het zomerse middagprogramma Weekend, samen met Koen Verhoeff, en haar eerste omroepbeurten. Tussen de aankondigingen door zit ze het eerste jaar vaak samen met Sonja Barend te praten en te breien. Al gauw volgen er meer aanbiedingen voor de presentatie van programma’s. Producent Mieke Benda zoekt in 1968 een presentator voor haar kinderprogramma en komt bij Bremer uit. Dit leidt tot achttien jaar presentatie van Stuif es in, een programma waarin kinderen komen vertellen over alles wat hen bezighoudt. Een jaar later vraagt Wibo van der Linde haar voor de redactie en presentatie van Televizier Magazine, waarvoor ze uiteindelijk honderden reportages maakt. Naast deze bezigheden lukt het haar drie kinderen op te voeden, mede dankzij de steun van haar man, die het vak kent en zo vaak als het kan wil inspringen. Ook Van der Linde geeft haar alle ruimte om het werk en haar moederschap te combineren, een ruimhartige houding die zij later als eindredacteur ook aanneemt richting haar teamleden.
Zowel Stuif es in als Televizier Magazine genieten een enorme kijkdichtheid, waardoor ongemerkt over straat gaan er niet meer bij is. Echt vervelende situaties heeft ze nooit meegemaakt en de roddelbladen hebben haar grotendeels met rust gelaten. Om te voorkomen dat ze op de school van haar kinderen als ‘de mevrouw van de tv’ wordt aangegaapt neemt ze een actieve rol aan in allerlei activiteiten waardoor ze als ‘een van de moeders’ wordt gezien. Ze is goed in staat om meerdere dingen tegelijk te doen en is altijd in de weer, of het nou het begeleiden van een schooluitje is of het ontfutselen van de bekentenis van Veronica-oprichter Hendrik (Bull) Verweij dat hij brand zou hebben gesticht op concurrerend zendschip Mebo II. Het enige wat ze niet heeft kunnen doen, vanwege de thuissituatie, is een langere tijd verslag doen vanuit een oorlogsgebied. Dat vindt ze jammer, omdat ze als journalist juist dáár wil zijn waar belangrijke of opmerkelijke dingen gebeuren.
In 1981 vindt de eerste uitzending plaats van Vinger aan de pols, Nederlands langstlopende programma over medische zaken. Bremer bedenkt en presenteert het programma en is tevens eindredacteur. Vanuit haar eigen nieuwsgierigheid naar de fascinerende medische wereld weet ze het programma keer op keer te vullen met boeiende reportages en gesprekken. Kenmerkend aan haar aanpak is het respect waarmee ze haar gasten in beeld brengt. Met haar vaste cameraploeg maakt ze hier afspraken over. Inzoomen zo gauw iemand gaat huilen vindt ze niet gepast. Het programma weet een groot aantal kijkers te trekken en wint bovendien meerdere binnen- en buitenlandse prijzen, waaronder de Premios Ondas. In de loop der jaren vindt er een verschuiving plaats van informatieverstrekking naar het vastleggen van het leven van patiënten en gehandicapten. In 1992 wordt Sam Galesloot geportretteerd. Hij lijdt aan een spierziekte en heeft volgens de artsen nog minder dan een jaar te leven, maar hij overlijdt uiteindelijk pas negentien jaar later. In die periode, waarin hij blind en doof wordt maar ook reist en een studie volgt, blijft Bremer in contact met hem en zijn familie en filmt hem regelmatig. Een paar maanden voor zijn overlijden maakt zij samen met Doret van der Sloot een documentaire over zijn opmerkelijke leven. De productie roept vragen op over wie bepaalt wat kwaliteit van leven is. Naast Vinger aan de pols maakt ze nog een aantal informatieve programma’s, vaak over medische onderwerpen. Haar eigen praatprogramma Via Ria gaat over uiteenlopende actuele onderwerpen die haar bezighouden. Ontwikkelingen op het gebied van ICT vindt ze interessant en ze is dan ook een van de eersten in Hilversum die digitaal gaat monteren. Als presentator is Bremer een paar jaar verbonden aan Netwerk en De ochtenden.
Vanaf 2000 bouwt ze haar mediacarrière langzaam af. Ze stopt met Vinger aan de pols en een jaar later staakt ze haar televisiewerk. Haar bedrijf Medical Multi Media (opgericht in 1997) doet ze in 2002 van de hand. Desalniettemin doet ze nog altijd twee of meer dingen tegelijk. Ze zit in de Raad van Toezicht van de Nederlandse Hartstichting, waardoor ze het medische beleid in Nederland nu van een andere kant bekijkt. Zo adviseert ze hoe er mediatechnisch met onderwerpen als hart- en vaatziekten omgesprongen kan worden. Binnen de gezondheidszorg bekleedt ze nog een aantal bestuursfuncties die met toekomstvisie te maken hebben. Ze doet nog graag mee aan symposia of congressen, vooral als ze er zelf nog wat van kan leren. Bij de Vrije Universiteit leidt ze in 2011 een discussie over bijna-dood ervaringen. Kennis overdragen aan een jongere generatie vindt ze belangrijk. Heel af en toe overweegt ze nog eens een boek te schrijven over een onderwerp dat op haar pad komt of over haar ervaringen, maar het komt er vooralsnog niet van. Ze heeft immers nog genoeg te doen.
Prijzen en onderscheidingen
Eervolle vermelding Nipkowschijf (1984).
De Premios Ondas prijs (1986).
De Eline van Haarensprijs (1988).
De Bronzen Zaaier (1990 ).
De Van Walree-prijs van de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen (1993).
De Max Geldens Prijs (1994).
Ridder in de Orde van Oranje Nassau (1996).
De dr. W.J.F. van Bijl penning.
Goud op het wereld Rode kruis Festival.
Goud en zilver op de M.I.P. in Parma.
