Wibo van de Linde

Uit B&G Wiki

De verslaggever als manager

Jeugd

Wibo van de Linde wordt vlak voor de Tweede Wereldoorlog geboren in een remonstrants gezin van drie kinderen in Amsterdam. Hij groeit op in Heemstede, waar hij de lagere school doorloopt en nog een deel van de Tweede Wereldoorlog bewust meemaakt. In Haarlem gaat hij vervolgens naar de HBS, om daarna Economie te studeren aan de Rijksuniversiteit in Groningen. In zijn eerste jaar stopt hij echter weer met de studie omdat zijn vader overlijdt en hij zijn moeder moet ondersteunen in het runnen van zijn vaders kantoor, Trubeka. Van de Linde werkt een jaar in de financiële boekhouding van het bedrijf en doet daarna twee jaar de officiersopleiding in militaire dienst. Na zijn dienstperiode gaat hij in de leer bij het handelshuis Hagemeyer & Co., in die tijd een groot Nederlands exportbedrijf. Halverwege zijn opleiding stopt hij. Van zijn laatste geld publiceert hij twee advertenties in Het Parool en De Tijd om op die manier werk te vinden. In het presentie-exemplaar dat hij van Het Parool krijgt, ziet hij een advertentie van het Amerikaanse United Press International, waarin zij vragen naar een ervaren redacteur. Op het hoofdredacteurschap van de schoolkrant op de HBS na, heeft hij echter geen journalistieke ervaring. Toch probeert hij de baan te bemachtigen. Vlak voor het UPI gebouw wacht hij ’s ochtends in een telefooncel totdat hij ziet dat directeur Henri Schoup het gebouw binnen gaat. Hij weet Schoup te overtuigen hem een kans te geven.

Het NTS Journaal

Wanneer Schoup na anderhalf jaar gaat werken op het Europees hoofdkantoor van UPI in Londen, regelt hij voor van de Linde een baan bij het NTS Journaal. Begin 1963 begint Van de Linde als bureauredacteur C op de redactie van het Journaal. Na een paar jaar krijgt hij de kans verslaggever te worden en weer iets later mag Van de Linde, na een screentest, ook als presentator op beeld verschijnen. Als verslaggever verdient hij krediet en waardering door bij rellen in Amsterdam in 1967 verslag te doen en daar zelf niet ongedeerd vanaf te komen. Ondanks dat hij meermaals wordt geslagen tijdens zijn werk en er zelfs een hersenschudding aan over houdt, doet hij hiervan geen aangifte. Hij meent dat dit nu eenmaal de risico’s van het vak zijn. Ook een andere klap in zijn gezicht zou hem faam opleveren, namelijk die van Prins Claus tijdens de Vierdaagse in Nijmegen in 1967. Wanneer Van de Linde al achteruitlopend een vraag probeert te stellen, wil de prins de microfoon afweren. De microfoon komt met een harde dreun tegen de kin van Van de Linde aan. Op het filmmateriaal lijkt het hierdoor alsof de prins Van de Linde hard in zijn gezicht raakt. Hoofdredacteur Dick Simons besluit na een gesprek met de particulier secretaris van de prins het materiaal de prullenbak in te gooien. Van de Linde krijgt in ruil hiervoor de volgende dag een exclusief interview met prins Claus, wandelaar 204, zoals hij door Van de Linde wordt genoemd. Voordat Journaals mag gaan lezen in de studio, wordt hij hiervoor opgeleid door ervaren collega’s Jan Gerritsen en Rien Huizing. Zijn hele periode bij het NTS Journaal blijft Van de Linde naast zijn werkzaamheden als nieuwslezer, ook actief als verslaggever.

AVRO’s Televizier Magazine

In 1969 krijgt Van de Linde aanbiedingen van zowel de VPRO als KRO’s Brandpunt. Eindredacteur van Brandpunt Richard Schoonhoven wil hem graag inlijven in het actualiteitenprogramma, maar omdat Van de Linde niet katholiek is, kan hij niet worden ingedeeld in salarisklasse 12, waar hij bij het NTS Journaal wel in zit. Van der Linde verlaat lachend de KRO burelen. Inmiddels heeft ook AVRO-voorzitter Siebe van der Zee zich bij Van de Linde gemeld. Hij krijgt carte blanche een actualiteitenrubriek op te starten, met als enige voorwaarde dat de rubriek binnen vierentwintig maanden een televisieprijs zou winnen. Van de Linde neemt de uitdaging aan en krijgt van Van der Zee acht maanden de tijd zich voor te bereiden en om geschikte mensen om zich heen te verzamelen. Van de Linde contracteert onder andere Jaap van Meekren, Fons van Westerloo, Ria Bremer en Ferry Hoogendijk. Het programma gaat werken met meerdere reporters, maar ook een breed netwerk aan internationale correspondenten, onder andere Peter Brusse in Londen, Klaas Jan Hindriks in Washington, Bob Kroon in Genève. De acht maanden zijn ook nodig omdat hoofdredacteur van het Journaal Dick Simons boos is om het vertrek van Van de Linde en hem onmisbaar verklaart. Uiteindelijk lukt het de AVRO om hem toch iets eerder los te weken bij het Journaal en op negentwintig jarige leeftijd is Wibo van de Linde de jongste chef van een actualiteitenrubriek ooit. De rubriek krijgt de naam AVRO’s Televizier Magazine en binnen vierentwintig maanden wint het programma de Grand Prix in Cannes voor de tv-documentaire over het Staphorster poliodrama.

Verenigde Naties

Na drie succesvolle jaren acht Van de Linde het tijd voor iets nieuws. Hij krijgt een baan aangeboden als woordvoerder en informatie chef voor de toenmalige Hoge Commissaris voor Vluchtelingenzaken van de Verenigde Naties in Genève. Het is niet Van de Lindes intentie de televisie voorgoed achter zich te laten, maar hij ziet in zijn opdracht bij de Verenigde Naties een grote uitdaging.

TROS Aktua

Na drie jaar lonkt de Nederlandse televisie weer. Hij krijgt de functie Hoofd Informatieve Programma’s bij de TROS aangeboden. Bij de TROS krijgt hij wederom de opdracht een actualiteitenrubriek op te zetten. Dit wordt TROS Aktua. Hiervoor trekt hij opnieuw journalisten aan voor wie Aktua uiteindelijk een leerschool en springplank voor een glansrijke carrière blijkt: Ard Horvers, Pieter Kronenberg en Ivo Niehe. Ook TROS Aktua blijkt een groot succes en wint eveneens internationale prijzen, zoals voor de spraakmakende euthanasiezaak rondom het echtpaar Van Bemmelen. Van de Linde blijft tien jaar werkzaam bij de omroep. Tijdens zijn werkzaamheden voor de TROS werkt Van de Linde onder andere ook als hoofdredacteur voor het weekblad Deze Week en als correspondent in Nederland voor Time en Life Magazine. Tevens is hij schrijver van het kinderboek 'Het geheim van Vredenhof' en presentator van televisieprogramma’s als De Holland-Amerika lijn, Een maand een dag en uitzendingen rondom de Tweede Kamer verkiezingen en de Provinciale verkiezingen in respectievelijk 1977 en 1978.

Terug bij de AVRO

In 1984 treedt Van de Linde aan als directeur van de AVRO, als vervanger van Siebe van der Zee. Dit terwijl tachtig procent van de werknemers tegen zijn komst stemt. Er wordt gevreesd voor strenge maatregelen en Van de Linde begint aan een grote reorganisatie van de omroep. De veranderingen leiden echter niet tot het gewenste resultaat en na vijf jaar houdt Van de Linde het voor gezien. Hij laat de televisie wederom achter zich en wordt in 1989 directielid van James Martin Strategy (JMS), een wereldwijd adviesbureau op het gebied van automatisering. Hij neemt bij dit bedrijf de public relations voor zijn rekening. Tevens houdt hij zich bezig met de opzet van een satellietzender voor permanente educatie van IT-managers. Daarnaast schrijft hij een seizoen lang recensies over televisieprogramma’s voor de regionale dagbladen van de GPD.

Endemol

Drie jaar later wordt hij benaderd door Joop van den Ende. Van den Ende ziet in Van de Linde de ideale topman voor Endemol Duitsland, een functie die hij uiteindelijk tot 2001 zeer succesvol bekleedt. Onder zijn hoede sluit Endemol contracten met alle grote Duitse televisiezenders en groeit Endemol Duitsland uit tot de grootste buitenlandse vestiging van het bedrijf. Na zijn aftreden, blijft hij beschikbaar als adviseur voor de Raad van Bestuur van Endemol. In 2001 wordt hij door Novamedia benoemd tot directievoorzitter van de Postcode Loterij in Duitsland en Zwitserland en later ook in Nederland van de Nationale Postcode Loterij en de Sponsor Bingo Loterij. Hierna vertrekt Van de Linde weer naar Duitsland om voor mediabedrijven als Bertelsmann en Viacom opdrachten te vervullen.

Toch nog even terug naar de televisie

In 2004 keert Van de Linde ter ere van het veertigjarig bestaan van de TROS weer terug op televisie. Samen met Harmen Roeland presenteert hij 33 afleveringen van het praatprogramma REM, dat wordt opgenomen op het REM-eiland, waar de voorloper van de TROS ooit is begonnen. In 2011 gaat hij op vrijwillige basis natuurdocumentaires maken voor het lokale televisiestation van Harlingen, GPTV: “Hier mag ik doen wat ik wil. Ik ga hier eigenlijk terug naar mijn periode als journaalverslaggever. En dat vind ik heel erg leuk om te doen.” Verder vervult Van de Linde nog regelmatig adviesklussen en organiseert hij reünies voor NTS-medewerkers onder de naam NTS Oldtimers.

Prijzen en onderscheidingen

Grand Prix Cannes voor TV-documentaire over Staphorster poliodrama (1972).

Grand Prix Monte Carlo met Dossier Menten (1977).

Bronzen medaille Filmfestival van New York voor TV-dossier Van Bemmelen

Overgenomen van "https://wiki.beeldengeluid.nl/index.php?title=Wibo_van_de_Linde&oldid=171074"