Door andere ogen: verschil tussen versies
| Regel 66: | Regel 66: | ||
Albert Elings heeft aan de Academie voor Beeldende Kunsten St. Joost en aan de Nederlandse Film en Televisie Academie in Amsterdam gestudeerd. Sinds 1991 is hij documentaire filmmaker. Veel van zijn films kenmerken zich door een preoccupatie met veranderingen in de tijd en volgen lange-termijn processen zoals Het feit dat ik besta (1994), Het Monument (1996) en Tussentijd (2002 Civis European Video Award). | Albert Elings heeft aan de Academie voor Beeldende Kunsten St. Joost en aan de Nederlandse Film en Televisie Academie in Amsterdam gestudeerd. Sinds 1991 is hij documentaire filmmaker. Veel van zijn films kenmerken zich door een preoccupatie met veranderingen in de tijd en volgen lange-termijn processen zoals Het feit dat ik besta (1994), Het Monument (1996) en Tussentijd (2002 Civis European Video Award). | ||
Hij werkt veel samen met Eugenie Jansen. Deze samenwerking begon met een film over levende vogelverschrikkers Vogelvrij (oa Earth Watch Film Award, Special Mention IDA)) Sindsdien | Hij werkt veel samen met Eugenie Jansen. Deze samenwerking begon met een film over levende vogelverschrikkers: Vogelvrij (oa Earth Watch Film Award, Special Mention IDA)). Sindsdien werken ze samen aan onder andere Nonnevotte (1998), over het leven als carnaval, Een dagelijks leven (2000), een familiegeschiedenis gedurende een halve eeuw aan de hand van privé-opnames van de Amsterdamse makelaar Piet Schendstok, en Nader tot Màxima (2002), samengesteld uit materiaal van 120 amateurfilmers die in Amsterdam de bruiloft van de kroonprins filmden. Voorland (2005 - Award of excellence Yamagata, best documentary Barcelona, nominatie Best Sound design Utrecht, jury diploma voor beste camerawerk, Kiev, nominatie KNF-prijs Utrecht ) is hun laatste gezamenlijke film tot nu toe, waarbij ze gedurende zeven jaar filmden in een uiterwaard van de Rijn in Nederland. | ||
| Regel 75: | Regel 75: | ||
Zijn roman De rivier (1999) speelt zich af in het rivierengebied van de Betuwe, dat tijdens vakanties in zijn jeugd zoveel indruk op hem maakte. | Zijn roman De rivier (1999) speelt zich af in het rivierengebied van de Betuwe, dat tijdens vakanties in zijn jeugd zoveel indruk op hem maakte. | ||
Veel van het werk van Willem van Toorn houdt zich bezig met de betekenis van het landschap voor de menselijke ervaring | Veel van het werk van Willem van Toorn houdt zich bezig met de betekenis van het landschap voor de menselijke ervaring zoals in de essays in Leesbaar landschap (1998) en de roman Een leeg landschap (1988) maar ook in een bibliofiele uitgave als Rivierengebied, Gelderland in proza, poëzie en prenten met prenten van Willem den Ouden (Stichting Beeldende Kunst Gelderland). Naast een groot aantal romans en gedichten- en verhalenbundels en essays publiceerde hij vele artikelen en columns over het landschap in o.a. NRC Handelsblad, Blauwe Kamer, Noorderbreedte en een aantal publicaties van Kasteel Groeneveld. | ||
Versie van 9 okt 2008 18:34
| Periode | 1993 |
| Beschikbaar in archief | Beeld en Geluid |
| Genre | Documentaire |
| Decennia | 1990-1999 |
| Lengte | 33'21 |
| Medium | televisie |
Beschrijving
‘Door andere ogen’ maakt deel uit van de documentaireserie Document van de NCRV. In deze aflevering gaat het over de gevolgen die dijkverzwaringen met zich meebrengen. Dit naar aanleiding van een onderzoeksrapport, dat verscheen naar aanleiding van oplopende protesten tegen deze veranderingen in het natuur- en cultuurlandschap, met als conclusie dat de uitgevoerde dijkverzwaringen onnodig schadelijk zijn voor het waardevolle landschap.
Regisseur Albert Elings heeft een nieuwe invalshoek gekozen. Hij kroop in de huid van acht mensen met radicaal verschillende visies op de rivierdijkverhogingen. Mensen, onder wie kunstschilder Willem den Ouden, bestrijder van de dijkverhogingen, en cultuurhistoricus Erik Jan Brans. Maar ook dijkgraaf Jacob de Jongh, hoofd dijkversterking Jan van Rijnsbergen, technisch tekenaar Niek Warmoltz en landschapsarchitect Els Kolff. Het kunstzinnige van de documentaire wordt versterkt door de dichtkunsten van Willem van Toorn die te horen zijn tussen de gesprekken door.
De emotionele interviews met gedupeerden en natuur- en cultuurliefhebbers waarin vooral het verlies van landschap en geschiedenis centraal staat, staan in sterk contrast met de gesprekken met de mensen achter de ontwikkelingen van de dijkverzwaringen, die vooral kijken naar het waarom van de veranderingen en een mooie toekomst zien in het nieuwe landschap, waar we op termijn net zo van kunnen gaan houden als van het huidige landschap.
Technisch tekenaar Warmolt: "Kijk, die groene lijn is de oude dijk en die blauwe lijn de nieuwe; en dit is het nieuwe profiel [...] nu kunnen we zien wat eruit gaat: een boompje hier, een boompje daar, dat oude spul netjes eruit en die molen moet omhoog. Kijk, de nieuwe dijk loopt dwars door dat huis, dus dat moet weg." Niek Warmoltz tikt op een toets, en weg boom, weg huis.
Volgens de cultuurhistoricus Brans breekt er een historieloze tijd aan waarbij later de 20e eeuw niet wordt gezien als de tijd waarin geschiedenis wordt gemaakt, maar wordt weggepoetst. De emotionele landschapsschilder vertelt over de politici: “Die hebben zich er al die tijd geen donder voor geïnteresseerd. En toen ze hier zijn geweest - ik zag het aan hun ogen - keken ze naar het landschap als ganzen naar een onweer. Ze zagen niks.”
Makers
Samenstelling en Regie: Albert Elings
Camera: Hans Simons
Geluid: Ed van Baaren, Wouter Veldhuis
Montage: Eugenie Jansen, Theo Lijen
Titels: Peter van Loenhout
Commentaarstem: Rutger Kopland
Eindredactie: Ger van Dongen
Presentatie: Ati Dijckmeester
Gedichten: Willem van Toorn
Omroep: NCRV
Achtergrondinformatie
Albert Elings
Albert Elings heeft aan de Academie voor Beeldende Kunsten St. Joost en aan de Nederlandse Film en Televisie Academie in Amsterdam gestudeerd. Sinds 1991 is hij documentaire filmmaker. Veel van zijn films kenmerken zich door een preoccupatie met veranderingen in de tijd en volgen lange-termijn processen zoals Het feit dat ik besta (1994), Het Monument (1996) en Tussentijd (2002 Civis European Video Award).
Hij werkt veel samen met Eugenie Jansen. Deze samenwerking begon met een film over levende vogelverschrikkers: Vogelvrij (oa Earth Watch Film Award, Special Mention IDA)). Sindsdien werken ze samen aan onder andere Nonnevotte (1998), over het leven als carnaval, Een dagelijks leven (2000), een familiegeschiedenis gedurende een halve eeuw aan de hand van privé-opnames van de Amsterdamse makelaar Piet Schendstok, en Nader tot Màxima (2002), samengesteld uit materiaal van 120 amateurfilmers die in Amsterdam de bruiloft van de kroonprins filmden. Voorland (2005 - Award of excellence Yamagata, best documentary Barcelona, nominatie Best Sound design Utrecht, jury diploma voor beste camerawerk, Kiev, nominatie KNF-prijs Utrecht ) is hun laatste gezamenlijke film tot nu toe, waarbij ze gedurende zeven jaar filmden in een uiterwaard van de Rijn in Nederland.
Willem van Toorn
Willem van Toorn (Amsterdam, 1935) was analist, onderwijzer en leraar, maar sinds 1970 is schrijven en vertalen zijn belangrijkste bezigheid. Ook werkte hij als redacteur mee aan radio- en televisieprogramma's.
Zijn roman De rivier (1999) speelt zich af in het rivierengebied van de Betuwe, dat tijdens vakanties in zijn jeugd zoveel indruk op hem maakte. Veel van het werk van Willem van Toorn houdt zich bezig met de betekenis van het landschap voor de menselijke ervaring zoals in de essays in Leesbaar landschap (1998) en de roman Een leeg landschap (1988) maar ook in een bibliofiele uitgave als Rivierengebied, Gelderland in proza, poëzie en prenten met prenten van Willem den Ouden (Stichting Beeldende Kunst Gelderland). Naast een groot aantal romans en gedichten- en verhalenbundels en essays publiceerde hij vele artikelen en columns over het landschap in o.a. NRC Handelsblad, Blauwe Kamer, Noorderbreedte en een aantal publicaties van Kasteel Groeneveld.
