Een kus voor de eeuwigheid
| Periode | 2003 |
| Beschikbaar in archief | Beeld en Geluid |
| Genre | Documentaire |
| Decennia | 2000-2009 |
| Lengte | 52' |
| Medium | televisie |
Beschrijving
Documentaire over het onbemande ruimteschip Voyager, waarvan er twee gelanceerd zijn in 1977 (Voyager1 en 2), die inmiddels aangekomen is bij de rand van ons zonnestelsel. Dat wil zeggen: De documentaire gaat over wat er aan boord is van Voyager. De gouden plaat met een 'beschrijving' van wat het is of betekent om mens te zijn. De plaat moet een beeld geven van wat de mens is voor de buitenaardse wezens, om hen op de hoogte te stellen van leven op een andere planeet: de aarde.
In de documentaire worden leden die betrokken zijn geweest bij de totstandkoming van de Gouden plaat geïnterviewd. Zo wordt er onder anderen gesproken met Timothy Ferris, een muziekjournalist, die de 27 muziekstukken uit mocht zoeken voor op de gouden plaat.
De documentaire Een kus voor de eeuwigheidis uitgezonden als onderdeel van Dokwerk van de VPRO.
Makers
Regie Leon Giesen, Marcel Prins
Scenario Leon Giesen, Marcel Prins
Geluid Kees de Groot
Titelmuziek Leon Giesen
Audio-nabewerking Rob Dul
Montage The Good Guys
Fotografie Marcel Prins
Beeldbewerking Crabsalad
Productie Piet Erkelens, Frank de Jonge, IdtV
Creatief Producent Piet Erkelens
Uitvoerend Producent Jean Marc van Sambeek
Productieleiding Petra Zoon
Researcher Koen Kleijn
Eindredactie VPRO Wim Schepens
Achtergrondinformatie
In de documentaire wordt gezegd dat de Voyager net de rand van het zonnestelsel heeft bereikt en dit is dan ook de aanleiding geweest voor het maken van deze documentaire. De documentaire is geproduceerd in het jaar 2003 en het is dan al 26 jaar geleden dat de Voyager vertrok naar het heelal. Dit deed vragen oplaaien als "Wat staat er nou eigenlijk op die gouden plaat?" en "Wat als er helemaal geen buitenaards leven is? Is alles dan voor niets geweest?". We zullen namelijk nooit weten of iemand deze informatie überhaupt ontvangt.
Hendrik Spiering, NRC Handelsblad 9 augustus 2004, geeft zijn artikel dan ook de titel "Bericht aan onszelf", aangezien de Voyager meer voor ons is, dan voor buitenaardse wezens. Hij vertelt dat bijna alle kwesties rond de Voyager de revue passeren, zoals de censuur van NASA (geen naaktfoto's), de mee gestuurde toespraak van VN-topman Kurt Waldheim die kort na de lancering een ex-nazi bleek te zijn, en het ontbreken van iedere verwijzing naar dood of oorlog op de foto's.
Gelukkig geeft Leon Giesen in een artikel van de VPRO-Gids van 9 augustus 2004 de welbenodigde nadere toelichting over de documentaire. Zo vertelt hij dat de makers van de plaat aanvankelijk "Here Comes the Sun" erop wilden zetten, maar dat ze hiervoor de rechten niet kregen voor het universum. Maar dat, aangezien John Lennon had gezegd dat er zonder Chuck Berry geen Beatles waren geweest, kozen ze toen maar voor "Johnny Be Good". Verder vult hij nog aan dat ze eerst John Lennon benaderd zouden hebben om de muziek samen te stellen, maar dat hij helaas niet kon vanwege een belastingprobleem. Giesen geeft verder aan dat hij het mooi vindt dat je ziet dat het hele project gedoemd is te mislukken. Het beeld van de mens op aarde is nu al gedateerd en er kon weinig op die plaat, vandaar dat er enorme keuzes gemaakt moesten worden. Het Algemeen Dagblad, van 9 augustus 2004, beaamt de mislukking. Deze zegt dat de gouden plaat, met de beschrijving van wat de mens is, eigenlijk vertelt wat de mens was. Aangezien onze zon namelijk al opgebrand is, als de plaat ooit een intelligente levensvorm tegenkomt.
Hans Piet, die zowel in de Haagsche Courant als de Goudsche Courant van 9 augustus 2004 een stukje schreef over deze aflevering, zegt dan ook dat de plaat in vier maanden tijd is gemaakt met een budget van $ 18.000,-. De keuzes die in deze vier maanden gemaakt moesten worden zouden ook protesten opgeroepen hebben vanwege het feit dat de negatieve kanten van de samenleving, zoals oorlog en misdaad, niet op de gouden plaat staan. Anderen klaagden dat verschillende godsdiensten ontbraken. Verder laat de productie de gekleurdheid van iemand zijn blik zien, omdat het onmogelijk is te denken vanuit een andere levensvorm. Als laatste geeft Giesen ook nog aan dat het enige wat je kunt zeggen van buitenaards leven is dat er niets over te zeggen is. Het hele project heeft daarom voor hem ook iets ontroerend naïefs. En iets volstrekts arrogants: "De hele opstelling van de mens ten opzichte van de planeet is natuurlijk arrogant", zijn dan ook de woorden waarmee in het artikel afgesloten wordt.
