Rudi Carrell
| Naam | Rudolf Wijbrand Kesselaar |
| Geboren | Alkmaar, 19 december 1934 |
| Gestorven | Bremen, 7 juli 2006 |
| Functies | Zanger, presentator, tekstschrijver, producent |
| Bekend van | De Rudi Carrell show, 1-2-3-show |
| Periode actief | 1955-2006 |
| Werkt samen met | Dick Harris, Anne van Egmond |
| Trivia | Veroorzaakt in 1987 een rel als hij in Rudi's Tagesschau de spot drijft met de Iraanse ayatollah Komeiny |
| Media |  |
Rudi Carrell in de media Oeuvre Rudi Carrell | |
Als showmaster bekend op de Nederlandse televisie; viert zijn grootste triomfen in Duitsland. Als perfectionist eist hij het uiterste van zichzelf en van zijn medewerkers. Rudi Carrell is een man die alles in eigen hand wil houden en doet dat dan ook: van de eerste ideeën en teksten tot de productie en regie op de studiovloer. Hij is een perfectionist die het uiterste van zichzelf en ook van zijn medewerkers eist. Dat botst nogal eens en mensen die niet die inzet hebben die Carrell van hen eist, verlaten soms huilend de studio. Rudi wil de allerbeste zijn en dat is hem in Europa dan ook jarenlang gelukt, soms met een publiek van twintig miljoen kijkers, omdat zijn shows in alle Duitstalige landen worden uitgezonden. Terwijl om zich heen de formule van zijn shows langzaam maar zeker in het ongerede raakt, blijft Rudi lang volharden in zijn format van: grappen, ballet en muziek. Precies op tijd begint hij met een nieuw programma waarin satire een grote rol gaat spelen en, zoals dat hoort, brengt dat de nodige rellen met zich mee. Wanneer Carrell bijna zeventig jaar is, besluit hij te stoppen met zijn werk voor de camera’s. Maar zijn verslaving aan het medium is zo groot dat hij achter de schermen doorgaat.
Hij wordt geboren als Rudolf Wijbrand Kesselaar op 19 december 1934 in Alkmaar. Hij heeft twee broers en een zus. Zijn vader noemt zich André Carrell en is een conferencier die redelijk succes heeft op bruiloften en partijen. Op zijn zestiende houdt Rudi de school voor gezien en gaat bloembollen pellen om te sparen voor een reis naar Parijs. Na terugkomst vindt Rudi dat zijn vader zijn werk als conferencier niet zakelijk genoeg aanpakt. André zegt dat deze dan maar zijn zaakwaarnemer moet worden en zo wordt Rudi zijn impresario. Wanneer hij zijn vader op 17 oktober 1953 een keer vervangt, neemt de oude Carrell hem op in zijn kleine gezelschap en Rudi is vanaf dat moment artiest en gaat vaak ook alleen op de schnabbeltoer. Hij krijgt werk voor de radio, doet mee aan het Nationaal Songfestival en wordt uitgezonden naar de Europese finale in Londen. Rudi heeft dan landelijke bekendheid en de VARA durft het aan om hem in de zomermaanden een paar shows te laten maken. Het wordt een succes en wanneer de Duitsers ontdekken dat Rudi voor een klein bedrag grote shows maakt, mag hij het ook in Duitsland proberen bij de televisiezender Radio Bremen. Dankzij zijn accent wordt Rudi een geliefd showmaster en heeft soms een publiek van twintig miljoen mensen. Af en toe komt hij even terug naar Nederland om een paar programma’s te maken. In december 2002 stopt Carrell op achtenzestigjarige leeftijd definitief met presenteren en gaat met zijn zoon Alexander achter de schermen werken. Hij is voor de derde keer getrouwd en heeft twee dochters en een zoon.
De eerste stappen in de showbusiness zet Rudi op 17 oktober 1953 wanneer hij zijn vader vervangt tijdens een feestavond met ambtenaren in Arnhem. Twee jaar later mag hij voor de AVRO-radio wekelijks optreden in De Bonte Dinsdagavondtrein. In 1959 wint Rudi de eerste prijs op het concours voor cabaretartiesten en hij zingt 'Toneelliefde’. Rudi wordt ‘ontdekt’ in het VARA-programma Plein 8 uur 13 waar de mensen van het organisatiecomité van het Nationaal Songfestival op het idee komen om Rudi in 1960 mee te laten doen. Met ‘Wat een geluk’ (tekst: Willy van Hemert, muziek: Dick Schallies) gaat hij naar de internationale finale in Londen en wordt één na laatste. Winnares is Jacqueline Boyer met ‘Tom Pillebi’. Bij terugkomst krijgt hij van de VARA in de zomermaanden wekelijks een uur waarin hij een show brengt onder regie van Ralph Inbar. Hij heeft dan al zijn eigen cabaretgezelschap: ‘Schermutselingen’ waarin onder andere Jasperina de Jong en The Mounties optreden. Rudi krijgt succes en maakt vier seizoenen De Rudi Carrell Show op de veelbekeken zaterdagavond met regisseur Dick Harris.
De kracht van Carrell is dat hij voor zijn shows (die altijd rechtstreeks worden uitgezonden) steeds een thema pakt, zoals: een markt, station, ijsbaan of warenhuis. De buitenlandse gasten die optreden hebben ook altijd een aparte rol in het geheel. In 1962 maakt Rudi een tournee door Nieuw Guinea samen met pianist Tonny Eyk en de cabaretières Marijke Morley en Philippine Ackerlin voor de Nederlandse militairen. In 1963 wordt Rudi onderscheiden met de Nipkowschijf (prijs van de televisiecritici) voor zijn televisiewerk. Zakelijk gezien blijkt Rudi ook slim, want hij weet van het overhemdenmerk Yokol een voor die tijd formidabel bedrag van 50.000 gulden te krijgen voor een advertentiecampagne. Carrells commentaar destijds: ‘Wim Sonneveld deed het ook…’ Een grote verandering in het leven van Carrell voltrekt zich wanneer hij op het internationale televisiefestival in het Zwitserse Montreux de Zilveren Roos wint met De Rudi Carrell Show. Vol trots laat hij in het Journaal de Zilveren Roos zien die hij heeft gewonnen voor zijn legendarische show op een onbewoond eiland dat is nagebouwd in het Haagse Circustheater in een enorm waterbassin. Zangeres Esther Ofarim spoelt aan als zeemeermin en er doet een echte aap mee die Vrijdag heet. De kleine televisiezender Radio Bremen in Duitsland is onder de indruk van Rudi’s shows die hij voor relatief weinig geld maakt. Men biedt hem 65.000 Mark per show waarvan Rudi er 25.000 zelf mag houden. Dan begint zijn opmars in de Duitstalige landen.
Rudi’s grootste succes beleeft hij vele jaren met Am laufenden Band, gebaseerd op Een van de acht van Mies Bouwman. Zij is het ook die over Rudi een reportage maakt in Een dag uit het leven van… waarin het tweetal elkaar ontmoet in de televisiestudio’s in Bremen. Carrell maakt een aantal speelfilms in Duitsland die niet allen evenveel succes hebben: Wenn die tollen Tanten kommen, Tante Trude aus Buxtehude en in 1971 Rudi, benimm dich. Wanneer Unicef, het kinderfonds van de Verenigde Naties, in Nederland 25 jaar bestaat komt Rudi even over om drie uitzendingen van Unicef in zilver te presenteren.
Wanneer de VARA dringend om nieuwe leden verlegen zit is Rudi Carrell niet te beroerd om de ledenwerfactie verpakt in een grote show te presenteren. Het programma heet Circus Morgenrood. Rudi zingt ‘Het is weer herfst’ en hij wordt bedolven onder een lawine vallende bladeren. In 1980 publiceert Rudi zijn autobiografie ‘Gib mir mein Fahrrad wieder’. In dat jaar maakt hij voor de VARA ook Rudi Carrell kan het niet laten waarin hij de kijkers meeneemt op een speurtocht door de rekwisietenafdeling van de omroep. Ten bate van de Zonnebloem presenteert Rudi samen met Anne van Egmond de 1-2-3-show. Met ondersteuning van de televisieshows worden loten verkocht omdat er geld moet komen voor een nieuwe vakantieboot voor langdurig zieken. In februari 1987 zorgt Rudi voor een grote rel. In zijn "Rudi’s Tagesschau" monteert hij een filmpje met daarin een enthousiaste menigte vrouwen, die damesslipjes naar de Iraanse ayatollah Khomeiny gooien. Het is wereldnieuws en in het Journaal is te zien hoe er in Teheran woedende betogingen worden gehouden. In Achter het Nieuws betuigt Rudi spijt aan de bevolking van Iran en vertelt dat hij met zijn familie even is ondergedoken. Presentator Paul Witteman wordt opgebeld in de studio door Hans van der Broek, minister van Buitenlandse Zaken, die een dringend beroep op hem doet om de gewraakte scène niet uit te zenden en de VARA zwicht voor dat verzoek. Hoewel Rudi altijd Nederlander is gebleven, doet hij toch voor Duitsland mee aan Sterrenslag samen met de zangers Reinhard Mey en Freddy Breck tegen een Belgische en Nederlandse ploeg.
Twee jaar moet de Nederlandse kijkers wachten eer ze het gewraakte moment uit Rudi’s show over Khomeiny te zien krijgen. Dat gebeurt in "De nacht na de revolutie". Een beetje zuur is Carrell in het programma In mijn ogen, waarin hij wordt geïnterviewd door Tom Egberts. Rudi vertelt over zijn landgoed, de humor, zijn werk en de Duitse onderscheiding die hij heeft gekregen en zegt dat hij weinig waardering vanuit Nederland ondervindt. In 1993 stapt Carrell over naar het commerciële RTL en gaat het satirische programma 7 Tage – 7 Köpfe presenteren. Omdat voetbalwedstrijden tussen Nederlanders en Duitsers altijd beladen zijn, biedt Rudi in oktober 1994 in Brandpunt om bij de wedstrijd tussen Feyenoord en Werner-Bremen als katalysator op te treden in het stadion. Er is veel ophef over in de media en Carrell besluit niet naar het stadion te gaan, maar de wedstrijd thuis op de televisie te volgen. We leren de showmaster goed kennen in de vijfdelige serie Bas ontmoet Rudi Carrell.
Een lang verwachte wens van Rudi gaat in vervulling en dat is te zien in het Journaal wanneer hij op het Ministerie van Economische Zaken een lintje krijgt: Carrell wordt Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw vanwege zijn verdienste voor de Nederlands-Duitse betrekkingen. Dan blijkt ook dat zijn oude vriend Tonny Eyk zich inspande om Carrell het lintje te bezorgen. Wanneer Willem-Alexander met Maxima trouwt, levert Rudi voor het ZDF op 2 februari 2002 het commentaar bij de huwelijksplechtigheid. Opnieuw zorgt hij voor een (kleine) rel wanneer Carrell een grap maakt over de homoseksuele burgemeester van Berlijn die niet meer welkom is in de moskeen, want '…dan komt hij daar, dan liggen er duizend man op hun knieën voorover gebogen…' Aan het einde van dat jaar kondigt Rudi aan definitief te stoppen met het maken van televisieprogramma’s en in de laatste uitzending van 7 Tage 7 Köpfe strijkt hij de Nederlandse vlag en laat hij hoogtepunten van de laatste jaren zien. In het Journaal zien we beelden van zijn afscheid. Op 2 februari 2006 ontvangt Rudi voor de 4de keer Die Goldene Kamera. Op vrijdag 7 juli 2006 overlijdt Rudi Carrell op 71-jarige leeftijd.
